Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 20: Ziekenhuis

Pov Liam

Naar het ziekenhuis?! Shit man... We moeten naar het ziekenhuis. Ik heb wel een uur met artsen en verpleegkundigen aan de telefoon gehangen en nu te horen gekregen dat we naar het ziekenhuis moeten. Het klonk ook redelijk ernstig. "He Zayn, wil jij even een tas met wat kleding en spullen voor Faith inpakken." Vraag ik zachtjes. Zayn kijkt mij verbaast aan, maar gaat het pakken zonder iets te vragen. "He jongens." Zeg ik tegen de rest. "De dokter wilde dat we er in het ziekenhuis voor de zekerheid even naar laten kijken. Dus we moeten nu naar het ziekenhuis." De jongens lijken allemaal een beetje geschrokken, maar Faith niet. "Oké, let's go. Des te eerder kan ik weer verder aan mijn deken. Mag ik mijn Nintendo meenemen, voor als ik lang moet wachten." Zegt ze. Als ik knik, pakt ze die uit het kastje en dan gaan we naar de auto.

Bij het ziekenhuis pakt Zayn de rolstoel uit de auto, terwijl ik Faith de auto uit til. We moesten ons melden bij de Spoedeisende Hulp en daar vragen om dokter Hudson. Daar lopen we nu dus heen. "Goedemiddag, ik had net gebeld en moest hier vragen naar dokter Hudson. Het gaat om Faith Tomlinson-Griffin." Ze knikt en zegt dat ze dokter Hudson gaat bellen. Wij worden naar een kamertje gebracht waar we kunnen wachten.

Nu begint Faith toch een beetje zenuwachtig te worden. Ik pak haar hand vast en knijp er zachtjes in. Ze kijkt mij met een zenuwachtige glimlach aan. Al snel komen er twee artsen binnen lopen. "Goedemiddag, ik ben dokter Hudson en dit is mijn collega dokter Smith." Zegt de eerste arts. Dokter Smith zegt dan met een knipoog tegen Faith: "Jij mag dokter Jessie zeggen." Faith ontspant dan een beetje. "Zou jij mij eerst wat over de klachten en hoe die ontstaan zijn willen vertellen." Vraagt Dokter Jessie dan. Faith knikt en verteld: "Bij het vorige gezin waar ik woonde moest ik vaak in het bos slapen, daar begon het eigenlijk. Ik kreeg veel pijn in mijn rug en benen. Ik werd heel moe. Soms voelde ik ineens mijn benen niet meer. En dat is eigenlijk nooit meer weggegaan." "Hoeveel tijd zit er tussen de eerste klachten en nu?" Vraagt dokter Hudson dan. Faith denkt even na en antwoord dan: "Zeven maanden ongeveer." Daarna willen ze kijken naar de plek op de rug van Faith. Ik zet haar neer op de onderzoekstafel en allebei de artsen kijken dan.

Nadat ze er uitgebreid naar gekeken hebben, zegt dokter Hudson: "We hoeven niet lang naar een diagnose te zoeken. Faith heeft de ziekte van Lyme. Waarschijnlijk heeft ze die in het bos opgelopen door een tekenbeet. We gaan direct starten met antibiotica." "Omdat ze nog zo jong is en haar symptomen al zo ernstig zijn willen we haar wel opnemen, om te zien of de antibiotica aanslaat." Zegt dokter Jessie dan. Geschrokken kijkt Faith mij aan. En de anderen trouwens ook. Ik was er al een beetje bang voor, daarom had ik Zayn die tas laten inpakken.

We worden naar een kamer gebracht waar Faith voorlopig zal blijven. "We gaan je meteen aansluiten op een infuus, zodat je meteen kunt beginnen met de antibiotica. Het is even een vervelende prik, maar het is zo voorbij." Zegt dokter Jessie. Dat zijn inderdaad klote prikken. Dokter Jessie pakt haar linkerhand, dus ik pak haar rechterhand vast. "Je mag zo hard knijpen als je wilt, maar je moet je andere hand echt stilhouden." Zeg ik tegen haar. Ze pakt mijn hand vast en begint meteen al te knijpen. Ze is echt zenuwachtig.

Gelukkig was het inderdaad zo voorbij. "Je hebt het echt goed gedaan." Zeg ik tegen haar. De artsen zijn ondertussen weggegaan en een verpleegkundige komt nu binnenlopen. Ze geeft Faith een hand en zegt: "Hallo Faith, ik ben Jenny en ik ben de verpleegster. Als je vragen hebt, mag je die altijd aan mij stellen." Faith knikt alleen. "Hier staat een kast, daar kun je alvast je kleren neerleggen. Door deze deur heen is de badkamer en wc. Er mag iemand blijven slapen, daarom staat er een extra bed. De rest mag 's ochtends weer terug komen. En achter je ligt een knopje, als je daarop drukt kom ik er meteen aan. Heb je nog vragen?" Verteld Jenny. Faith schudt haar hoofd en we bedanken haar allemaal.

"Zal ik jouw kleding in de kast leggen. Ik had alleen één setje voor de zekerheid mee, morgen zullen we meer kleding brengen. Wat moeten we nog meer komen brengen?" Vraag ik aan haar. "Mijn eigen kussen en deken, mijn laptop en de spullen om mijn deken te maken." Antwoord ze. Ze moet minimaal tien dagen in het ziekenhuis blijven. Echt heel lang, maar daarna weten ze pas of de antibiotica werkt. "En wie moet er bij je blijven vannacht?" Vraag ik daarna. Ze twijfelt even, maar antwoord dan: "Louis." Louis knikt meteen en zegt: "Ik rij dan nu meteen op en neer om mijn eigen spullen te halen en die van Faith." Daar had ik dan weer niet aan gedacht.

Faith blijft de hele tijd maar een beetje voor zichuitstaren. "He, het is maar voor een paar dagen. En wij zullen de hele tijd bijje blijven. Je zult nooit alleen zijn. En daarna zal je waarschijnlijk nooitmeer zo moe zijn en zoveel pijn hebben." Zeg ik tegen haar. Ze knikt enantwoord: "Als jullie echt bij mij blijven is het niet zo erg, maar ik had mijneerste kerst en oud en nieuw met jullie gewoon liever anders doorgebracht." Ja,dat hadden wij ook zeker gedaan. We hadden zoveel leuke plannen voor defeestdagen. Gelukkig hebben we gister al de kerstcadeaus gedaan, anders was hethelemaal jammer geweest. Het is helaas niet anders. Dit is nu echt het bestevoor Faith. Wie weet hoeveel erger het anders had geworden. Laten we gewoonhopen dat deze antibiotica meteen aanslaat en ze dan overal vanaf is. Hopelijkheeft ze hierna ook inderdaad geen pijn meer.