Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 17th.

A/N: Hii! Ik weet dat het kort is, maar het is belangrijk, dus onthoud alles hiervan goed. xx

Voorzichtig en met een zenuwachtig gevoel stap ik op de weegschaal. 68 kilo… Dat is een normaal gewicht voor mijn leeftijd, niet waar? Dat is niet te zwaar, toch? Misschien kan ik een paar kleine kilo’s kwijt? Dat kan geen kwaad. Ik bekijk mezelf grondig in de spiegel.

Je buik is niet plat genoeg. Je benen zijn niet klein genoeg. Je armen zijn niet dun genoeg. Je jukbeenderen zijn niet zichtbaar genoeg. Je heupbeenderen steken niet uit genoeg. Je sleutelbenen zijn niet eens te zien!

Mijn hoofd word duizelig een ik steun tegen de muur. Langzaam komt mijn adem weer op zijn normale tempo.

Tot ik blij ben met m’n gewicht, dat is mijn doel…

Ik smeer twee boterhammen en gooi ze daarna weg. Waarom weet ik niet. Misschien omdat het sporen achterlaat, en Niall tenminste denkt dat ik íets heb gegeten. Vervolgens doe ik broodjes in de oven en dek de tafel voor Niall. Ik stofzuig de kamer, en zet de vieze bekers in de vaatwasmachine. Als ik eenmaal denk dat ik rustig kan zitten, gaat de bel. Zuchtend maak ik mijn weg naar de deur.

‘Hey!’

Ik knipper even met mijn ogen en glimlach daarna, ‘Hi.’

Harry staat met zijn perfect witte tandpastaglimlach in de deuropening met mijn portemonnee, ‘Hij zat ik mijn tas, op de één of andere manier,’ mompelt hij een beetje ongemakkelijk.

‘Uhm…’ ik pak het aan, ‘dank je. Kom binnen?’

Hij glimlacht en loopt langs me heen de kamer binnen. Als ik naar de gedekte tafel kijk, breekt het zweet me uit. In de keuken staat mijn bord nog…

Ik krab op de achterhoofd, ‘Een oude vriendin bleef logeren…’ mompel ik ongemakkelijk.

Hij knikt en kijk me verbaast aan, ‘Moet jij niet ontbijten?’

68 kilo… ‘Heb ik al gedaan,’ ik wijs naar het bord in de keuken.

Hij knikt opgelucht en kijkt de kamer rond, ‘Hoe is het met je hoofdpijn en buikpijn?’

‘Wat..?’ vraag ik verbaast.

‘Gister ochtend had je buikpijn en-’

‘Ow!’ ik wuif het weg en geen antwoord. Ik heb vandaag al genoeg gelogen… Ik wil helemaal niet liegen tegen Harry, maar wat moet ik dan zeggen? ‘Ik heb niet ontbeten en gister ook gen avondeten gehad, en eigenlijk alleen een cracker als lunch maar maak je geen zorgen!’? Natuurlijk niet! Dan komt hij elke maaltijd langs om me eten te voeren. Zonder twijfel.

Ik heb nu al moeite om smoesjes voor Niall te verzinnen om maaltijden over te slaan, moet je nagaan als er elke keer iemand komt om me elke seconde in de gaten te houden.

‘Hey, ik weet dat je wat ruimte nodig had, maar… Heb je misschien zin om…’ hij schraapt zijn keel en staart naar zijn schoenen. Hij is zo schattig als hij verlegen is! ‘Ik en de jongens gaan vandaag schaatsen in Rotterdam. Heb je misschien zin om mee te gaan?’

Ik bijt op m’n lip. Na Liam’s beschuldiging heb ik niet echt zin om iets te doen met de jongens. ‘Misschien een andere keer, sorry…’ fluister ik.

Hij knikt vriendelijk, ‘Dat begrijp ik…’

-----------

‘Met politie Amsterdam. Spreek ik met Jade Adams?’

‘Ja?’ antwoord ik met trillende stem.

‘Hallo. We hebben nieuws over het vliegtuig ongeluk waar uw familie is omgekomen,’ begint hij.

Meteen springen er tranen in mijn ogen. Waarom moet dit nu? Het is verdomme een half jaar geleden dat dat vliegtuig is gezonken, en nú hebben ze informatie? Het bord met eten trilt in mijn handen en het geluid van de televisie waar Niall naar kijkt klinkt op de achtergrond.

‘Uw moeders lichaam is gevonden.’

Moeder. Lichaam. Gevonden. Is ze dood? Natuurlijk is ze dood!

Mijn adem stokt. Tranen lopen één voor één over mijn wangen. Het bord met spinazie raakt met een harde klap de houten vloer en breekt in stukken. Niall’s gezicht draait en hij kijkt me geschrokken aan.

‘Jade?’ fluistert hij angstig.

Ik hang de telefoon op en zak door mijn knieën. Niall rent naar me toe en kan me nog net op tijd opvangen. Als er eindelijk geluid uit mijn keel komt, zijn het enkel gedempte schreeuwen en snikken.  Alles doet pijn. Het enige waar ik aan kan denken is het moment dat ik het nieuws zag en ik me in m’n kamer opsloot. Maar dit doet nog meer pijn. Nog veel, veel meer pijn. Want nu, als mijn moeders lichaam naar Nederland is overgevlogen, moet ik in mijn eentje een begrafenis organiseren. Ik ben verplicht om mijn familie te bellen, waarmee ik geen contact meer wilde hebben, ik ben verplicht om alles te regelen en te organiseren, ik ben verplicht sterkt te zijn, maar dat ben ik niet, ik ben verplicht voor Niall te zorgen terwijl ik dat amper voor mezelf kan, en ik ben verplicht mijn eigen leven te redden.

Niall houd me stevig vast en probeert me te trosten, maar het werkt niet. Ik ga er alleen maar harder van huilen.

Uw moeders lichaam is gevonden.