Just Can't Let Her Go (1D Fanfic)

Hoofdstuk 36: Achteruit

Pov Louis

Het is nu al vier dagen. Vier dagen sinds Faith voor het laatst wakker geweest is. Vier dagen sinds ik voor het laatst normaal geslapen heb. Vier hele lange dagen. Het valt me zwaarder dan dat ik laat merken. Als deze dagen heb ik nog niet één keer gehuild. Ik krop alles op. De anderen proberen steeds met mij te praten, maar ik wil er niet over praten. Het komt allemaal goed. Dat moet gewoon. Faith is nu weer mee voor een hersenscan. We proberen elke dag normaal te doen, zoals alle andere dagen maar het valt ons zwaar. We proberen ook positief te blijven, voor als Faith ons hoort. Ook dat is steeds zwaarder.

Na een uurtje wordt Faith terug gebracht. "In vergelijking met vorige keer is de hersenactiviteit iets achteruit gegaan. Niets heel ernstigs, maar we willen wel met jullie gaan bespreken hoe we het nu verder gaan doen." Zegt dokter Jessie. Daar was ik al bang voor. Ik kan het niet precies uitleggen, maar ik had al het gevoel dat het achteruit was gegaan. Waarom weet ik ook niet. "We gaan haar een sonde moeten geven, omdat ze haar voedingstoffen binnen moet krijgen." Zegt dokter Jessie. We knikken allemaal. Dat had ik aan zien komen. Ze moet voedingstoffen binnenkrijgen en aangezien ze niet wakker is om te eten, moet dat op deze manier. Ze krijgt al extra vocht toegediend via haar infuus. Ze zit aan zoveel draadjes vast. Zuurstofmonitor, hartslagmonitor, katheter, infuus en straks een sonde. Dokter Jessie begint meteen met het inbrengen van de sonde. Het ziet er best wel eng uit. Niall en Harry zijn de kamer uitgelopen, die wilde het niet zien. Ik hou de hand van Faith vast. Voor het geval ze er toch iets van voelt.

Na het inbrengen van de sonde wordt er een zak met sondevoeding opgehangen. "Wie is officieel haar voogd?" Vraagt dokter Jessie dan. Ik steek meteen mijn hand op. Op papier ben ik haar vader. Dokter Jessie knikt en verteld dan: "We moeten weten wat je wilt doen als er helemaal geen hersenactiviteit meer is. Wil je dat we er alles voor doen om haar in leven te houden? Of wil je een niet reanimeren verklaring?" "Nee, alles om haar in leven te houden." Zeg ik meteen. Liam schudt zijn hoofd en zegt: "Hier moet je over na denken. Niet meteen antwoord geven." Dokter Jessie knikt dan en zegt: "Morgen kom ik terug, als je dan een antwoord hebt mag dat, maar je mag er ook nog langer over na denken." Ik rol met mijn ogen en knik.

Voor mij is die beslissing allang gemaakt. Ze moeten alles doen, om haar in leven te houden. "Louis, je snapt toch wel als er geen hersenactiviteit meer is, dat Faith dan eigenlijk al weg is. Dan hou je alleen nog haar hart kloppend. Ze zal een kasplantje zijn en nooit meer iets kunnen." Zegt Liam. Ik weet dat Liam een punt heeft, maar ik kan de gedachte om Faith kwijt te raken gewoon niet verdragen. "I just can't let her go." Mompel ik. Harry slaat een arm om mij heen en streelt over mijn rug. Ik kan haar gewoon niet laten gaan. Ze moet dit overleven. Ze moet blijven vechten. Ik kan niet meer zonder haar. Ze is zo'n groot deel van mijn leven geworden.

Voorzichtig streel ik door haar haar en zeg: "Je moet wakker worden, lieverd. Ik kan niet meer zonder je." Elke keer dat tegen haar praat heb ik toch dat sprankje hoop, dat ze ineens wakker zal worden. "Pepsi zit te wachten tot je hem komt adopteren." Ga ik verder. Ik zou willen dat ik iets kon bedenken wat haar wakker zou maken. Bijna elke dag is wel weg voor een nieuw onderzoek, omdat de artsen ook niet kunnen verklaren waarom ze niet wakker wordt.

Tegen de avond komt dokter Jessie nog een keer terug. "Ik wil nog een keer kijken naar de plek op haar rug." Zegt ze. Ik zorg meteen dat dokter Jessie bij haar rug kan. "Kom eens kijken, jongens." Zegt ze. Iedereen kijkt met grote ogen naar de rug van Faith. Dan kijk ik zelf ook. "De plek is kleiner toch?" Vraag ik hoopvol. Dokter Jessie knikt. Dat brengt bij ons allemaal een zucht van opluchting. "Ik kan niets met zekerheid zeggen, maar ik denk dat haar lichaam niet aan het opgeven is. Ik denk dat ze beter wordt." Zegt dokter Jessie. Van opluchting begin ik meteen te huilen. Harry en Niall trouwens ook. Ik veeg snel de tranen weer weg.

"Ik heb trouwens ook mijn besluit gemaakt. Ik wil dat er alles aan gedaan wordt om haar in leven te houden. Maar als ze drie maanden helemaal geen hersenactiviteit meer heeft, mag de stekker eruit." Vertel ik. Dat lijkt mij een mooie middenweg. Dokter Jessie knikt en zegt: "Ik zal morgen met een officieel document komen." Daarna gaat dokter Jessie weer weg. Liam geeft mij een klopje op mijn rug en zegt: "Een hele goede beslissing." Een moeilijke beslissing, maar laten we hopen dat we het niet nodig gaan hebben. Laten we hopen dat dokter Jessie gelijk heeft en ze beter aan het worden is.

Als we allemaal maar weer een beetje voor ons uit zitten te staren pak ik de deken van Faith erbij. "Kom Nialler. Ik wil hem af hebben, voordat ze beter is. Dan heeft ze ons altijd een beetje bij zich." Zeg ik. Niall knikt en we gaan meteen verder. Hij is al bijna af, maar bijna is niet helemaal. "Louis..." Begint Liam. Ik weet al precies wat hij wilt gaan zeggen. "Zeg het niet... Laat me dat kleine beetje hoop houden. Alsjeblieft." Smeek ik. Liam knikt en houdt zijn mond. Natuurlijk weet ik dat er nog steeds een kans is dat Faith niet beter wordt. En ik weet ook dat ze misschien zelf als ze beter is nog niet wakker wordt. Ik weet het allemaal. Maar ik hou me nu vast aan dat kleine beetje hoop wat we net weer hebben gekregen. Dat is alles wat ik nog heb.