Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 34: Hersenactiviteit

Pov Niall

Sinds Faith de laatste keer die Lorazepam gehad heeft, is ze helemaal niet meer wakker geweest. Ondertussen zijn we al weer een dag verder, dus daar maak ik me zorgen om. Ik heb al op het belletje gedrukt, om te vragen of dit normaal is. Net op dat moment komt iedereen weer binnen. Ze gaan allemaal zitten en lijken zich geen zorgen te maken.

Als Jenny binnenkomt zeg ik meteen: "Is dokter Jessie er? Kan ik haar spreken? Ik maak me zorgen om Faith." Ze knikt en antwoord: "Ik zal haar oppiepen." Ik bedank Jenny en dan gaat zij de kamer weer uit. "Waar maak je je zorgen om?" Vraagt Zayn. Ik antwoord meteen: "Misschien om het feit dat ze al vierentwintig uur slaapt en ik haar ook niet wakker krijg." "Ze is helemaal niet meer wakker geweest?" Vraagt Liam dan bezorgd. Ik schud mijn hoofd. Nu lijkt iedereen ineens bezorgd. Het is niet normaal dat ze al zo lang slaapt.

Al snel is dokter Jessie er. "Wat is het probleem?" Vraagt ze. Dus ik leg uit: "Faith is sinds de laatste keer dat ze die injectie met Lorazepam kreeg niet meer wakker geweest. Ik heb een paar keer geprobeerd haar wakker te krijgen, maar ook dat lukt niet." "Wil je nog een keer proberen?" Vraagt ze dan. Ik knik en schudt Faith zachtjes aan haar schouder. "Faith, wakker worden. Het is tijd om op te staan. Wakker worden, lieverd." Zeg ik. Normaal wordt ze daar altijd wel wakker van. "Faith! Wakker worden!" Probeer ik nu iets harder, maar ook dat werkt niet. Dokter Jessie pakt haar stethoscoop en luistert naar het hart van Faith. Daarna pakt ze de hand van Faith en houdt die in de lucht. Als ze dan los laat valt haar hand in één klap terug.

"Misschien dat ze heel heftig op de Lorazepam reageert. Die zal ik stopzetten. Als dat het probleem is, moet ze in twee uurtjes weer wakker worden." Zegt dokter Jessie. We knikken allemaal. Hopen dat ze dus zo weer wakker is.

Drie uur later piepen we dokter Jessie opnieuw op. Faith is nog steeds niet wakker geworden. Met de minuut gaan we ons meer zorgen maken. "Nog steeds niet wakker?" Vraagt dokter Jessie zodra ze binnen komt lopen. We schudden allemaal ons hoofd. Ze haalt een naald uit haar zak en prikt Faith onder haar voet. "Ook geen reactie op pijn." Zegt ze dan. "Ik ga overleggen met een collega en dan kom ik zo bij jullie terug." We knikken allemaal maar weer. Verder kunnen wij toch niet doen.

We blijven allemaal in een ijzige stilte zitten. We staren alle vijf naar Faith in de hoop dat ze straks wakker wordt en ons vraagt waar we ons zo druk om maken. Helaas gebeurd dat nog steeds niet. Er gebeurd helemaal niets.

Na een uur komt dokter Jessie met haar collega binnenlopen. "Dit is mijn collega dokter Alex. Hij is kinderneuroloog. We willen Faith meenemen voor een hersenscan." Zegt ze. We gaan er allemaal meteen mee akkoord. Misschien wijst een hersenscan meer uit. Dan zitten we niet meer zo in die onzekerheid.

Direct na de hersenscan is Faith, met bed en al, weer teruggebracht naar haar kamer. Dokter Jessie en dokter Alex zijn er allebei bij. Ze gaan allebei op een stoel zitten. Dat betekend vast niets goeds. "Uit de hersenscan is gebleken dat er nog maar minimale hersenactiviteit is te meten bij Faith. Vergelijkend met iemand die een narcose gekregen heeft. Waardoor dat komt, zullen we waarschijnlijk nooit precies weten. Maar het lijkt alsof haar lichaam zich aan het afsluiten is. Dat kan twee dingen betekenen. Of haar lichaam is de energie aan het besparen, zodat het zich kan richten op beter worden. Of het betekend dat haar lichaam het aan het opgeven is. We gaan haar goed monitoren, om te kijken of ze niet achteruit gaat." Verteld dokter Jessie. Dat is echt een hele hoop om te verwerken. Het is bij mij nog niet helemaal binnengekomen merk ik.

"Wat kunnen wij doen?" Vraag ik dan. Dokter Alex antwoord: "Blijf het normale doen. Kam elke ochtend haar haar. Kleed haar elke ochtend en avond om. Lees haar voor. Douche haar. Dan zorg je dat er meer hersenactiviteit komt en het in ieder geval niet nog minder wordt." We knikken allemaal maar weer. Dat is dan wat we gaan doen.

Als allebei de dokters weg zijn, zegt Louis: "Kan iemand mij helpen om haar te douchen?" Ik knik meteen en zeg: "Ik help wel." Louis tilt Faith van het bed. Ze ligt echt als een lappenpop in zijn armen. We lopen naar de badkamer, waar Louis Faith op de stoel neerzet. Tot mijn verbazing blijft ze redelijk goed zitten. Misschien dat haar hersenen dat nog wel aansturen ofzo. "We gaan even douchen, lieverd." Louis begint haar uit te kleden en zegt: "Het is al weer een week geleden dat je gedoucht hebt. Daar moeten we toch eens beter op gaan letten." Als Faith uitgekleed is zet Louis de kraan aan. "Kun jij vast haar haren wassen?" Vraagt Louis aan mij. Ik knik en begin met het wassen van haar haar.

En ineens... Uit het niets wordt het me te veel. Het is gewoon verschrikkelijk om haar zo te zien zitten. Helemaal van de wereld. Ze kan niet meer zelf. Het lijkt wel alsof ze dood is. En daardoor begin ik te janken. Louis kijkt mij verbaast aan. "Sorry." Mompel ik, terwijl ik verder ga met haar haar. Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Geeft niets. Ga even naar buiten. Even een adempauze. Stuur Zayn ofzo maar naar binnen." Ik loop naar buiten. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen. Louis komt meteen naar mij toe en slaat een arm om mij heen. "Z, of jij Louis wilt helpen." Zeg ik dan. Hij knikt en gaat de badkamer in. Liam en Harry proberen mij allebei te troosten, maar bij Harry zie ik ook de tranen in zijn ogen staan. Het is gewoon verschrikkelijk om haar daar zo levenloos te zien zitten.