Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 21th. (Part 2)

EATING DISORDER TRIGGER. If you're struggeling with any kind of an eating disorder and you are triggerd easily; please don't read the chapter!!

Ik strik de veters van mijn AllStars en trek mijn jas aan. Harry houd de deur voor me open en glimlachend stap ik het koude december weer in. Er lopen rillingen over mijn rug en ik steek mijn handen in mijn zakken. Het is mistig buiten en het sneeuwt nog steeds zachtjes.

Harry heeft een paar minuten geleden gevraagd of ik mee wilde naar zijn huis om daar te eten met de jongens, omdat we de cadeautjes ook nog onder de kerstboom moesten leggen en plannen moesten maken over wanneer we kerstavond houden met z'n alle. Ik had gehoopt dat het onderhand allemaal goed zou zijn nu, en Niall ook mee kon doen. Hoe erg zou het zijn om geen kerst te vieren, terwijl je weet dat iedereen dat wel doet? Ik kan hem niet boven laten zitten terwijl ik bij de jongens ben en daar gezellig voor de openhaard, cadeautjes uit zit te pakken. En ik kan ook niet hier thuis blijven met Niall, want dan weet ik zeker dat Harry me op komt halen. Hell, hij zou me zelfs terug dragen als er geen andere oplossing zou zijn. Er moet toch een oplossing zijn?

Als ik de deur achter me op slot draai, pakt Harry mijn hand en lopen we samen naar de auto voor het huis.

'Weet je zeker dat je wilt gaan?' vraagt hij voorzichtig, 'we kunnen ook thuis blijven en pannenkoeken bakken, what so ever, als je dat liever hebt.'

Hij opent mijn portier en ik slap in. Mijn ogen landen op de krullen die ik nog net kan zien vanachter het autoraam als hij omloopt naar de bestuurderskant. Hij glipt in de stoel, legt zijn handen op zijn schoot en kijkt me vragend aan. Normaal zou ik zijn gezicht tussen mijn handen nemen en een kus op zijn neus drukken, of zachtjes aan de krul achter zijn oor trekken, omdat die zoals altijd uitsteekt. Ik zou zijn hand pakken, en hem op mijn been leggen als ik hem geruststel en vertel dat het oké is als we gaan. Maar op de één of andere manier durf ik dat niet meer. Nooit ben ik echt onzeker rond Harry geweest, omdat hij er altijd voor zorgt dat ik comfortabel ben en ik me goed voel, maar nu heb ik het gevoel alsof ik naakt recht tegenover hem zit. Alsof hij al mijn imperfecties kan zien. Waarom weet ik niet, maar ik ben zelfs bang om hem aan te kijken, want wat nou als hij in mijn ogen kon zien wat er met me aan de hand is? Ik weet dat hij dat al weet onderhand, maar hij lijkt het niet compleet te begrijpen. Alle pijn, woede en frustratie zit hier ergens in me opgekropt en het kan er niet uit. Hoe graag ik dat ook wil. Als ik toch maar durfde te zeggen wat ik wilde zeggen...

Een claustrofobisch gevoel kruipt omhoog en plotseling weet ik niet meer wat ik moet doen. Harry is zo lief voor me, en hij is zo onbaatzuchtig. Nog nooit heeft iemand me met zoveel zorg behandelt als hij, en ergens wil ik dat hij daar mee stopt. Ik weet dat vroeger of later onze relatie stopt; dat één van ons het uitmaakt, of dat we opeens niks meer voelen. En ik weet dat als dat gebeurt, ik er nooit overheen zou komen. Ik ben door meer heartbreaks gegaan, maar ik had de kracht om daar overheen te komen, omdat ik niet werd behandelt zoals het hoorde. Ik had iets om me aan vast te houden bij het herstellen van de pijn in mijn hart, maar Harry... Als onze relatie ooit breekt, dan weet ik niet of ik dat overleef. Ik ben keihard en verkeerd gevallen voor hem, en ik ben bang dat ik hem nooit kan laten gaan.

Het liefst zou ik uit de auto stappen en naar binnen rennen, maar in plaats daarvan hou ik mijn hoofd gebogen en zucht. Ik hef mijn blik en probeer zijn ogen te ontwijken als ik hem aankijk, 'Nee, het is oké,' antwoord ik simpel. Ik voel zijn ogen op mijn gezicht branden. Die bezorgde blik die hij altijd opzet als hij naar me kijkt en hij niet zeker weet wat hij moet geloven van wat ik zeg, staat in mijn netvlies gebrand en ik weet dat dat de manier is waarop hij nu naar me kijkt.

Ik zucht. Dit is gestoord. Ik heb dit gevoel nog nooit bij iemand anders gehad. Het was op de dag dat ik hem ontmoette, op de schaatsbaan, en dat ik die sterke band met hem voelde. Ik kende hem niet eens en toch had ik het gevoel alsof onze harten werden uitgewisseld. Ik voelde me zo... veilig. Zonder Harry ben ik zo koud, en heb ik het gevoel alsof ik iets fout doe. Het geeft me een angstaanjagend gevoel bij het idee dat als ik en Harry ooit van elkaar breken, dat ik dat voor de rest van mijn leven heb.