Uzun süredir gitmemiştim gerçi hala emin değilim ya neyse..."Doktor bey kaç yıldır geliyorum artık yeter girmek istiyorum." dedim ve izin istedim. Herkes giremez sadece doktor ve psikolog girer. Evet bu tımarhane olan Monster Hospital. Kardeşim burada yatıyor. Neden? Çünkü babaannemi dolaylı yoldan öldürdüğünü düşündü ve kafayı yedi Cehennem'de yanacağını düşündü ve 5kişiyi daha kasten öldürdü. Yetmezmiş gibi her bayan gördüğünde krizler geçirdi. Yani 5 yıldır böyle ve ben her gün gelişme olup olmadığını öğrenmek için geliyorum ve hüzünle geri dönüyorum. "Berra hanım Emre Özcan öldü başınız sağolsun" dedi doktor"Bana bak. Suratıma bak , sen benimle dalga mı geçiyorsun. Böyle şaka olmaz ister izin ver ister verme ben giriyorum" avazım çıktığı kadar bağırdım. Odaya girdim. Yatak boş , dolap boş , koltuklar boş ODA BOŞTU.
"hey sen , doktor bozuntusu oda boş ne yaptınız kardeşime!!" diye bağırdım "NE YAPTINIZ ONA . KATİLLER ! ÖLDÜRDÜNÜZ ONU ÖLDÜRDÜNÜZ KARDEŞİMİ CANİLER!!!!!" Dedim ve oturup ağlamaya başladım. Bir süre sonra kafamı kaldırdım ve Doğukan'ı gördüm. Hemen sarıldım ve yine ağlamaya başladım. Gözümde yaş kalmayınca. Kafamı kaldırdım
"Ölmüş " dedi Doğu.
"Biliyorum"diye fısıldadım. "Nasıl?" dedim ve sessizlik ile kavga ettim.
"Bahçeye her nasılsa çıkarılmış ve kendini yakmış " dedi ve gözlerimden istemsiz yaşlar döküldü. "Kendini yakmış." "Beni düşünmeden kendini yakmış!!!" "BENİ DÜŞÜNMEDEN KENDİNİ YAKMIŞ!!" Sesim gittikçe artıyordu kafayı yemem an meselesiydi. "Doğukan benim koşmam lazım ". Dedim. Her sinir , hüzün, mutlu olduğumda koşarım. Aslında ben hep koşarım. "Biliyorum hadi git. " Doğukan'ın beni bu kadar iyi tanımasını çok seviyorum. Aklınızda Doğukan ile sevgili olduğumuz düşüncesi olabilir ama değil olmazda. Bir nevi akrabayız , can yoldaşım , abim , kankam , Sütkardeşim. Doğukan Bal benim herşeyim. Şimdi ben koşuyorum ya kafam dağılsın diye nerdeyim ben. Aman umursamam gereken daha önemli şeyler vardı. Emre kendini yaktı. Hala aklımda bu düşünce yatarken nerde olduğumun ne önemi var. Oturdum yere kocaman bir Pera hayranıyım ve telefonumdan hemen Unut şarkısını açtım. Şarkı son ses açık ruhum son ses kapalı. Bu tezatlığa karşılık başladım ruhumu açmaya. Ben müziğin sesini asla kısmam bu sebepten başladım bağırmaya.
"Babamdan nefret ediyorum
Annemin ölmesinden nefret ediyorum
Emre'nin intihardan nefret ediyorum
Yalnız kalmaktan nefret ediyorum
Hakim olmama rağmen hala tam adaletin olmamasından nefret ediyorum.
Arkadaşlarımın beni anlasmamasından nefret ediyorum
Hala tek bir sevgilimin bile olmamasından nefret ediyorum" müzik bitti ve tekrar başladı Affet bu şarkı inanılmaz. Biraz bekledim ve tam nakaratında
"VE BUNLARA RAĞMEN AYAKTA KALMAKTAN NEFRET EDİYORUM"
Dedim ve yorgunluktan kendimi arkaya doğru bıraktım. Ve burada kimsenin yaşamadığı yerde son sözüm 'nefret ediyorum ' oldu. Kimsenin olmadığı yerde ağzımdan çıkan son kelimenin 'nefret ediyorum olması ayrı bir ironiyken devletin hakiminin yol boyu garipçe , tüm makyajının ağlamaktan akması apayrı bir ironiydi.
Merhaba arkadaşlar 1. Bölüm ve istekli bir şekilde yazdım. Kısa olmasının nedeni ilk bölüm olması.
Begenmeniz Dileğiyle...
Beğendiyseniz vote tuşuna , eksik bir şey varsa yorum olarak , tabi beğenipte yorum yapabilirsiniz. Size kalmış. Ama hiçbir şey yapmamazlık yapmayın lütfen.
*Dimağ Sayın*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Aşk
De TodoBir hakime ve bir katil. Önlerinde bir gelecek. Ya hakim sırılsıklam katile aşık olursa... İşte o zaman o gelecek değişebilir. Her şeyinden vazgeçebilirdi mesleği için. Ama tek bir duygu mahrum bıraktı. Aşk! -Ön Yargısız Okumanız Dileğiyle- --Dimağ...
