Bir hafta boyunca Minho bana harflerin yazılış şeklini öğretmişti, ara sıra takılıyordum ama sorun olmuyordu. Minho bana yardım ediyordu, annemin baskısından kurtulamadığım için Minho gibi biriyle tanışmak çok iyi oldu.
Minho
-Felix bak ne diyeceğim yarın ağaçlık bir yerde yapalım mı dersimizi?
Felix
-Ne?! Hayır olmaz
Minho
-Sakin Ol Felix, senin hiddetleneceğin bir şey söylemedim ki
Felix
-...Minho annem buna izin vermez
Minho oturduğu masayı bana çevirdi ve devam etti.
Minho
-Felix ailen neden böyle?
Felix
-Nasıl ki ailem?
Minho
-Bilmiyor numarası yapma lütfen...ailen çok katı
Felix
-Yani ne olmuş ailem katı ise?
Minho
-Başka kardeşin var mı?
Felix
-Yok...yani, vardı
Minho
-Ne oldu peki onlara?
Felix
-Olmaz bunu sana söyleyemem
Fısıldayarak konuşuyordum onunla çünkü, evin her yerinde kamera vardı. Annemin konuştuklarımızı öğrenmesinden korkuyordum. O yüzden Felix'in çizgisiz defterine yaZarak devam ettim.
Felix
-Bir ablam ve bir kız kardeşim vardı. Ailemin uyguladığı baskı yüZünden intihar ettiler...lütfen bunu kimseye söyleme
Minho
-Nasıl yani ciddi misin?
Felix
-Evet, lütfen bunu öğrendiğini annem bilmesin. Yoksa beni cezalandırır
Minho
-Kağıda yazmanın sebebi bu mu? Sana ne yapar ki?
Felix
-Konuşmak istemiyorum, lütfen bitirelim. Bu kağıdı da kendi evindeki çöpe at
Minho bunj okuyunca "Tamam" dedi.
Minho
-Peki, yazmayı öğrendin
Minho'ya arkamda kalan Kamerayı gözümle işaret ettim. "Yani kamerayı yüzünden mi böyle çaktırmadan konuşuyorsun?" Bakışı attım. Oda kafasını sallayarak gülümsedi.
Birkaç haftadır eve gidip gelen Minho, beni mutlu eden tek şey şu an. Ona zarar gelsin istemiyorum, üstelik benim yüZümden.
Minho
-Neyse Felix ben artık gideyim, iyi bak kendine(fısıldayarak)...senin telefon numaran felan var mı?
Felix
-Immm hayır, araman beni boş ver başına bela alma. Hatta beni bu kadar fazla bile düşünmemelisin
Minho
-Hoşçakal o zaman
Minho'nun Ağzından:
Tam kapıdan çıkıyordum ki Felix baba sarıldı, nasıl hissettiğimi kimse bilemez. Kendimi o kadaf güvende ve mutlu hissediyordum ki çok güzel bir duyguydu bu. Bende ona sarılmak istedim, ama gözlerimi kameraya kaydırınca ürperdim. Umrumda değildi ve bende ona sarıldım.
...
Ne yapsam ne etsem Felix aklımdan çıkmıyordu, onun yaşamı, ailesinin ona karşı tavrı, kız kardeşlerine olanlar, arkadaşı bile yok benden başka. Buna bir çözüm bulmalıyım, Felix'i ordan kurtarmalıyım.
Eve gelip eşyalarımı masamın üzerine bıraktım, üzerimi değiştim ve akşam olduğunda birkaç yiyevek şey alıp. Sokak arkadaşlarımın yanına geldim. Woojin, Chris, Changbin, Hyunjin, Jisung, Seungmin ve Jeongin.
Biz ailesiz bir grup gençten başka hiçbir şey değildik, sokak serserisi değildik. Sadece gece ateş yakıp etrafında ısınıyorduk. Yine aralarındaki en iyileri bendim, işim vardı, bir evim vardı. Aslında onlara gelip benimle kalmalarını söylüyorum ama...kabul etmiyorlar, ara sıra geliyorlar ama.
Seungmin
-Yine mi yiyecek aldın?
Minho
-Evet
Jeongin
-Hyung yia bunu neden yapıyorsun? Ne güzel hayatın var yaşa işte
Minho
-Siz benim dostlarımsınız, size asla ihanet etmem ben
Woojin
-Sağol Minho, sen olmasan bizi kim doyuracak?
Minho
-Gelin hep birlikte, kalın işte benimle
Chris
-Unut o işi
Minho
-Öyle olsun Elbet bir gün benimle kalacaksınız
18.06.2020
DEVAM EDECEK...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MİNLİX:"Korece Öğretmenim"✅
Fanfiction"Bu benim 14.Kitabım." "Wattpad'deki 4.MİNLİX kitabı" "Kendi ailedi tarafından gördüğü zulümü fark ettiğimde, bu adaletsizliğe boyun eğmem gerektiğini düşündüm. Daha önce kız kardeşlerinin bu zulüm yüzünden ölmüş olması...Felix'in de psikolojisi boz...
