Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 28: Terug

Pov Niall

Een half uur nadat Liam ons subtiel weggestuurd heeft komen we terug met het eten. We zetten al het eten neer op de tafels. Ik maak een bordje met wat verschillende dingen voor Faith en geef dat aan haar. We beginnen dan allemaal te eten. Het is stil. Ongemakkelijk stil. Iedereen zit elkaar ook maar een beetje aan te kijken. Niemand weet wat we moeten zeggen.

"Wat wil je vanavond doen als de anderen allemaal weg zijn?" Vraag ik aan Faith om de stilte te doorbreken. Faith antwoord meteen: "Je hoeft niet per se bij mij te blijven vannacht. Je mag ook wel gewoon thuis slapen." Dat was iets wat ze in het begin juist absoluut niet wilde. Waarom is alles vandaag ineens zo anders? Ik snap er helemaal niets meer van. Ik schud mijn hoofd en zeg: "Nee, ik blijf lekker bij jou slapen vannacht. Ik wil niet dat je alleen bent." Faith knikt alleen en gaat weer verder met eten. Verbaast kijk ik de anderen aan, die alleen hun schouders ophalen. Wat is er vandaag met Faith aan de hand? Zou Liam misschien al meer te weten zijn gekomen? Ik gok dat hij ons wegstuurde, omdat hij met haar wilde praten. Straks vraag ik het wel aan hem.

Als iedereen klaar is met eten vraag ik: "Li, wil jij even helpen alles weggooien." Liam knikt en loopt met mij mee, om alles weg te gooien. Op de gang vraag ik meteen: "En? Ben je wat te weten gekomen?" Liam haalt zijn schouders op en antwoord: "Ze heeft niet echt iets gezegd. Maar ze bleef er maar over doorgaan dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Dus ik denk dat ze zich groot houdt, omdat ze niet wilt dat wij ons zorgen om haar maken." Dat zou inderdaad heel goed kunnen. Wat er anders aan de hand moet zijn weet ik ook niet, dus ik ga daar maar vanuit.

Nadat de anderen allemaal naar huis zijn gegaan, ben ik op het bed naast Faith gaan liggen. "Wat wil je doen, lieverd? Wil je naar buiten? Wil je iets knutselen?" Vraag ik. Ze pakt haar laptop en zegt: "Ik ga wel verder aan de merch. Dat wil ik af hebben voor..." Ze kijk mij even aan en zegt dan: "Voor de tour begint." Ik knik en laat haar aan haar merch werken. Natuurlijk had ik liever iets samen met haar gedaan, maar als zij dit wil doen hou ik haar natuurlijk niet tegen.

Een uur later zegt ze: "Ik ben klaar." Ze klapt haar laptop meteen dicht. "Mag ik het niet zien?" Vraag ik verbaast. Moe kijkt ze mij aan en zegt: "Ik zal het morgen laten zien. Nu ga ik slapen." Ik knik begrijpend. Ze ziet er ook moe uit. Ze draait zich weg van mij en gaat dan liggen. Normaal komt ze altijd echt bij ons liggen. Nu weet ik zeker dat er iets aan de hand is. Voorzichtig laat ik haar omdraaien. Verbaast kijkt ze mij aan. Streng zeg ik: "En nu ga me vertellen wat er aan de hand is." Ze kijkt mij een beetje angstig aan, waardoor ik me meteen weer schuldig voel. Ze schudt haar hoofd en zegt: "Niets. Je hoeft je om mij geen zorgen te maken." Dit is precies wat Liam ook al zei. "Ik maak me wel zorgen om je. En al helemaal omdat je je vandaag zo raar gedraagt." Antwoord ik. Ze draait zich weer om en zegt: "Waarom breng je me dan niet terug naar mevrouw Stewart?"

Daar schrik ik van. Meteen laat ik haar weer omdraaien en zeg: "Nooit!" Ze begint te huilen en zegt: "Het is oké. Jullie hebben je er niet voor opgegeven om constant in het ziekenhuis te zitten en een dochter zoals ik te hebben. Bij mevrouw Stewart was ik ook gelukkig. Zij zou mij wel weer terugnemen. Ik snap het wel." Ik veeg voorzichtig de tranen van haar gezicht. "Dit is juist waar we ons voor opgegeven hebben. Wij willen jou! Altijd. Niet alleen als je je goed voelt en vrolijk bent. Ook als je doodziek bent en een pesthumeur hebt. Wij hebben gekozen voor jou en dat hebben we gedaan met een reden." Nu weet ik precies wat er aan de hand was. Ze probeerde zich inderdaad grote te houden en afstand van ons te nemen. Zouden we iets gedaan hebben, wat haar het idee gaf dat we haar niet meer wilde? Ik zou het niet weten. Dat is namelijk wel het laatste wat ik zou willen. Ze lijkt het nog steeds niet helemaal te geloven, want ze zegt: "Jullie zouden niet de eerste zijn die mij terugsturen. Het is oké. Het is zwaar om al mijn last op je schouders te hebben. Ik wil niet dat jullie denken vast te zitten aan mij."

Mijn hart breekt echt voor haar. Het doet mij gewoon pijn dat ze dit soort dingen denkt en zegt. Ik pak haar hand vast en zeg: "Luister eens even heel goed naar mij. Wij zijn niet als jouw andere gezinnen. Wij willen jou. We brengen jou niet terug. Voor geen goud. Jij bent helemaal geen last voor ons. Wij zijn gelukkig met jou. Wij houden van jou, Faith. We houden van jou." Daarna trek ik haar helemaal tegen mij aan en geef haar een stevige knuffel.

We blijven zo liggen totdat Faith gestopt is met huilen. Dan maakt ze zich los van mij en zegt: "Hoe weet je zo zeker dat de anderen daar ook zo over denken. Misschien dat jij mij niet zat bent, maar de anderen wel. Misschien willen zij mij wel terugsturen." Hopelijk heb ik haar in ieder geval ervan overtuigd dat ik haar niet weg wil hebben. Nu nog overtuigen dat de rest haar ook niet weg wil hebben. "Dat weet ik gewoon heel zeker. Ik bel ze zo voor je om het ze zelf te laten vertellen." Zeg ik. Ze schudt haar hoofd en zegt: "Laat maar. Ik wil graag slapen. Ik ben echt heel moe." "Oké, liefje. Kom maar lekker bij me liggen." Zeg ik dan. Ze knikt en komt in mijn armen liggen. "We houden zoveel van jou. Jij bent onze dochter. Faith Tomlinson-Griffin." Zeg ik zo overtuigend mogelijk. Ze knikt alleen en begraaft haar gezicht in mijn shirt.

Als zij ligt te slapen pak ik mijn telefoon en app naar Louis: "Problemen! Faith denkt dat we haar gaan terugsturen. Ze slaapt nu net pas." Morgen moeten we er met z'n zessen echt even goed over praten. We moeten haar zien te overtuigen dat ze voor altijd bij ons blijft en dat we haar niet wegsturen.