Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 24th.

A/N; guysss, hierna komt nog één deel en een proloog, wat dus betekend dat het verhaal bijna af issssss :) Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden, en dit stuk is echt kort, maar wel heel belangrijkkkk xx

************

Ik laat mijn schouders zakken als Sofie uiteindelijk naast me plaats neemt. Ze trekt haar vestje dicht en volgt mijn blik, ‘Waarom zit je hier in de kou? Ben je gek?’ lacht ze mompelend.

‘Omdat de sneeuw me een rustgevend gevoel geeft,’ antwoord ik, als ik een paar sneeuwvlokjes opvang met mijn open hand.

Ze kijkt me glimlachend aan en zucht, ‘Niall heeft het me uitgelegd, dus ik heb niet echt meer een verklaring nodig.’

Ik schud mijn hoofd, ‘Ik was eigenlijk ook niet echt van plan om die aan je te geven,’ zeg ik, als ik mijn blik naar haar toe draai, ‘Ik weet dat het uiteindelijk mijn schuld is, en als de politie hier achter komt, dat ik waarschijnlijk achter de tralies beland, maar ik kan ten eerste Niall niet op straat zetten, en ik kan ook jou niet met Louis in een huis laten zitten.’ Ik knik om mijn eigen worden en zucht, ‘Vroeg of laat was je er toch wel achter gekomen dat hij hier is, hoe graag ik ook zou willen dat het niet was gebeurt.’

Ze knikt en slaat haar blik neer.

‘En ja, ik weet dat het gevaarlijk is voor jullie beide,  maar misschien is het wel beter, aangezien jullie er allebei kapot van waren, en elkaar ontzettend miste,’ er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, ‘En waag het niet om dat te ontkennen, want denk maar niet dat ik zomaar vergeet wat er in die kamer is gebeurt.’

Ze giechelt en haar wangen kleuren nog roder dan ze al waren van de kou. Haar tanden klapperen op elkaar en uiteindelijk sta ik op om terug naar binnen te lopen, met Sofie achter me aan gehuppeld.

De volgende dag besluit ik om in m’n bed te blijven liggen en te prakkeseren over hoe iedereens relatie perfect afloopt als een sprookje en juist bij mij en Harry alles in duigen valt, telkens opnieuw. Het doet me daarnaast niet echt heel veel beter, aangezien ik me er alleen maar rotter onder voel.

Niall en Sofie komen af en toen binnen om me wat te drinken en eten te brengen en als ze vragen wat er is, antwoord ik simpel dat ik zin had in een pyjamadag.

Niall’s POV

Als rond de avond de telefoon gaat, wil ik Jade roepen, maar Sofie houd me tegen.

‘Don’t! Ze slaapt, you little shit,’ lacht ze, als ze een kus op m’n neus drukt.

Ik grijns en loop uiteindelijk zelf de gang op.

‘Met… Jade’s huis,’ mompel ik uiteindelijk ongemakkelijk.

‘Goedenavond,’ zegt een zware mannenstem, ‘Is Mevrouw Adams thuis?’

Ik slik, ‘Het spijt me, maar ze kan momenteel niet aan de telefoon komen, kan ik iets doorgeven?’

De man wacht even, en aan zijn stem hoor ik dat hij twijfelt, maar uiteindelijk zucht hij diep, ‘Kent u Mevrouw Adams goed?’

‘Jazeker, we wonen samen,’ antwoord ik, voor ik me realiseer hoe vreemd dat klinkt.

‘Oké, we hebben goed nieuws voor jullie,’ begint hij. Hoe meer hij verteld, hoe beter het word. Mijn glimlach groeit met de seconden en ergens weet ik niet hoe ik het aan Jade zelf moet vertellen.

’Er vanavond nog een reis naar Nederland, maar er is me gemeld dat hij daar niet aan wil meewerken.’

Ik knik, ‘Natuurlijk, dat begrijp ik goed!’

‘De snelste datum die daarna komt is 31 december, alleen aangezien dat op oudjaarsavond is, begrijpen wij dat het niet erg gepast is.’ Gaat hij verder.

‘Nee, nee! Dat is juist precies goed!’ roep ik enthousiast. Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik kan nog net mijn vreugde sprongetje inhouden.

‘Afgesproken. We zien u en mevrouw Adams 31 december.’

‘Uhm, pardon meneer, is het oké als ik in m’n eentje kom? Jade is ziek, en ik denk niet dat ze dan al beter is.’

‘Natuurlijk, wat u het beste staat.’

Ik glimlach, bedank de man en hang op.

Als ik de kamer uiteindelijk weer inloop, kijkt Sofie me nieuwsgierig aan, ‘wie was dat?’

‘Ooh, je weet wel, reclame.’

Ze knijpt haar ogen samen en uiteindelijk laat ze haar schouders zaken en kruipt naast me op de bank, ‘Het komt vast wel goed tussen Harry en Jade, toch?’ vraagt Sofie na een tijdje.

Ik glimlach en knik, ‘maar je maar geen zorgen. De manier Harry naar haar kijkt, dat kan niet mis zitten.’