Stuck with the Cupid's Arrow

Chapter 19

End

When I wake up I seriously don't know what happened before. How did I get here? I turn around and finally realized that this is our home.

"Rain?"

Mula sa front door ng bahay namin nakita ko si mama na nakangiting sumilip at para bang inaasahan niya ang pagdating ko.

"M-Ma?"I called her name, confused.

"You're home! Saan ka nanaman ba nanggaling? Nakipaglaro ka nanaman ba sa kapitbahay natin?"she asked. Sa wakas ay lumabas na siya at bitbit ang isang tray na ang lamay ay cookies.

Excited akong tumakbo papunta sakanya at akmang kukuha ng isa sa binake niyang cookies ng ilayo niya sa akin ang buong tray at nagwawarning na tumingin saakin.

Napalabi naman ako dahil doon."Just a one bite please,"

She smiled softly before chuckling."Hindi puwede."

"Bakit hindi puwede?"nalilitong tanong ko.

Biglang nagiba na ang senaryo nasa living room na kami ni mama. Hinahanap ko si papa pero hindi ko makita-kita.

"Where's papa?"

Nilingon ako ni mama. She's still holding the tray. And I'm still tempted to eat one of those. I lick my lips.

"One bite?"I smiled sweetly trying to charm mama to give me those cookies pero umiling lang siya.

"You can't eat that cookies, Rain."

"But?"I pouted even more."I love cookies!"

"I know!"she laugh."But if you'll wake up madaming cookies ang naghihintay sayo doon."

My forehead creased."If I wake up? What do you mean? I'm already awake and I want that cookies you bake!"sabay turo ko sa hawak niyang tray.

"You can't eat this, Rain. Para sa papa mo 'to."

"Hindi ko naman uubusin lahat. And where is papa?"inilibot ko ang tingin ko sa living room pero hindi ko naman nakita si papa.

Nang binalingan ko si mama para sa sagot ay ngumiti lang siya saakin.

"I'm so proud of you, Rain. We raised a very smart and beautiful daughter. I love you, Rain. We love you so much. And it's time to wake up, sweetie"then she cares my cheeks.

"RAIN!"I heard someone shouted. Parang gulat na gulat.

Una kong nabungaran si Henry, sila lolo.

Where am I?

"Rain!"naiiyak na tawag ni lolo saakin.

"I knew it! Hindi mo kami iiwan! Hindi mo iiwan si Pierre!"Henry cried too.

Wait! What's going on? Why are they crying? And where's mama and papa? Kanina lang ay kausap ko pa si mama and...right! Iyong cookies! Ang daya hindi ako nakakain ng cookies.

"W-where is..."

"...Pierre?"

"He's outside. Estefan, puntahan mo nga."utos ni Henry kay Estefan na agad lumabas ng kwarto.

"Bakit ba nagsisiiyakan kayo? Ano bang ginagawa ko dito?"

Saglit na natigilan si Henry sa tanong ko pagkatapos nangunot ang noo.

"You got shot and you almost..."

"...die. Huminto na ang heartbeat mo and the doctor said that you're dead. And now..."parang nahihirapan pang magkwento si Henry at kahit siya ay hindi makapaniwala.

So am I. Muntik na akong mamatay o namatay na talaga ako?

"R-Really? But...I was with mom. Nagbake nga siya ng cookies pero hindi naman ako pinatikim."pagkukuwento ko.

"Your mother, Rain?"Grandpa asked curiously.

"Ye---"

"Rain,"

Nilingon ko ang tumawag saakin, si Pierre.

"Pie---"

Agad na niya akong niyakap kaya di na ako nakapagsalita.

"Let's go home, Rain. Please wife let's go home."I think I heard his voice cracked. Parang takot na takot. At nakita ko din na mugto ang mata niya at namumula ang tip nose. Magulo din ang buhok niya at damit niya. What happened to him?

"Home?"napaisip ako."But I am already home."I told him.

He stared at me, malulungkot ang mga mata.

Kinuha ko ang kamay niya at marahang pinisil iyon.

"I'm home because you're here. Wherever you are, Pierre, that's my home. No. You are my home."malapad akong ngumiti sakanya.

Nabura lang ang ngiti ko ng siniil niya ako ng halik. Ang tamis at ang sarap ng labi niya. Pero bukod doon ramdam na ramdam ko ang takot at frustration sa halik niya.

"I thought you'll gonna leave me for good."he breathed.

I bite his lips before I chuckled between our kiss.

"Why would I leave you? Hindi ba sabi mo susunugin ko pa ang bahay natin? Hindi pa ko natututong magluto."I laugh.

He smirked. Huminto siya sa paghalik saakin at ipinagdikit ang noo namin. Nakatingin siya sa labi ko.

"Yeah...burn our house, wife. And make me hot in bed too."

Malakas akong tumawa at kinagat ulit ang labi niya. I heard him groaned hindi pa sana kami matatapos sa moment namin ng may marinig akong umubo sa kabilang gilid ko.

Si lolo. Hindi naman siya mukhang galit pero nakakunot ang noo saamin.

"Grabe sa pagpapak sa pinsan ko, Pierre, ah."halakhak ni Henry.

Natawa si Pierre at napailing."I'm sorry. I got...carried away."parang nahiya siya bigla kaya natawa na din ako. Bihira ko lang makitang nahihiya ng ganto si Pierre kaya susulitin ko na.

"Pierre, hindi ka ba galit saakin?"

Lumingon siya saakin. Hindi siya sumagot.

I gasped when he held my hand and put the ring back on my ring finger.

"Magtatampo lang ako pero hindi ko kayang magalit sayo."

Up to now I'm still thinking about my dreams at kung bakit hindi ako binigyan ni mama ng cookies.

"Are you okay? Masakit ba ang dibdib mo?"biglang yumakap saakin sa likod si Pierre.

"Hmm,"I smiled."Hindi naman. I'm just thinking."

"About what? Wag mong sabihin nag-iisip ka ng plano kung pano mo ko rarape-in?"he joked.

"Silly. Of course not."

"I'm just joking."

"I know."

"So you ready to come home?"he asked. Pumunta na siya harap ko ngayon at yumakap ulit.

"I'm already home."I said as I kiss him him with eyes close.

It's already over. Roberts was put in jail after I got shot. May mga nakalap na din na evidence na magcoconnect sa lahat ng nangyare sa pamilya ko na may kinalaman ang mga Roberts mostly si Mrs. Roberts. Matagal na pala ang hidwaan. Ang akala lang ni lolo ay ayos na ang lahat. Pero hindi para sa babae na ipingakong ikakasal kay papa pero nagpakasal siya kay mama.

At ngayon naulit nanaman ang nangyare noon. Hindi si Richard ang pinakasalan ko kundi si Pierre.

"I love you."