Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 16th (Part 2)

‘Ik kan het uitleggen , ik-’ probeer ik, maar Eleanor kijkt me verbaast, nogal geschokt aan.

‘JIJ hebt hem ontvoert?!’

‘Nee!’ roept Niall meteen.

Eleanor draait haar blik terug naar Niall en loopt naar hem toe, ‘Ben jij echt?’ fluistert ze onderzoekend, als ze haar hand in zijn gezicht duwt. Een beetje ongemakkelijk blijft hij staan.

‘Je bént echt!’ is haar conclusie, ‘Maar hoe?!’

‘Ik leg het je uit, El. Laten we naar beneden gaan…’ mompel ik.

‘Maar ik mee?’ smeekt Niall, ‘Ik heb honger…’

Ik rol met m’n ogen en loop de trap af.

Na ik Eleanor alles heb uitgelegd springt ze overeind, ‘Ik moet de jongens bellen!’ ze reageerde niet boos, zoals ik had verwacht. Ze was juist heel enthousiast. Vraag me niet waarom. Ik bedoel, soms voelt het net of ik met een groep kleine kinderen ben bevriend…

‘Nee!’ roepen ik en Niall tegelijkertijd. ‘Het is een geheim!’

Ze kijkt ons verbaast aan, ‘Geheim? Natuurlijk niet! Niall is terug, de jongens zijn al dagen naar je opzoek.’

‘Eleanor,’ zucht ik, ‘Ze. Mogen. Het. Niet. Weten. Wat begrijp je daar niet aan?’

Ze trekt een pruillipje, ‘Maar ik wilde het ze zo graag vertellen…’

Ik kijk Niall hopeloos aan. Pas een half uur daarna begreep ze hoe gevaarlijk het kan zijn voor Niall als de jongens het weten. Dus, ze heeft beloofd dat ze het aan niemand vertel. En laat het alsjeblieft zo zijn… Ik ken Eleanor. Als ze eenmaal iets weet, dan moet het verteld worden of ze gaat op de grond liggen tot iemand vraagt wat er is. Dus ja, ik denk niet dat het een slim idee was om het haar te vertellen. Ze is een ongelofelijke flapuit. We zullen zien. Misschien moeten de jongens het gewoon weten. Vroeg of laat komen ze er toch wel achter. Ik bedoel, ik kan niet voor altijd met Niall blijven wonen en niemand binnen laten voor de rest van m’n leven!

Na ik Niall’s rug heb ingesmeerd met dat crèmepje, met Eleanor constant geprotesteerd tegen zogenaamd mishandeling is het eindelijk rustig en besluit wat eten te koken voor hen beide. Ik zelf heb niet echt honger. Ook al heb ik alleen maar ontbijt gehad vanmorgen… Ik heb gewoon geen honger. Mijn maag knort, maar ik voel het niet. Geen hongergevoel daar beneden… Vreemd. Ik werp een blik in de spiegel en bekijk mijn buik. Misschien is het wel goed als ik wat afval. Waarschijnlijk vind Harry me dan ook aantrekk- wat?! Dat was het moment dat de alarmbellen afgingen. Dit is precies hoe ik dacht toen ik helemaal niks meer at. Ik haal gefrustreerd een hand door mijn haar. De vorige keer woog ik 36 kilo en wilde mijn moeder me naar een ziekenhuis brengen, maar we zijn er samen overheen gekomen. Nu heb ik geen moeder meer, en geen Harry die er voor me is. Dit gaat helemaal mis… En ik weet dat ik nu wel zeg dat er iets mis gaat, ik kan mezelf niet stoppen. M’n diëtiste van die tijd zei me dat het niet uitmaakt hoe vaak je tegen jezelf zegt dat je weer moet gaat eten en dat je niet gezond bezig bent, het lukt gewoon niet.

Vlug knipper ik met mijn ogen en doe mijn polsen onder de koude kraan. Het helpt om mezelf te kalmeren.

Voor het avondeten maakte ik pasta met kip. Ik hielt van koken, ondanks mijn eet probleem. Ik zette drie borden op tafel, en aangezien ik eigenlijk geen honger had, dwong ik mezelf om toch te gaan eten, voor het helemaal weer mis gaat.

‘Hmmm… Wat ruikt hier zo lekker?’ vraagt Niall die de kamer in loopt en meteen aanschuift. Ik schep zijn bord vol en wacht tot Eleanor ook komt. Als ze beide eindelijk eten, blijf ik maar knipperen naar het eten op mijn eigen bord. Het ziet er zo lekker uit, maar het kijkt wel of het me probeert te vermoorden.