Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 23: Beloofd!

Pov Niall

Ondertussen ligt Faith al bijna een week in het ziekenhuis. Vannacht heb ik voor de tweede keer bij haar geslapen. Ze begint zich steeds meer te vervelen en wilt heel graag naar huis. Maar ze heeft ook weer meer pijn gekregen. Twee dagen lang ging het goed met het paracetamol infuus, maar daarna kreeg ze weer pijn. Gister hebben ze de dosis verhoogd, omdat ze echt veel pijn had constant. Nu gaat het wel weer. Ze heeft af en toe nog wel pijn, maar niet zo erg meer.

Na de lunch komen dokter Jessie en Dokter Hudson binnenlopen. "Goedemiddag, hoe gaat het met jou?" Vraagt dokter Hudson. Faith haalt haar schouders op en antwoord: "Niet zo goed." We kijken haar allemaal verbaast aan. Net zei ze nog dat het wel goed ging. "Mag ik even naar de plek op je rug kijken?" Vraagt hij. Faith knikt en schuift naar voren. De dokter doet haar shirt omhoog. Ze hadden de eerste dag met een stift een rondje om de vlek heen gezet, zodat ze konden zien of het groter werd. Het is inderdaad een stuk groter geworden. Bijna verdubbelt.

Faith mag weer gaan liggen en dan legt de dokter uit: "De vlek is een stuk groter geworden. Dat wijst erop, dat de antibiotica niet aanslaat. We gaan de Amoxicilline stopzetten en beginnen met een cocktail van Ceftriaxon en Doxycycline. Dat zijn sterkere antibiotica." We knikken allemaal maar. Dit is natuurlijk niet waar we op gehoopt hadden. Helaas is er niets aan te doen. We zullen met deze nieuwe medicijnen weer af moeten wachten. Dokter Jessie verwisselt meteen de medicijnen die het infuus van Faith ingaan in gaan.

Als de dokters weer weg zijn vraag ik meteen aan Faith: "Waarom vertelde je niet, dat het niet zo goed ging." Ze haalt haar schouders op. "Wat heeft het voor nut om het elke keer te vertellen. Dan krijg ik nog meer pijnstillers, dan gaat het weer eventjes goed en dan voel ik me weer slecht." Zegt ze. Ik streel over haar arm en zeg: "Toch willen we het weten als jij pijn hebt. Het is onze taak om voor jou te zorgen, dus ook om te zorgen dat jij geen pijn hebt." Ze trekt de deken op tot haar kin en kijkt mij niet aan.

Dan komt Jenny binnenlopen en zegt: "Ik kom met extra pijnstilling." We bedanken haar meteen. Waarschijnlijk heeft één van de artsen het doorgegeven. Faith krijgt haar pijnstilling via het infuus en dan gaat Jenny weer weg. "Niall... Wil je bij mij komen liggen?" Vraagt Faith dan zachtjes. Natuurlijk knik ik meteen. Ik doe mijn schoenen uit en ga dan bij haar liggen. Faith komt meteen helemaal tegen mij aan liggen. "Waarom voel ik me nou steeds zo? Waarom word ik niet gewoon beter?" Vraagt ze. Ik streel door haar haar en antwoord: "Ik weet het ook niet lieverd. Ik zou willen dat ik het van je over kon nemen. Laten we gewoon heel hard duimen dat deze medicijnen aanslaan." Meteen vraagt Faith: "Wat nou als dit weer niet werkt? Wat nou als ik helemaal niet meer beter wordt?" "Je wordt wel beter! Wij blijven net zo lang doorzoeken naar een medicijn totdat je beter bent." Zeg ik stellig. "Beloofd?" Vraagt ze zachtjes. "Beloofd!" Antwoord ik vastberaden.

Niet veel later is Faith in slaap gevallen. "Niall, je moet haar geen dingen beloven die we niet waar kunnen maken." Zegt Liam dan. Ik snap zijn punt wel, maar wat had ik anders moeten zeggen. "Ik ben niet van plan te rusten voordat ze beter is hoor." Zeg ik. Dan zegt Harry: "Als moet ik naar Timboektoe om een medicijn te vinden. We gaan haar beter maken." Gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt. Liam zucht en antwoord: "Dat is ook wat ik wil, maar ik wil haar ook geen valse hoop geven. Misschien kunnen ze de schade die er is niet terugdraaien. Ik weet gewoon niet wat er allemaal gaat gebeuren." We knikken nu begrijpend en sluiten deze discussie verder af. Liam heeft inderdaad wel een beetje een punt, maar als we Faith helemaal geen hoop laten hebben zal het sowieso niet goed gaan.

Een paar uur later wordt Faith weer wakker. Ze kijkt mij op een rare manier aan. Er klopt iets niet aan de blik in haar ogen. "Liefje, wat is er aan de hand?" Vraag ik meteen. Ik wil mijn hand op haar arm leggen, maar als ik haar bijna aanraak roept ze: "Niet doen! Raak me niet aan." Geschrokken trek ik mijn hand weg. "Wat is er?" Vraag ik dan nog een keer. Tranen beginnen over haar wangen te stromen, terwijl ze zegt: "Het doet pijn. Alles doet pijn. Raak me niet aan alsjeblieft." Zo stil mogelijk blijft Faith liggen, terwijl de tranen geluidloos over haar wangen stromen. Ik pak meteen het knopje om Jenny te laten komen.

Binnen een paar seconde staat Jenny in de kamer. "Pijnstillers?" Vraagt ze. We knikken allemaal. Terwijl Jenny bezig is om de pijnstillers te pakken, vraagt ze: "Op een schaal van één tot tien, hoe erg is de pijn?" "Een tien." Antwoord Faith meteen. Jenny knikt en geeft haar dan de pijnstilling. "Ik ga even met de arts overleggen om de pijnstilling op te hogen." Zegt ze dan. We knikken allemaal en bedanken haar.

"Mag ik je hand vastpakken?" Vraag ik aan Faith als Jenny weg is. Als ze niet reageert pak ik heel voorzichtig haar hand vast. "Als ik je pijn doe, moet je het zeggen." Zeg ik. Langzaam schudt ze haar hoofd. Voorzichtig blijf ik over haar hand strelen.

Onderweg naar huis zeg ik tegen Zayn, Harry en Louis: "Vandaag ging het echt niet goed met haar. Ze had echt de hele dag door veel pijn." Ze knikken allemaal treurig. Ze was nu net in slaap gevallen, maar ze is de hele dag heel stil geweest. Alles deed haar pijn, ook na de pijnstilling. Ze heeft heel weinig gegeten en was heel lusteloos de hele dag. Ik hoop dat ze een beetje een goede nacht heeft en het morgen beter gaat.