ışıksız sokakların eskimiş yağmurları

eve varan adımlar hep yaralı,

koşsam evime varacakmışım, ama ayağa kalkamayacak kadar yorgun düşmüşüm.

küçük kız evini bulmak için uzun bir yola koyulmuş, adam yolun sonunda olmak için koşmaya başlamıştı.

viran; nasılsın?

lavinia; yalnız.

viran; çiçeğim, kaç saat oldu o bankta oturalı?

lavinia; bilmem,

bilmiyorum.

viran; ben de.

yanına gelmek istiyorum,

ama korkuyorum.

lavinia; gel.

merak etme,

ölüler konuşmaz,
ölüler duymaz,
ölüler görmez.

viran; lavinia,

eve gitmek istiyorum.

lavinia; özür dilerim,

benim evim yok.

viran'ın kalbi sancıdı. ev bellemişti oysa sevdiğinin göğsünde atanı kendine.

lavinia; bir eve ihtiyacım da yok.

bilirsin,

ölmüş olan biri artık hiç bir şey istemez, sevilmeyi de, kendisine acınmasını da, teselli edilmeyi de istemez.

virân kafasını kaldırıp, saçları rüzgârla sevişen kadınına baktı.

"sevdiğim, evinin duvarları üzerine yıkıldı diye kendini yetim hissediyorsun. oysa evim dediğin yer dört duvar arasına sığınan yıkık dökük uçurumdu. uçurumdan düştüğün an öldün sandın, ama bak hâlâ yaşıyorsun. demek ki, hâlâ evini arıyorsun."

08.06.2020/09:58

evimi bulamıyorum,
evim neresi anne?