Sculptures " namgi

Mayıs / 2317

Geçen gün Namjoon'un mezuniyetine gittim. İnsanlar mezun olan yakınlarının diplomasını veriyormuş o törende, öyle bir şey yapmışlar. Kiminin annesi çıktı, kiminin babası çıktı, kiminin öğretmeni çıktı. Namjoon başıma iş açtı, benimle çıkmak istedi.

Çok fazla insan vardı. Hepsinin beni orada görmek isteyip istemediğinden emin değildim, günlük. Çok korktum bana yine yıllar önceki gibi kötü davranacaklar, yalnız hissettirecekler diye. Korktuğumu Namjoon'a söyleyemedim ama ona kürsüye çıkınca ne yapacağımı bilmediğimi söyledim. Bana nasıl olacağını anlattı. Ben de içimden dedim ki "Hemen halledip gideceğiz, hiç kimsenin gözüne bakmayacağım. Kimseye bakmayacağım, evet." 

Ama sonra oraya çıkınca her şey değişti. En çok bizi alkışladılar. Namjoon'un kulağına dedim ki "Bizi biliyorlar mı?" "Hayır, hayır. Sakın ha!" der gibi kafasını salladı. Sanırım henüz bilmeleri için erken. Yine de çok alkışladılar. Niye yapıyorlar bilmiyordum ama herkesin yüzü gülüyordu. Hoseok aşağıda fotoğraf çekiyordu, ne oluyor diye ona baktım "Korkma korkma kötü bir şey yok!" diye bağırarak kahkaha atıp çekmeye devam etti. 

İnsanlar bana sesleniyorlardı. Adımı çağırıp güzel şeyler söylüyorlardı. "Yoongi! Buraya bak! Sen iyi olacaksın!" gibi şeyler. Bana el sallıyorlardı. Namjoon "Sen de onlara sallasana, niye öyle bakıyorsun?" dedi bana. Ben de onlara karşılık verdim. Çok sevindi buna bazıları. 

Gerçekten anlamıyorum, ben odamda otururken insanlar beni sevmeye başlamışlar. 

Hatta bak, birileri bana çiçek bile attı. Yerdeki çiçeğe şaşkınlıkla bakarken çiçeği atan kız dedi ki "Al onu, sakla! Yanındayız senin!" Sonra biri ona katıldı "Evet, seviyoruz seni!" Sonra Namjoon yerdeki çiçeği alıp bana verdi, "Odana koyalım bunu." dedi. "Neden böyle oluyor, Namjoon?" "Senin bunca yıldır haklı olduğunu öğrendiler, hepsine gösterdik." 

O öyle söyleyince, bu sefer ilk kez kalabalıktaki yüzlere bakmaktan korkmadım. "Şimdi kimse bana iğrenç bir yabancıymışım gibi davranmayacak mı?" "Kimse öyle davranmayacak. Haydi, sen de onlara gül, el salla. Seni seviyor hepsi. Hepsi senin eve dönmeni istiyor." "Eskiden sadece üç kişiydiniz, Namjoon." "Şimdi milyonlarca kişi olduk."

Ne güzel bir şey, ne kadar harika bir şeydi, anlatamam. Sevinçle bana seslenen, onları görmemi isteyen insanların olması. Daha güzeli ise, sonunda hatalarından dönmüş olmaları.

Namjoon'la Unicum'da kaldığımız günden sonra hayatımın en güzel günüydü. Odama koyduğum o bir tane karanfile bakıp bakıp mutlu oluyoruz ikimiz de.