Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 31: Paniek

Pov Faith

Als ik 's ochtends wakker word, voel ik me meteen weer niet goed. Ik heb geen pijn, maar ik voel me gewoon niet goed. Louis is ook wakker. Als ik Louis zie begin ik spontaan te huilen. "He he, wat is er?" Vraagt hij meteen, terwijl hij mij een knuffel geeft. Ik haal alleen mijn schouders op. Zelf weet ik ook niet wat er is. Elke keer moet ik zonder reden huilen. Het gebeurd gewoon ineens. Zelf heb ik er geen controle over.

Als Louis mij weer gekalmeerd heeft schaam ik me meteen. Waarom jank ik nou steeds zonder reden? Gelukkig doet Louis nog steeds heel lief tegen mij. Ze zullen mij ondertussen wel zat zijn. Ze worden er vast gek van dat ik elke keer lig te janken. Zelf word ik er ook gek van, dus zullen zij er wel helemaal gek van worden.

Niet veel later komt de rest ook binnenlopen. Ik zie gewoon aan ze dat ze het zat zijn om steeds bij mij in het ziekenhuis te zijn. "Jullie mogen ook best een dagje thuisblijven. Jullie hoeven niet steeds bij mij te zitten. Ik red het wel alleen." Zeg ik snel. Ik heb liever dat ze een dagje niet bij mij zijn, dan dat ze mij straks zat zijn en me alsnog terugbrengen. "Lieverd, we willen juist heel graag bij jou zijn." Zegt Niall. Ik knik alleen. Natuurlijk willen ze dat niet. Ze liegen gewoon, zodat ik me beter voel.

Na het ontbijt besluit ik me aan te kleden. Soms blijf ik in mijn pyjama, maar soms kleed ik me aan. Vandaag kleed ik me toch maar aan. Vermoeid loop ik naar de badkamer met mijn kleren. Het kost me echt veel moeite, maar ik wil niet om hulp vragen. Ze willen mij niet overal bij helpen, dan worden ze sowieso gek van mij.

Met moeite heb ik mezelf aangekleed en wil ik nu teruglopen naar mijn bed. Vlak voordat ik bij de deur ben zak ik door mijn benen en val op de grond. "Fay, lieverd, wat gebeurd er?" Roept Louis meteen. Ik wil niet dat zij mij moeten helpen, dus ik probeer zelf op te staan. Natuurlijk lukt dat weer niet. "Faith, is alles goed?" Roept Liam. Ik probeer iets te bedenken, om zonder hun hulp naar mijn bed te komen, maar ik kan gewoon niets. "Ik kom naar binnen, lieverd." Zegt Harry dan. Hij doet de deur open en ziet mij dan op de grond liggen. "Ach lieverd, ben je gevallen?" Vraagt hij. Ik knik en begin weer te huilen. Het deed helemaal geen pijn en toch moet ik huilen. Harry legt mij heel voorzichtig terug in mijn bed.

"Jullie haten mij. Ik weet wel dat jullie mij haten. Zeg het maar gewoon." Roep ik huilend. Ze zijn mij zo zat. Ze haten mij echt. Ik weet het zeker. "Helemaal niet, lieverd. Hoe zouden we jou ooit kunnen haten?" Vraagt Louis, die nog naast mij ligt. Hij pakt mijn arm vast, maar ik trek me meteen los. "Wat ga je doen? Ik wil niet naar buiten. Ik heb niets verkeerd gedaan. Laat me alsjeblieft niet buiten slapen." Het is zo koud buiten, ik wil echt niet buiten slapen. Waarom doe ik steeds alles verkeerd. Haten ze mij daarom?

Ineens praat iedereen door elkaar heen. "HE!" Roept Harry. "Liam gaat Jenny halen en Louis houdt zich bezig met Faith. Verder houdt iedereen zijn kop dicht." Voorzichtig streelt Louis over mijn arm. Hij wilt iets zeggen, maar ik ben hem voor: "Ik weet dat ik alles verkeerd doe, maar please laat mij niet buiten slapen." Dan pakt Louis mijn arm weer vast. Ik probeer los te komen, maar dit keer blijft hij mij vasthouden. Hij tilt mij op zijn schoot. "Nee! Nee! Please!" Schreeuw ik. Hij houdt mij stevig vast en zegt: "Shh, rustig. Er is niets aan de hand. Rustig maar." Toch probeer ik me los te maken. Hij gaat mij straffen, op welke manier dan ook.

Liam is al snel weer terug met Jenny. "Ik ga dokter Jessie halen." Zegt Jenny snel en dan is ze weer weg. Louis heeft mij nog steeds in een houtgreep vast en laat mij niet los. "Louis, ik beloof dat ik me zal gedragen. Laat me alsjeblieft los." Smeek ik. "Luister eens goed, lieverd." Zegt hij. Ik zeg meteen: "Sorry, ik zal me gedragen." "Luister even naar mij!" Zegt hij nu streng. Daardoor ben ik meteen stil. Louis doet nooit streng. "Niemand is boos op jou. We houden allemaal ontzettend veel van jou. Niemand gaat jou pijn doen en niemand gaat jou buiten laten slapen. Bij ons gebeurd dat niet meer." Zegt Louis nu kalm. Daardoor raak ik weer helemaal van slag en begin weer te huilen. Louis laat mij los uit zijn houtgreep en geeft me een knuffel. "Rustig maar, meisje. Het is al goed. We houden van jou." Fluistert hij in mijn oor.

Dan komt Dokter Jessie binnenlopen. "Dit komt door die morfine. Ik ga haar iets kalmerends geven." Zegt ze. Louis pakt voorzichtig mijn hand en dan wordt er iets in mijn infuus gespoten. "Je wordt hier wat rustiger van, Faith. Misschien dat je er een beetje moe van wordt, als dat zo is ga dan maar lekker slapen." Zegt dokter Jessie. Ik knik alleen.

Als dokter Jessie weg is, laat Louis mij los en laat mij op zijn borst liggen. Hij legt de deken over ons heen en zegt: "Probeer maar lekker te slapen. Bij ons ben je veilig. Niemand hier doet jou kwaad. We houden allemaal van jou." Al heel snel voel ik me ook weer rustig. Het is niet meer zo druk in mijn hoofd. Alle paniek en chaos is weg. "Sorry." Mompel ik beschaamd. Louis streelt rustig door mijn haar. "Ik weet niet wat er gebeurde. Ik was gewoon ineens heel bang." Zeg ik. Louis geeft mij een kus op mijn hoofd en zegt: "Dat komt door die medicijnen. Dat geeft helemaal niet. Wij zijn hier om jou er nog honderdduizend keer aan te herinneren dat we van jou houden." "Ik hou ook van jullie." Antwoord ik en daarna vallen mijn ogen dicht.