"Mijn naam is Frenkie, maar ik dacht dat je dat al wist" COMPLEET

Chapter 24

Als we uiteindelijk in een kamer zijn mag ik op een groot bed liggen, Frenkie neemt plaats naast mij en ik zie arsten binnen komen, een verpleegkundige komt ook binnen gelopen, "Hallo, mijn naam is Petra en ik ga je even verzorgen, gaat alles weer een beetje?" Vraagt ze lief. Ik knik en ze helpt me met mijn kleren uit doen en een lange jurk van het ziekenhuis aan te doen, langzaam neem ik plaats en Frenkie gaat met zijn hand door mijn haren. " Ik ga even een infuus prikken" zegt ze lief. Ik ben altijd bang geweest voor naalden en draai mijn hoofd ook snel de andere kant op, Frenkie is al vaker meegegaan met prikken en weet dat ik zijn hand wil vast houden dus ook deze keer legt hij zijn hand op het bed, ik knijp me ogen dicht en hoor hem grinniken, hij vind altijd dat ik overdrijf. Ik ga liggen en voel dat ik moe word en leg mijn hoofd op het kussen, "schuif eens op" hoor ik naast me, Frenkie gaat naast me liggen en slaat een arm om me heen.

Een uur later komt de dokter binnen, Frenkie schut me zacht wakker en de dokter kijkt behoorlijk serieus, "hallo, euhm kort gezegd zijn we tot de conclusie gekomen dat je vanavond zal moeten bevallen, de baby ligt verkeerd waardoor je de steken krijgt en daarnaast kunnen we hem niet draaien, ik kan je eventueel een ruggenprik geven voor de weeën en dat we je morgen opereren maar ik kan het ook zo laten en je ook meteen gaan plannen voor een keizersnede vanavond, je mag er even overnadenken en ik hoor het graag over een uur", verbijsterd kijk ik hem aan en Frenkie knikt, de dokter verlaat de kamer en we blijven geschrokken achter. Ik voel dat ik breek, dit had ik helemaal niet gepland en hoe moet ik in een uur gaan beslissen over iets wat zo belangrijk is, ik voel tranen over me wangen glijden. "Hey hey sst rustig maar, het komt allemaal wel goed" fluistert Frenkie terwijl hij een kus op mijn voorhoofd geeft, met zijn mouw droogt hij mijn gezicht en blijft me knuffelen, na een lange tijd van stilte weet ik dan toch iets uit te brengen, "oke, wat gaan we doen", Frenkie schrikt er een beetje van maar kijkt me dan serieus aan, "ik denk dat het beste is om het meteen vanavond te doen zodat er minder risico aanwezig is, maar het ligt helemaal bij jou". Ik knik, "daar denk ik hetzelfde over". Ineens word er aan de deur geklopt, en ik zie drie hoofden naar binnen kijken, "is het heel slecht nieuws"? Vraagt Donny als hij langzaam binnen komt, ik knik, " o god wat is er gebeurd"? Zegt Matthijs verbaasd, Carel neemt meteen een hapje van mijn tosti wat voor me klaar is gelegd en ze nemen plaats, Frenkie legt alles uit en de jongens kijken geschrokken, "wat gaan jullie doen"? Vraagt Carel na een lange tijd. "We gaan het vanavond doen" zeg ik zelfverzekerd, ik schrik er zelfs een beetje van.

De jongens blijven nog lang en ze maken de sfeer wat beter in de kamer, mijn buik doet nog steeds heel erg veel pijn maar door het infuus is het wel wat verzacht. Ineens komt de dokter weer binnen, we gaan je klaar maken Lisa, de jongens gaan richting de wachtkamer waar ook de rest van de families en vrienden zitten, ik begin een beetje bang te worden en kijk Frenkie aan, ook hij kijkt aardig bang. Mijn bed word omhoog gehaald en ik word richting de operatie kamer geduwd, Frenkie verliest me voor geen seconde uit het oog en loopt achter alle artsen aan, hij mag mee in de operatiekamer om bij me te blijven en daar is hij enorm opgelucht om.