Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 32: Raar

Pov Harry

Pas tegen de avond wordt Faith weer wakker. De anderen zijn allemaal al weg. Ze wilde wachten tot Faith wakker was, maar ik heb gezegd dat ze beter konden gaan. Wie weet tot hoe laat Faith had geslapen. Ze had ook pas vannacht wakker kunnen worden. Ik ga op de rand van haar bed zitten en streel rustig over haar arm, terwijl ze wakker wordt.

Een beetje verbaast kijkt ze om zich heen en vraagt: "Waar is de rest?" "Het is al avond, dus zij zijn al naar huis gegaan. Ze wilde heel graag wachten tot jij wakker was, maar het werd al laat." Antwoord ik. Ze knikt even en vraagt dan: "Ze zijn niet boos?" Ik schud hevig mijn hoofd en zeg: "Nee, helemaal niet! Morgenochtend zijn ze er weer allemaal." Ze knikt en legt haar hoofd weer op haar kussen. "Zal ik eens even wat te eten voor jou gaan halen. Je zal vast honger hebben." Zeg ik. Ze knikt en zegt: "Net zoveel honger als Niall." Daardoor lachen we allebei even. Het stelt me gerust dat ze weer grapjes kan maken.

Zo snel ik kan ben ik naar het restaurantje gegaan en heb daar voor haar twee tosti's en een kop tomatensoep gehaald. Niet de beste maaltijd, maar voor deze ene keer is het niet erg. Morgen kook ik wel weer iets en breng dat. Iets met veel groente, want ik word een beetje gek van alle ongezonde troep die we de laatste tijd eten.

"Lekker." Zegt Faith als ik het eten voor haar neerzet. Ze begint meteen te eten. Ik doe mijn schoenen uit en ga op het andere bed zitten. "Jullie zijn eigenlijk echt heel raar." Zegt Faith ineens. Ik schiet meteen in de lach en antwoord: "Dat is zeker waar. Maar waarom eigenlijk?" Faith grinnikt ook en legt dan uit: "Je hebben echt eindeloos geduld. Jullie worden nooit boos. Lijken nooit ergens van onder de indruk te zijn. Zelfs toen ik mijn infuus eruit trok en het bloed overal heen spoot, bleven jullie kalm. Er is nooit iets waar jullie zelfs ook maar lichtelijk geïrriteerd van raken." Nu ik er over na denk, zijn we inderdaad nooit ergens van onder de indruk. Blijkbaar zijn we nog raarder dan dat we zelf dachten. Ik woel door het haar van Faith en zeg: "Dat komt omdat jij nooit iets doet waar wij geïrriteerd van raken." Ongelovig kijkt ze mij aan. "Ik meen het." Zeg ik. "Er is nog nooit iets gebeurd waar ik geïrriteerd van ben geraakt. Soms maak ik me zorgen om jou, maar dat ik omdat ik van je hou." Faith zegt nu niet meer en is ineens heel geïnteresseerd in haar tosti.

Als Faith haar eten op heeft, komt dokter Jessie binnenlopen. "Hoe gaat het hier?" Vraagt ze. Ik wil niets zeggen, want ik wil het antwoord van Faith horen. "Beter dan vanmorgen." Antwoord Faith. Dat is het zeker. Ze is gewoon weer haar kalme zelf. "Ik wilde de plek op je rug nog even controleren. Als die namelijk weg is, mag je morgen naar huis." Zegt dokter Jessie. Faith is meteen heel hoopvol. Ze schuift naar voren en doet haar shirt omhoog. Het is alleen maar groter geworden. "Sorry Faith. We gaan weer een nieuw medicijn moeten proberen." Zegt Dokter Jessie. Faith kijkt teleurgesteld maar knikt wel. Ze wil natuurlijk dolgraag naar huis. "We starten direct met een cocktail van Macrolide en Hydroxychloroquine. Twee sterkere antibiotica. De sterkste legers die we hebben." Verteld dokter Jessie. "En als dit weer niet werkt?" Vraagt Faith zachtjes. Dat was ook mijn eerste vraag. Gelukkig antwoord dokter Jessie: "Dan gaan we naar een nog sterker leger zoeken." Faith knikt alleen. Ik bedank de dokter en dan gaat ze weer weg.

De rest van de avond is Faith meteen een stuk stiller. "He, het komt wel goed." Zeg ik tegen haar. Ze glimlacht zwakjes en knikt. Ik zet een film aan om haar gedachte hopelijk een beetje af te leiden. In de tussentijd app ik de jongens om ze te laten weten wat dokter Jessie allemaal gezegd heeft. Toch maak ik me ook behoorlijk zorgen om hetgeen wat dokter Jessie zei. Als dit de sterkste antibiotica zijn die ze hebben, wat dan als dit ook niet werkt. Daar probeer ik gewoon maar niet aan te denken.

Halverwege de film is Faith terug in slaap gevallen. Voor mij een goed moment om me om te gaan kleden en ook zo maar eens te gaan slapen. Ik pak mijn spullen en wil naar de badkamer lopen, maar dan hoor ik Faith ineens wakker worden. Tranen stromen over haar wangen en ze zegt: "Ze komen eraan. Ze komen mij halen." Natuurlijk spring ik meteen het bed weer op en probeer haar te kalmeren. "Wie komen er?" Vraag ik verbaast. "Mijn vorige adoptiegezin. Ze komen mij straffen." Zegt ze paniekerig. Ik zet haar op mijn schoot en knuffel haar stevig. "Sh, rustig maar. Ze komen niet. En al komen ze wel dan moeten ze eerst langs mij. Ik bescherm jou." Probeer ik. Maar ze is helemaal van slag. Er zit niets anders op dan op het belletje te drukken. Dit lukt me niet alleen. Waren de anderen nu nog maar bij mij.

Al snel komt dokter Jessie de kamer in gelopen. Faith is aan het huilen, hyperventileren en ratelt maar door over hoe ze haar komen halen. Als dokter Jessie een spuit tevoorschijn haalt pak ik haar hand vast en zeg: "Lieverd, we hebben even je hand nodig." Het gaat moeilijk, maar het lukt uiteindelijk wel. "Rustig ademen lieverd. Je bent veilig. Ik zorg dat niemand bij jou in de buurt komt." Probeer ik weer. Al snel begint ze dan weer rustiger te ademen en laat ze zich tegen mijn borst hangen. "Liefje, alles is goed. Het was maar een droom. Ze komen niet meer. We zullen ze nooit meer in de buurt laten komen. Niemand gaat jou straf geven." Ga ik verder.

Als Faith weer helemaal gekalmeerd is zegt dokter Jessie: "Ik ga nu weg. Jenny weet dat ze Lorazepam moet geven als dit weer gebeurd, maar ik hoop dat ze de komende uren gewoon rustig blijft." Ik knik en bedank haar. Als ze de kamer uit loopt, laat ik Faith voorzichtig los en leg haar naast mij neer. "Gaat het weer, liefje?" Vraag ik aan haar. "Ze komen niet?" Vraagt ze wantrouwig. Ik schud hevig mijn hoofd en antwoord: "Echt niet! Ze weten niet eens waar jij nu bent." "Jij beschermt mij?" Vraagt ze dan. Ik knik en antwoord: "Ik bescherm jou." Dan kruipt ze helemaal tegen mij aan en sluit haar ogen.