Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 19th.

Bij elke adem ruik ik de geur van Harry’s T-Shirt, gemixt met een beetje wasmiddel en parfum. Zijn borstkast beweegt regelmatig op en neer, en zijn armen zijn stevig om me heen geklemd. Na een tijdje sluit ik mijn ogen en laat een paar tranen vallen. Het voelt net als die paar dagen geleden; ik en Harry. Alleen wij samen, niemand die ons nodig had, niemand die ons stoorde. Geen mensen die vermist zijn, geen knettergekke Liam… Geen honger.

Als ik na een tijdje wakker word, is het donker buiten. De gordijnen zitten dicht en Harry is weg. Ik wrijf het slaap uit mijn ogen ik kijk om me heen. Waar zou hij zijn? Is hij weg? Heeft hij me achtergelaten omdat ik niet boeiend genoeg was? Ik sla mijn ogen neer. Zuchtend gooi ik de deken van me af en sla mijn benen over de rand van het bed. Vlug doe ik mijn sloffen aan, en open de deur. Een heerlijke geur kruipt mijn neus binnen en meteen voel ik me weer duizelig. Stapje voor stapje loop ik de trap af en loop de huiskamer is. In de keuken staat Harry achter het fornuis. Ik kan het niet laten om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Zachtjes loop ik naar hem toe en als ik achter hem sta, ga ik op mijn tenen staan, leg mijn handen om zijn schouders en kijk over langs hem heen om te kijken wat hij aan het koken is. Meteen draait mijn maag om en mijn glimlach vervaagd. Pasta…

‘Hey!’ lacht hij, als hij mijn handen op zijn schouders voelt, ‘Ik dacht, het word al laat en er lag nog pasta in de kast. Dat maakt niks uit, toch?’

Ik schud mijn hoofd en laat mijn kin op zijn schouder rusten terwijl ik naar zijn armen kijk. Zijn spieren spanen zich aan, elke keer als hij in de pan roert. Ik sluit mijn ogen en snuif de geur van tomatensaus op.

‘Waar is N- ik bedoel El?’ vraag ik, nog steeds met mijn ogen gesloten.

‘Ze ging net naar huis. Ze had Lou beloofd bij hem te blijven eten.’

Ik knik en sla mijn armen om zijn middel. Ik voel hem glimlachen en ik zucht. Ik wil dit terug…

‘Ze heeft nog iets voor je achtergelaten,’ gaat het verder, en hij knikt naar de dubbelgevouwen post-it note op de koelkast. Ik laat Harry los en open het briefje.

Maak je geen zorgen, ik red me wel.

Ik beloof dat ik voor 11 uur thuis ben,

Geniet een beetje, wil je? Je verdient het ;)

Ik heb je mobiel meegenomen zodat je me kan bellen,

Als het echt nodig is.

xN

Vlug verfrommel ik het papiertje en gooi het weg. Wat een sukkel! Als Harry dit had gelezen…

Achter me hoor ik het gerammel van borden en ik draai me om. Harry’s blik staat geconcentreerd op de opscheplepel waarmee hij de pasta over de twee borden verdeeld. De glinstering in zijn ogen is zo prachtig dat mijn hartslag versnelt. Op mijn sloffen loop ik naar de openhaard en stek hem aan, vervolgens doe ik de lichtjes in de kerstboom aan en doe muziek op. Als ik me omdraai staat Harry met twee borden achter me.

‘Uhm…’ mompel ik. Ik kijk d kamer rond, opzoek naar een geschrikt plekje om te zitten. Uiteindelijk kies ik voor de tafel.

Harry schuift een stoel voor me naar achter, en ik neem plaats. Zodra ik naar het bord met eten kijk betrekt mijn gezicht. Ik glimlach naar Harry en pak mijn vork. Voorzichtig neem ik een hapje en kauw net zo lang tot het zo mijn keel in glijd. Er trekt een rilling over me heen. Dit voelt niet goed…

Nou een hapje, Jade, je kan het wel. Het is maar één maaltijd!

Eén maaltijd van 120 gram, met 170 calorieën, ja. Maar ja, je hebt vanmorgen ook al fruit gehad, maar ja, wat maakt het uit, hè, Jade? Je word nooit dun op deze manier. Begrijp je dat dan niet!

Ik bijt op mijn lip. Langzaam schep ik mijn vork vol en breng het naar mijn mond. Ik voel Harry’s blik op mijn gezicht branden, aangezien ik hem niet hoor eten. Ik slik een paar keer en bekijk het beetje op mijn vork. Nee, Jade. Wees sterk! Verdomme, je verdient dit niet eens! Leg het terug! Vies, vet varken!

Ik went mijn gezicht af en leg mijn vork terug. ‘Ik heb geen honger… Het spijt me, het is echt heerlijk, maar ik voel me niet zo g-’

Harry laat zijn vork vallen op zijn bord en verbergt zijn gezicht zuchtend in zijn handen. Hij schud zijn hoofd, ‘Dat dacht ik al…’ fluistert hij.

Ik recht mijn rug, ‘Wat dacht je al? Waar het je het over?’ Ze willen je vetmesten, Jade. Laat ze niet winnen! Jij bent de sterkste! Ze zouden eens moeten weten wat ze allemaal naar binnenwerken op een dag! ‘Harry, waar heb je het over?’ dring ik aan als hij niet antwoord.

Hij kijkt me aan met glinsterende ogen, ‘Ik heb het over je eetstoornis!’ valt hij uit.

Mijn mond valt open, ‘W-wat? Hoe kom je daar nou weer bij!’ roep ik, ‘Dat slaat nergens op!’ Hij liegt, Jade. Hij wil je alleen maar bang maken. Je bent veel te dik voor een eetstoornis.

‘Ow nee?’ hij knijpt zijn ogen samen, ‘Jade, dít slaat nergens op! Je hoeft niet af te vallen, nog geen grammetje!’

‘Harry, ik-’ probeer ik nog.

‘Je probeert niet aftevallen?’ vraagt hij achterdochtig, ‘Wat betekend dit dan?’ hij vist een schriftje tevoorschijn.

Mijn adem stokt en ik kijk hem verschrikt aan, ‘Dat is van heel lang geleden…’ fluister ik zachtjes. Dit kan hij niet maken, Jade, dat zijn jou spullen! Ik probeer het af te pakken, maar hij trekt het terug.

‘Harry geef terug, dat is van mij.’

Hij opent het boekje, ‘Een halve appel; 49kcal, 9 aardbeien; 54kcal.’ Leest hij voor, ‘ik heb een bord met resten van aardbeien net in de vaatwasmachine gezet, Jade. Waarom doe je dit?’

‘Ik doe helemaal niks!’ val ik uit, ‘Geef dat terug!’ ik pak mijn schriftje af en leg het op mijn schoot.

Hij zucht diep en pakt zijn vork weer op.

Ik dwing mezelf een paar hapjes te eten, maar zodra ik het in m’n mond wil stoppen, stop ik. Appel en aardbeien zijn samen 103, plus 170 is 273. 273 calorieën teveel. Waag het niet, Jade. Stel me niet teleur.

Ik laat mijn vork voorzichtig zakken en ik knijp mijn ogen dicht. Ik voel Harry’s bezorgde blik op me branden. Vlug slik ik een paar keer en probeer het nog een keer, maar laat uiteindelijk toch mijn vork weer zakken.

Ik hoor Harry zuchten in frustratie, ‘Verdomme, Jade! Eet het gewoon op!’ valt hij uit.

Kwaad sta ik op en duw mijn bord weg, ‘Zo makkelijk is dat niet!’ gil ik. Ik draai me om en ren de trap op. Goed zo, lieverd. Dat heb je goed gedaan. Boven kruip ik diep onder de dekens, ‘Laat me met rust!’ schreeuw ik, als de stem maar blijft praten. Maar ik ben de enige die je hebt, Jade, wat kan je nou zonder mij? Hey, ik wil je alleen helpen. Over een paar maanden ben je prachtig, dat zal je me bedanken.

Harry’s POV

Met tranen in mijn ogen houd ik mijn hoofd in mijn handen en zucht. Ik begrijp het niet, en ook al wil ik het zo graag; ook al wil ik haar zo graag helpen; ook al wil ik zo graag de goeie dingen zeggen, het lukt me gewoon niet… Ik kan er niet tegen om Jade in zoveel pijn te zien, en te weten dat dat door mij komt. Ik kijk met een wazige blik naar de lege plaats voor me. Mijn halfvolle, en Jade’s volle bord grijzen me aan. Ik sta op, en ruim de tafel af. Vervolgens ruim ik de kamer op. Als ik klaar ben is het rond half 11, en loop ik de trap op om te kijken hoe het met Jade gaat. Had ik niet meteen naar haar toe moeten gaan? Daar ben ik nu te laat voor…

Zachtjes op ik de deur en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik haar zie liggen. Haar haar in een knot, en haar bril op. Op haar buik ligt een boek, en haar dekens zijn half van het bed gevallen. Voorzichtig doe ik haar bril af, vouw het boek dicht en leg haar dekens goed. Daarna doe ik haar nachtlampje uit, geef haar en kus op haar neus en sluit de deur achter me. Beneden doe ik de deur op slot en vertrek naar huis. Daar loop ik meteen naar boven, aangezien ik geen zin heb om alles uit te leggen aan Eleanor en Louis die waarschijnlijk nog beneden zitten. Die vragen zich vast af waarom ik thuis ben gekomen. Ze zouden eens moeten weten…