Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 15th.

Hella! :D

Weer een kort stukje, maar ik had niet heel veel inspiratie.

Ik hoop dat het toch nog een beetje leuk is?

xRose

**************************************

‘Dus, we gaan vandaag naar de bios?’ vraagt Niall enthousiast.

Ik draai me om en kijk hem verbaast aan, ‘Nee! Ben je gek?! Al die mongolen lopen dar nog steeds rond, en proberen je nog steeds te vermoorden!’

Hij rolt met zijn ogen, ‘Nou e-hen! Ik wil hier gewoon weg…’ zegt hij met een pruillipje.

‘De vorige keer dat je weg wilde had je een mes in je rug,’ mompel ik, ‘Heb je het verband vandaag al verwisselt?’

‘Ja,’ zegt hij meteen.

Ik zucht diep, ‘Niall, als je het niet insmeert met dat spul gaat het ontsteken.’

‘Maar het doet zo’n pijn!’ roept hij hopeloos.

Ik pak zijn hand, ‘Op staan,’ beveel ik.

Hij duwt zichzelf uit de rolstoel en draait zich om. Arme Niall. De laatste keer dat ik zijn wond heb ingesmeerd met dat bacteriedodende spul kon hij amper blijven ademen, zo pijn deed het.

Hij trekt zijn shirt uit en zijn zachte bleke huid komt tevoorschijn. Voorzichtig probeer ik het verband eraf te halen. Zodra mijn koude handen zijn huis raken, huivert hij. Vlug loop ik naar de kamer en veeg met een vochtig doekje het opgedroogde bloed weg. Hij probeert weg te stappen, maar ik hou hem tegen.

‘Niall,’ zucht ik geïrriteerd.

Vervolgens smeer ik de dampende, stinkende vloeistof over de wond. Een seconde later krimpt hij pijnlijk in elkaar. Zijn handen gebald tot vuisten steunend tegen de leuning van zijn rolstoel.

Ik bijt medelijdend op zijn lip. Wat als ik nou eerder wakker was geworden, dan had i hem tegen kunnen houden. Dan was hij niet neergestoken, en had hij nu deze pijn niet. Wéér iets dat mijn schuld is…

‘Rustig ademhalen…’ fluister ik. Ik leg mijn handen op zijn schouders en trek hem voorzichtig overeind. Daarna vervang ik snel het verband en geef zijn shirt weer terug.

‘Gaat het?’ vraag ik, als hij zich omdraait.

Hij knikt, maar blijft op zijn lip bijten.

Ik loop zuchtend naar de keuken, waar ik een plak cake en cola inschenk en loop weer terug.

Als Niall het aanpakt kijkt hij me met smekende ogen aan, ‘Gaan we echt niet naar de bios?’

Ik glimlach. Het is bijna onmogelijk om nee te zeggen tegen hem. Maar ik kan nu niet naar buiten, niet vanwege Liam en Harry, maar ook door iedereen die achter Niall aanzit. Ik ben doodsbang dat het weer gebeurt. Het is dit keer goed afgelopen, maar wat als dat de volgende keer niet gebeurt?

Ik schrik op van de bel die gaat. Vlug kijk ik langs het gordijn en mijn hart begint sneller te kloppen.

‘Niall, ga naar boven, het is Harry.’

Hij rolt met zijn ogen, pakt een deken en zijn cake en rent vervolgens de trap op. Vlug schraap ik mijn keel, kijk nog even in de spiegel en open daarna de deur. Eens ik zijn gezicht zie, lijkt het alsof mijn hele wereld uit elkaar valt. Het deed pijn, voor de eerste keer echt lichamelijk pijn. Om degene te zien die je zo lang hebt gemist. Waar je elk uur van de dag aan denkt, waar je naar snakt, die je nodig hebt om te ademen. Natuurlijk heb ik hem gister gezien, maar niet zoals nu. Nu had ik de tijd om heb te bekijken. We zijn nu alleen, dat is altijd anders. En op dat moment, wat eigenlijk niks betekende, besefte ik eigenlijk hoe moe ik was van alles. Dit is één van de meeste zware maanden geweest voor me, na de maand dat mijn ouders overleden. Ik bedoel, er komt opeens iemand bij je in huis wonen, die elke dag met een andere jongen aan de ontbijttafel zit, de beste vriend van je vriendje word ontvoert, je word gedwongen om geld over te leveren, één van zijn vrienden zoent je, vervolgens slaat je vriendje je, je vecht bijna met één van de beste vriend van je ex-vriendje, en daarna heb je ook nog een getraumatiseerde patiënt in huis. Was zou jij doen?!

Ik schraap mijn keel, ‘Uhm… Hey, kom binnen…’

Hij glimlach snel, net niet genoeg om zijn kuiltjes tevoorschijn te halen, maar het was genoeg om mijn hart te laten racen in mijn borstkast.

Hij stapte binnen, hing zijn jas op en liep door naar de huiskamer. Zoals altijd.

Oke, misschien klinkt het raar, maar het voelde ver van normaal.

Eenmaal in de huiskamer, zette ik twee kopjes thee. Vraag me echt niet waarom ik hem heb binnen gelaten, maar het leek niet echt of hij kwam om iets snels te zeggen, toch?

‘Dus…’ zeg ik na een tijdje.

‘Dus…’ herhaalt hij. Hij neemt een slok van zijn thee en kijkt me half glimlachend aan, ‘Hoe gaat het?’

Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel, en mijn hele lichaam tintelt, ‘Het gaat goed…’ glimlach ik.

Hij knikt tevreden, ‘Hey, uhm…’ begint hij, ‘Ik wil sorry zeggen voor wat er gister gebeurde,’ hij slaat zijn ogen neer, ‘Liam is… Hij is nogal bezorgd. Hij is bang dat Niall nooit meer terug komt, en aangezien de politie is gestopt met zoeken denk hij dat Niall al gevonden is.’

Ik voel mezelf rood worden, ‘Ze stoppen toch ook wel eens met zoeken als het geen zin meer heeft om te zoeken?’ vraag ik, om mezelf er omheen te praten.

Hij haalt zijn schouders op, ‘Ik zou het niet weten. In ieder geval, mijn excuses. Ook namens Liam.’

Ik glimlach en wuif het weg, ‘Maak je geen zorgen.’

Er valt een ongemakkelijke stilte. Het enige wat ik hoor is onze ademhalingen. Ik smeek dat Niall geen geluiden maakt, net als bij Liam, en vervolgens bestudeer ik Harry per detail. Zij haar zit zoals perfect, en zijn groene ogen staren in de verte. Waarschijnlijk zit hij diep in gedachte, al kan ik niet ontcijferen waar hij aan denkt.

‘Jade, hoe zit het tussen ons?’ vraagt hij opeens. Hij kijkt me doordringend aan.

Ik sla mijn ogen neer en bijt op mijn lip, ‘Harry ik-’ het liefst zou ik hem zoenen, zou ik mijn handen door zijn haar willen halen, zou ik zijn wangen strelen, maar ik kan het niet. Het voelt alsof ik hem nodig heb. Om te leven. Maar het lukt me niet. Ik kan het niet. Niet voor mezelf, niet voor Niall maar sowieso niet voor Harry zelfs. Ik wéét dat hij me gaat vragen of ik weet waar Niall is. Ik weet het. Als ik hem elke dag zie, opnieuw, dan merkt hij dat er wat is, dat weet ik zeker. En eens Harry zou vragen of ik weet waar Niall is, vertel ik hem de waarheid. De enige waartegen ik niet zou kunnen liegen is Harry. Wat ik ook zou doen, ik zal nooit tegen hem liegen. Dat kan ik niet. Ik hou van hem, en ik wil hem geen pijn doen. Liegen tegen Liam, oke. Liegen tegen Sophie, oke. Maar niet tegen Harry. Nooit.

‘Ik heb tijd nodig…’ fluisterde ik, ‘Ik weet dat het mijn schuld is, maar ik heb tijd nodig om alles-’

‘Het is niet jou schuld, Jade,’ onderbreekt hij me, ‘Het is mijn schuld!’

Ik zucht. ‘Het maakt niet uit, Harry. Ik heb gewoon… tijd nodig om na te denken.’

‘Natuurlijk, natuurlijk,’ antwoord hij snel.

Ik glimlach. Gelukkig begrijpt hij het. Een paar seconde later gaat zijn telefoon. Zijn ogen bestuderen het schermpje aandachtig, en vervolgens staat hij op, ‘Ik moet gaan,’ zegt hij was ongemakkelijk.

Ik glimlach en knik.

‘Bedankt voor erm…’

‘Het ik goed,’ lach ik. Ik laat hem uit en daarna ren ik de trap op, ‘Niall!’