Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 22th (Part 2)

Sofie en ik gingen na onze warme chocolademelk terug naar het appartement van de jongens om haar spullen op te halen. Hoe het allemaal moest met Niall had ik nog niet helemaal uitgevogeld. Hij zou me waarschijnlijk wel heel erg haten als hij Sofie opeens door het huis ziet lopen. Eigenlijk kan ik hem dat ook niet aandoen…

Ik zucht en hang mijn jas op in de hal. In de huiskamer hoor ik stemmen, en Sofie loopt meteen naar boven.

‘Uhm… Ik ga even kijken wie er is,’ zeg ik, als Sofie zich omdraait en me vragend aankijkt, waarschijnlijk wachtend tot ik achter haar aan komt.

Ze knikt en verdwijnt om de hoek.

Als ik de kamer in loop, zitten Zayn en Louis op de bank, en Harry loopt net de kamer binnen vanuit de keuken.

‘Jade!’ roept hij, als hij me ziet staan. Hij loopt op me af en slaat zijn armen om me heen, ‘Ik heb je gemist!’ fluistert hij.

Opnieuw voel ik Louis’ blik op mijn rug branden en ik draai me even vlug om. Hij kijkt weg en ik knijp mijn ogen tot spleetjes.

‘Uhm, Jade? Ik moet even met je praten.’ Mompelt Harry als hij mijn blik volgt.

Ik draai mijn blik terug en knik, ‘sure.’

We lopen de hal op en ik neem plaats op de trap.

‘Jade, luister ik-’ hij zucht diep, ‘Het spijt me echt heel erg, maar ik heb Louis verteld over… je weet wel.’

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en trek mijn wenkbrauw omhoog. Het duurt een tijdje voor ik weet waar hij het over heeft, ‘Je eetstoornis…’ fluister ik tegen mezelf.

Harry krabt op mijn achterhoofd en knikt. Hij heeft een moeilijke blik op zijn gezicht en hij bijt op zijn lip.

Mijn hart begint sneller te kloppen bij het idee dat Louis het weet. Ik snap niet waarom ik geen reactie geef, want van binnen ben ik zo ongeveer ontploft. Hij snapt toch zelf wel dat ik niet wil dat iemand het weet? Het is iets dat ik zelf achter slot en grendel bewaar, en hij loopt het overal maar een beetje rond te bazuinen.

Waarschijnlijk denkt Louis dat ik een één of andere gestoorde gek ben nu. Vandaar dat hij zo naar me keek…

Net op het moment dat Harry de stilte wil breken, komt Sofie naar beneden. Ik kijk haar even kort aan en als ze de blik in mijn ogen ziet opent ze haar mond, voor ze weet terug wil lopen, ‘Ooo…’ mompelt ze ongemakkelijk, ‘Ik laat jullie even alleen.’

Ik schud mijn hoofd en sta op, ‘Nee, ik wilde net gaan.’ Ik werp een snelle blik op Harry, en ik weet niet precies hoe ik naar hem kijkt, maar zijn gezichtsuitdrukking is verbeten en pijnlijk. En als ik het niet verkeerd heb gezien, hangen er kleine tranen in zijn ooghoeken, maar ik had niet genoeg tijd om dat te zien.

Met een diepe, trillende zucht, loop ik langs hem heen en loop met gebogen hoofd de deur uit, met Sofie achter me aan gehuppeld, ‘Uhm… Doei, Harold!’ mompelt ze ongemakkelijk, ‘Ik zie je waarschijnlijk nog wel op kerstavond.’

Als ik de deur van de auto achter me dichtgooi, blijf ik bewegingloos achter het stuur zitten. Sofie gooit haar koffer op de achterbank en neemt plaats naast me, ‘Wat heeft hij gedaan?’ vraagt ze zuchtend.

Ik sla mijn ogen neer en haal mijn schouders op, ‘Ik weet het niet meer, Soof. Ik ben in een relatie met hem voor amper een maand, en hoe vaak is het al mis gegaan tussen ons? Hij doet me telkens zoveel pijn en toch…’ ik hou mijn adem in, bang om te vertellen wat ik voel. ‘Ik hou zoveel van hem, Soof,’ er springen tranen in mijn ogen en mijn stem breekt, ‘Elke keer als ik naar hem kijk, lijkt het alsof ik recht in de zon kijk. Als ik twee dagen zonder hem ben, voel ik me zo ellendig. En als zoiets als dit gebeurt, dan heb ik het gevoel alsof ik van een gebouw wil springen…’ ga ik verder.

‘Als je dat maar laat,’ waarschuwt ze me.

‘En ik snap het niet. Ik hou zoveel van hem.’ Er rollen tranen over mijn wangen en mijn ademhaling trilt, ‘En het doet zoveel pijn. Alsof mijn hart in elkaar krimpt, en daarna in honderd stukjes op de grond kapot valt. Alsof het uit mijn lichaam word gerukt en vervolgens word verscheurt. Maar ik hou zoveel van hem, en leven zonder hem doet meer pijn, dan de pijn die hij me telkens weet te brengen.’ Ga ik fluisterend verder. Ik voel Sofie’s blik op me rusten en ze zucht diep.

‘God, je bent echt diep, diep verliefd, niet weer?’ mompelt ze.

Even kijk ik haar aan en dan barst ik in tranen uit, ‘Dat helpt me niet echt, Soof!’

Ze zucht en slaat haar armen om me heen, ‘Het spijt me, lieverd. Het spijt me. Hé, weet je wat? Wij gaat vanavond uit, en dat vinden we een andere leuke jongen voor je. Iemand die je geen pijn doet.’

Dat maakt me nog harder huilen, ‘ik wil geen andere jongen!’ jammer ik, ‘Ik wil Harry!’

Ze strijkt haar vingers langs mijn rode haar en zucht, ‘o, Jade…’

A/N; I honestly have nothing to say what so ever.

Sorry voor de late update ;c x