Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 7: Veranderen

Pov Louis

Na het eten heeft Faith nog twee paracetamol ingenomen, omdat ze toch nog wel veel pijn had. Dat had ze niet uit zichzelf verteld. Ze zei het alleen omdat Niall er naar vroeg. Wie weet hoe lang ze anders nog met pijn had rondgelopen. Waarom zou ze het toch niet vertellen? Als ik haar vanavond naar bed breng, probeer ik er wel over te praten. Misschien dat ze één op één meer durft te vertellen.

We zitten nu allemaal op de bank om een film te kijken. Faith zit tussen mij en Harry in. Harry vraagt dan: "Zal ik allemaal kleine vlechtjes in je haar maken? Dan heb je morgen krullen." Faith glimlacht en knikt. Harry natuurlijk ook weer helemaal blij. Hij keek er zo erg naar uit om een dochter te hebben waarbij hij dan haar haren kon doen en schattige jurkjes kon kopen. Harry staat meteen op en komt terug met de borstel en elastiekjes. "Ik zal het zo voorzichtig mogelijk doen, maar als ik je pijn doe moet je het maar gewoon zeggen." Zegt hij. Faith knikt weer alleen.

Een tijdje later is Harry bijna klaar met de vlechten. Faith haar hand trilt een beetje en ze beweegt hem af en toe krampachtig. Voorzichtig pak ik haar hand vast en vraag: "Wat is er, lieverd?" Geschrokken kijkt ze mij aan en antwoord snel: "Niets." "Liefje, je mag het gewoon vertellen." Probeer ik nog. Maar ze schudt alleen haar hoofd. Voor nu laat ik het er maar bij. Misschien krijg ik er straks meer uit.

Halverwege de film valt Faith al bijna in slaap. Harry heeft haar haren helemaal ingevlochten. Het ziet er echt heel schattig uit. "Lieverd, zullen we morgen de film afkijken?" Stel ik voor. Faith knikt meteen. Niall zet de film uit en Liam en ik helpen Faith om op te staan. Ik ondersteun Faith naar haar kamer.

Zonder iets te vragen pak ik uit haar kast een pyjama. Ze pakt deze van mij aan en loopt dan de badkamer in om zich om te kleden en haar tanden te poetsen. Dan bedenk ik me ineens dat we nog iets voor haar hebben liggen. Snel ga ik haar kamer uit om dat te pakken. Als ik terug kom komt zij net de badkamer uit. Faith gaat in haar bed liggen en ik ga op de rand zitten. "Lieverd, de jongens en ik hebben ook een telefoon voor je gekocht. Dan kun je ons altijd bereiken als er iets is. Onze nummers staan er al in. Dus ook als er vannacht iets is, mag je ons gewoon bellen. Echt altijd." Vertel ik haar. "Dankjewel." Zegt ze zachtjes, terwijl ik de telefoon op haar nachtkastje leg.

"Wat was er net aan de hand, liefje." Vraag ik, terwijl ik haar instop. Ze wordt weer een beetje zenuwachtig, maar antwoord dan wel: "Doordat ik stil moest blijven zitten kreeg een best wel pijn." "Waarom durf je het steeds niet te vertellen als je pijn hebt?" Vraag ik meteen. Dat is nu al de zoveelste keer. Ik zie geen reden waarom ze dat niet kan vertellen. We wisten toen we haar adopteerde dat ze daar veel last van zou hebben. Misschien is ze bang dat we haar vinden zeuren. Ik heb werkelijk geen idee. Ook nu haalt ze alleen haar schouders op. "Dat mag je echt altijd vertellen, want dan kunnen we ook iets voor je doen. Als we het niet weten, kunnen we ook niet helpen." Probeer ik haar duidelijk te maken. Ze knikt alleen.

Ze gaat nu verder toch niet praten en ze is echt moe, dus ik besluit haar verder met rust te laten. "Nou ga maar lekker proberen te slapen. En als er wat is, bellen he." Zeg ik. Ze knikt alleen. Voorzichtig geef ik haar een knuffel en loop dan haar kamer uit. Maar als ik bij de deur sta, hoor ik haar ineens zeggen: "Louis?" Meteen draai ik me om en loop terug naar haar bed. "Doen jullie altijd zo?" Vraagt ze voorzichtig. Verbaast kijk ik haar aan. "Wat bedoel je, lieverd?" Vraag ik verbaast. Zenuwachtig speelt ze met haar deken en vraagt: "Zijn jullie altijd zo, of doen jullie nu anders dan normaal." "Ik snap nog steeds niet zo goed wat je bedoelt, maar ik denk dat we altijd zo zijn. We zijn gewoon altijd onszelf. We doen ons nooit anders voor dan dat we echt zijn." Antwoord ik. Ik heb echt geen idee waarom ze het vraagt en wat ze nou precies bedoelt. Daarom probeer ik maar zo goed mogelijk antwoord te geven. "Oké." Antwoord ze zachtjes en dan gaat ze weer liggen. "Slaap lekker, schat." Zeg ik nog een keer en nu loop ik echt haar kamer uit.

Haar vraag blijft toch een beetje in mijn hoofd rondspoken. Ze zal het niet voor niets gevraagd hebben. Er moet iets achter zitten. Misschien had ze verwacht dat we heel anders zouden zijn. Ik denk er nog over na, terwijl ik weer op de bank ga zitten. Niall zegt iets tegen mij, maar het dringt helemaal niet tot mij door. "Huh, wat?" Vraag ik daarom. Hij grinnikt en herhaalt: "Ging het goed." "Ja, ja... Prima..." Antwoord ik. "Wat is er, Tommo, want ik merk aan je dat er iets is." Zegt Zayn dan. Blijkbaar viel het dus heel erg op dat ik met mijn hoofd nog bij die vraag zat. "Ze stelde zo'n rare vraag en ik snap niet waarom." Antwoord ik. "Wat vroeg ze dan?" Vraagt Niall meteen. Dus ik leg uit: "Ze vroeg of wij altijd zo doen, of dat we normaal anders doen." Iedereen kijkt mij nu verbaast aan. Dat had ik dus ook. Gelukkig ligt het dus niet aan mij. Ik ben niet de enige die het niet snapt. "Zou ze misschien bang zijn dat we ons nu anders voordoen dan dat we echt zijn?" Zegt Liam. Ja, dat klinkt nog best wel logisch. Misschien is ze bang dat we straks ineens heel er veranderen. Tot nu toe is dat de meest logische redenering. Anders zou ik het ook niet weten. Hopelijk heb ik haar dan een beetje gerust kunnen stellen met mijn antwoord.