Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 23th.

‘Jade, wakker worden,’ fluistert Sofie in m’n oren.

Ik draai me kreunend om en duw haar van me af. Ze giechelt en schud me heen en weer.

‘Sofie,’ jammer ik, ‘Ik wil niet wakker worden.’

Ze zucht en duwt me aan de kant, ‘Schuif eens op.’ Ze kruipt naast me neer en trekt de dekens op tot aan haar kin. Vervolgens draait ze haar blik naar me toe. ‘Je weet dat je niet voor altijd over hem kan treuren, Jade.’

Ik sla mijn ogen neer en knik.

‘Hij heeft je onderhand… hoe vaak laten zitten en pijn gedaan?’

‘It doesn’t matter,’ mompel ik.

‘It does, Jade. Kijk naar jezelf.’ Ze kijkt me met een bezorgde glimlach aan. Ik wil niet dan mensen zich zorgen om me maken, dat maakt me… schuldig aan slapeloze nachten en dat wens ik niemand toe.

‘Je snapt het niet, Soof. Zodra ik hem zie, is er iets in me dat zo goed voelt, dat die pijn gewoon… weg is. Hij doet me pijn, maar voor de liefde die ik ervoor terug krijg, is het het waard. Want ik weet dat hij van me houd, Sofie. Hij houd van me.’

‘Dat weet ik… Ik snap het, echt.’ Ze pakt mijn hand vast en kijkt me doordringend aan, ‘Ik vind gewoon dat je ergens moet realiseren dat je iets aan jullie relatie moeten doen, of er gewoon mee moeten stoppen.’

Ik haal mijn schouders op, ‘Op het moment wil ik hem even niet zien…’

‘Hoezo niet? Wat is er gister gebeurt?’

Ik schud enkel mijn hoofd en trek de dekens vervolgens verder omhoog.

‘Je weet dat je me altijd alles kan ver-’

‘Ik wil het niet vertellen.’

Ze knijpt haar ogen samen en knikt vervolgens, ‘ok, ok…’ Er valt een lange stilte en even weet ik niks te zeggen, tot Sofie de stilte breekt, ‘Ontbijt?’

‘Chocola?’ mompel ik vanonder de dekens.

‘De winkels gaan pas om 8 uur open, anders had ik het voor je gehaald, lieverd.’

Ik kom onder de dekens vandaan en kijk haar vragend aan, ‘For fucks sake, hoe laat is het?’

Ze schiet in de lach, ‘Half 5.’

Mijn mond valt open en ik draai me om, ‘Bitch,’ lach ik, voor ik een kussen op haar hoofd sla.

‘Hey! Auw! Ik heb wel de moeite genomen om je wakker te maken, hè!’

‘Waarvoor?’

‘Moet ik daar per se antwoord opgeven?’ giechelt ze.

‘Forget it. Ik haat je, anyway.’ Ik rol met mijn ogen als ik me opnieuw omdraai en mijn ogen sluit, ‘Waag het niet om me wakker te maken voor je chocolade hebt meegenomen. Anders kan je het niet meer goedmaken.’

Een paar uur later zitten ik en Sofie samen aan tafel in de huiskamer, en werk ik met moeite een boterham met kaas naar binnen. Normaal gesproken had Harry hier gezeten en de pijn in mijn hart voelt alsof et elk moment uit elkaar kan knappen. Sofie heeft gelijk, we zijn nog geen maand bij elkaar en het gaat nu al niet goed. Misschien zijn we gewoon niet voor elkaar bestemt? Maar waarom voelt dat dat zo… Ik ben niks zonder Harry, hij is mijn other-half en zonder hem is het zo koud en leeg. Alles wat ik niet ben is hij, en alles wat hij niet is ben ik.

Misschien botsen we zo vaak omdat we elkaar niet goed begrijpen. Hij begrijpt mijn gedrag niet rondom eten, en mezelf openen, en aangezien ik wil dat hij het begrijpt, word ik gefrustreerd, want ik kan het hem niet uitleggen.

Als ik uiteindelijk mijn brood op heb, loop ik naar boven en doe mijn best om mijn eten er niet spontaan uit te gooien, aangezien ik me ontzettend misselijk voel. Eenmaal boven trekt Niall me opeens zijn kamer in.

‘For fucks sake, Jade!’ sist hij als hij de deur achter zich sluit. Met zijn handen in zijn haar loopt hij een paar keer de kamer rond voor hij zich naar me toe draait, ‘Wat denk je dat je aan het doen bent!’

Natuurlijk weet ik waar hij het over heeft. Vroeg of laat zou het er toch wel achter komen dat Sofie er was, of ik dat wilde of niet. Alleen had ik gehoopt dat het iets langer had geduurd dan dit… ‘Niall ik-’

‘Je weet wat ik voor haar voel, Jade! Weet je hoeveel moeite het kost om haar door het huis te zien lopen en weten dat je niks kan doen, alleen kijken? Dit is hooguit leiden, Jade, en je wist het!’ gaat hij verder.

‘Niall, het spijt me! Echt! Maar-’

‘Daar is het een beetje te laat voor! Je weet hoe gevaarlijk dit voor me is!’ zegt hij, nu iets harder.

Het blijft een tijdje stil, tot er opeens iemand op de deur klopt. ‘Jade? Met wie ben je daar? Mag ik binnen komen?’

Verschrikt kijk ik Niall aan. Hij heeft een moeilijke blik in zijn ogen en bijt op zijn lip.

‘Nee!’ antwoord ik snel, maar voor ik de deur op slot kan draaien opent ze de deur.

Even kijkt ze me glimlachend aan, maar dan glijd haar blik naar achter, waar Niall staat. Met grote, ongelovige ogen staart ze hem aan, voor ze langs me heen loopt en hem kust.

Even staat Niall verbaast in de kamer, onwetend wat er gaande is, en waar hij zijn handen moet plaatsen, maar als hij die uiteindelijk in haar nek legt, verschijnt er een tevreden glimlach op mijn gezicht.