"Kalp ritmi 40 a 50...Nabız düşüyor hocam..Bebeği kaybediyoruz."
"Böyle olmamalıydı.Bebeği geri getirmek için herşeyi hazırlayın.Hemen!"
Kulaklarımda yankılanan doktorların sesleri..Etrafımda acı çığlıklar.Bir anne,daha kötü ne yaşayabilir ki..
"Damla hayatım kendine gel."
"Aaahhh...Derinn..Ömür ölüyo..Kızımızı kurtar yalvarırım.."
"Damla canım doktorlar uğraşıyo..Nolur yapma.."
Gözyaşlarım sel olmuştu.Bir yandan çığlıklar ve hıçkırarak ağlayanlar..Sahi,kızım ölse n'apardım ben?
"Aaaahhhhh..Ölüyooo..Kurtarın kızımı..Yalvarırım doktor.."
"Derin bi şeyler yapsana!" diye bağırıyordum.
"Hadi aptal kurtar Ömür'ü!"
"Damla..Yapma.."
"BEN KIZIMI İSTİYORUM!"
O kadar bağırmıştım ki diğer insanlar bana bakıyordu.
"Kalp ritmi düşüyo hocam.Bebeği kaybediyoruz.Nabzı çok az."
"Hadi çocuklar..Bu bebeği kurtaralım.."
-----
"Hayırrr..Ölemez..Şimdi değil!"
O sırada Derin kızımızın yanına gitti.Yaşlı gözleriyle kızıma eğildi ve birşeyler söyledi.Sanırım ben bayılmak üzereydim.
Ve o ses..En kötü şey..Kalbin atmadığını gösteren o ses.
DIIITTTTTTTTT ... .
"Hayır... Ömür!"diye bütün koridorda bağırıyordum.
Derin kızımızın elini tuttu ve kalbinin üstüne koydu.
"Seni hep buradan sevdik kızım.Annen de bende."
Her şey bitmişti benim için..Daha doya doya koklayamadığım kızımı kaybettim.Bayılmadan önce hatırladığım doktorların koşuşturmasıydı.
