MOTORCYCLE ▪︎ Choi Yeonjun✔

twenty one²¹

☆✼★━━MOTORCYCLE━━★✼☆

ˏˋ⋆ BÖLÜM YİRMİ BİR ⋆ˊˎ

Yeonjun kollarını birleştirmiş, karakoldaki bekleme yerinde oturuyordu. 

"Choi Yeonjun?"

Sesin geldiği yöne bakışlarını çevirdiğinde ona seslenenin bir polis olduğunu gördü. Hızla oturduğu yerden kalktı ve polisi takip etmeye başladı.

En sonunda polisin masasına geldiklerinde Yeonjun masanın önündeki deri sandalyeye oturdu.

"Arkadaşlarınız bir kaza geçirmiş bir hafta önce." dedi bir kaç belgeyi inceleyen polis. "Ve ikisi de bir haftadır yoğun bakım ünitesindelermiş. Aracı kullanan kişi de vefat etmiş."

Yeonjun başını sallayarak polisi onayladı. Bir haftadır Seongnam'dalardı. Yeonjun memleketini özlese de, böyle bir sebepten ötürü gelmesi onu çok üzüyordu ve yıpratıyordu.

"Aracı kazadan sonra ekiplerimizle inceledik ve belki de sizi şaşırtacak ama... Frenler kesilmişti ve arabanın benzin deposu sızdırıyordu." dedi polis gözlerini Yeonjun'unkilerle sabitledikten sonra. "Bu normal bir kaza değil. Bu planlanmış bir kaza, hatta bir cinayet."

Şoför ölmüştü ve evet bu bir cinayetti. Tek ölen şoför olmayabilirdi de. Asıl amacı Seola ve Jimin'in ölümüydü.

Yeonjun ensesini geriye yatırarak derin bir nefes aldı. Düşünmek istemese de oklar tek bir yöne çıkıyordu...

"Şüphelendiğiniz biri var mı?"

Polisin sorusu ile Yeonjun dikleşti ve zorlukla yutkundu, "Jimin ve Seola'nın ailesi altı sene önce vefat etmişti. O zamanlar, onlara maddi açıdan destek sağlayan ve eğitimlerini tamamlamalarını sağlayan bir vakıf vardı. Babamın vakfı... Onun kahvaltı etkinliğine katılmak için Seongnam'a gelmişler. Havalimanına dönerken de kaza geçirmişler."

Polisin kaşları çatıldı ve, "Yani araba vakfa ait?" dedi.

Yeonjun için zor da olsa verebilecek tek cevabı "Evet." demekti.

Polis başını anlarcasına salladı ve, "Tamamdır Yeonjun Bey. İş birliğiniz için teşekkürler. Gelişmelerde sizi bilgilendireceğiz." dedi.

Yeonjun başını saygıyla eğip karakoldan çıktığında gökyüzünün bulandığı mavi derin sulara kendi attı ve içini çekti. Tüm her şeyin güzel olmasını ve bir an önce olayların çözümlenmesini istiyordu.

Bu kördüğümün açılmasını ve bir daha asla düğümlenmemesini...

Yıpranmış çocuklardı Yeonjun ve Seola. Bir taraftan babasının nefreti altında büyüyen Yeonjun, diğer taraftan ebeveynlerini çok genç yaşta kaybetmiş bir Seola vardı. Ve hayat öyle bir tesadüftü ki, Yeonjun'un ailesi ve Seola'nın ailesi tanışmışlardı.

Hatta... Seola'nın ailesi basit bir kaza mahkumu değildi. Yeonjun'un babası tarafından işlenen cinayetin masum gibi görünen iki kurbanlarıydı. Ama kimse masum değildi. Bu hikayeyi çevreleyen hiçbir olay masum değildi. Yetişkinler kirliydi ve çıkar uğruna ailelerini satabilecek kadar kalpsizlerdi...

Cebinde titreyen telefonu ile Yeonjun, gözlerini okyanusun derin sularına bakarmışçasına baktığı hafif kararmış gökyüzünden çekti ve telefonunun ekranına sabitledi.

"Alo?" çaresizce çıkmıştı sesi. Ne ara bu noktaya geldiklerini bilmiyordu genç adam. Daha bir hafta öncesinde üç senedir tatmak istediği dudakları öperken şimdi hayat ve yaşam arasında gidip geliyordu o dudakların sahibi. Ve Yeonjun, hiç aşık olmaması gereken birine aşık olmuştu o gün...