Zware Jongen

30. In de les

Pov Adam

Ik loop over de straat naar Ryans kantoor. Felix ligt daar nog steeds in die ziekenkamer. Gelukkig gaat alles wel goed met hem.

Ik ga even bij hem langs, ik ben natuurlijk nog steeds de reden dat jij daar ligt. En aangezien mijn motor kapot is ben ik maar gaan lopen.

Ik kijk een paar keer zoekend om me heen. Ik ben nu gewoon wat voorzichtiger. Je weet nooit of ze nog een actie tegen me gaan houden, ook al heeft Ryan het afgehandelt.

Ik loop een steegje in en kijk nog een paar keer rond. Niemand te zien. Toch ga ik wat sneller lopen. Ik voel me niet op mijn gemak.

Als ik doorloop word ik ineens tegen de muur geduwt. Meteen kijk ik recht in de loop van een pistool.

Ik besef dat ik geen kans maak aangezien er nog drie gasten met wapens rond me staan. Ik ben fucked.

Wanhopig zoek ik naar een mogelijkheid om hier weg te komen. Mijn hersenen draaien op volle snelheid terwijl ze alles in zich opnemen

'Jammer hè, hebben we je toch nog te pakken' zegt de man voor me met een gemene grijns. Een grijns die ik het liefste van zijn kop sla. Maar ik besef dat als ik sla een ander wel een kogel door mijn lijf schiet.

Ik houd mijn mond en raak in paniek. Ik wil niet dood. Ik kan nog niet dood. Ik kan Joy niet alleen achter laten, ik moet wat doen. In paniek sluit ik mijn ogen. En dan hoor ik een schot.

Hijgend schiet ik overeind. Ik kijk om me heen en realiseer me dat ik helemaal niet een in een steegje ben maar in mijn eigen kamer.

Het was een focking droom. Mijn motor is ook helemaal niet kapot. Ik check de tijd op mijn telefoon. 04: 38.

Zuchtend leun ik tegen mijn kussen. Het was een droom dat besef ik heel goed, ik ben ook geen mietje of zoiets.

Maar nu ben ik wel een beetje bang. Ryan heeft alles geregeld. Mijn enorme schuld is eindelijk weg. Ze zullen me waarschijnlijk niks meer doen.

Maar wat als ze het wel gaan doen. Ik kan Joy niet achterlaten. Ik ben de enige famillie die ze hier nog heeft.

Ik heb nog een opa en oma in Amerika maar sinds de dood van mijn vader en moeder willen ze niks meer van ons weten.

De vader van mijn moeder woont sinds haar dood weer in Turkije en wil ook niks met ons te maken hebben.

En verder wat vage ooms en tantes of neefjes en nichtjes maar niemand bij wie Joy echt hoort.

Ze kan niet na haar beide ouders ook haar broer verliezen. Ik mag mezelf niet meer in zo'n risicovolle positie zetten.

Ik moet niet alleen aan mezelf denken maar ook aan anderen. Ik voel wel aan dat ik niet meer kan slapen en besluit 'Narcos' maar verder te kijken.

●●●●

Moe loop ik door de gangen van school. Na mijn droom lukte het me niet meer om te slapen. En ook concentreren op de serie lukte niet. Om 6 uur in de ochtend ben ik uit frustratie maar gaan hardlopen.

Ik heb helemaal geen zin om in de lessen te gaan zitten maar ik zal wel moeten. Ik wil niet nog langer dan nodig is op deze school doorbrengen.

Langzaam sleep ik mezelf 2 trappen op en open de deur van het lokaal. Biologie, met Isabel. Ik haat mijn leven.

Ik ben te laat en dus vallen alle ogen op mij. Ik geef iedereen een dodelijke blik terug en ze kijken al weer weg.

Alleen Isabel blijft kijken. Net als een tijd geleden met dat project is er alleen naast haar nog een plekje. Vooraan.