კაპიშონი რომ მოიძრო მას ავხედე და...ჩემი ბედი დამცინის.სულ როგორ შეილება ეს ადამიანი მეჩხირებოდეს ყველგან?სადაც მივდივარ სულ იქ ჩნდება. რასაც ქვია ჩემი აჩრდილია.
-გამარჯობა ანნა.-ამ ზედმეტსახელს მხოლოდ ჩემი ჰარი მეძახდა..
-გაგიმარჯოს და ჩემი სახელი ანამარიაა.-მკაცრად მივმართე და თვალი ავარიდე.მასაც აღარ ამოუღია ხმა.მან მეშვიდე სართულს მიაჭირა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.ლივტი ნელ-ნელა მაღლა ადიოდა, რა დროსაც შუქი გამოირთო და ლივტი გაჩერდა.შიშისგან წომოვიკივლე.
-რა ჯანდაბაა.-ვგრძნობდი რომ უკვე ყველაფერი მიკანკალებდა.მე ხო კლასუტროფია და ნიკტოფობია მჭირს ბავშვობიდან მოყოლებული.მახსოვს როგორ მკეტავდა თავშესაფრის დირექტორი.სწორედ აქედან დამეწყო ეს სააშინელი შიშები.
-ლივტი გაიჭედა ესღა მაკლდა!-ამოიოხრა და თავით კაბინას მიადო.
-ეგ მეც ვიიცი ახლა რა უნდა ვქნათ?-ვიკითხე ხმის კანკალით.
-არ ვიცი უნდა დაველოდოთ სანამ
გააკეთებენ.-მომიგო თუ არა ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე.მართალია ჰარისთან ძალიან მრცხვენია,მაგრამ ცუდად ვარ...საკუთარ თავს ვერ ვაკონტროლებ და ვერც ვმშვიდდდბი.
-ჰეი ჰეი რა გჭირს?-სწრადად მომიახლოვდა და ჩემს წინ ჩაიკუზა.
-მე მე მეშინია...მეშინია რადგან ჩაკეტილი სივრცეების და სიბნელის შიში მაქვს.-უფრო მეტად ავტირდი.
-ჰეი პატარავ არ იტირო მე შენთან ვარ.-ძალიან მესიამოვნა მისი პირიდან წარმოთქმული "პატარავ"
-გთხოვ შემომხედე.-მითხრა თუ არა აწყლიანებული თვალებით ავხედე მას.
-აღარ იტირო მე შენთან ვარ უბრალოდ ღრმად ისუნთქე კარგი?-მზრუნველი ხმით მკითხა.
-კარგი.-ჰაერი ღმრმად ჩავისუნთქე მერე კი ამოვისუნთქე.მაინც არ მშველიდა.უფრო მეტად ვკანკალებდი.ჰარი ჩემს გვერდით დაჯდა,ხელში ამიყვანა და მის კალთაზე მომათაავსა.შეშინებულმა ავხედე რადგან ამას არ ველოდი.
-დამშვიდდი უბრალოდ ჩამეხუტე.ადრე ჩემს პატარას ვამშვიდებდი ხოლმე ესე.-ცოტათი დავმშვიდდი,მაგრამ მაინც ვერ ვარ კარგად.მის პატარას?ვაუ არ მეგონა ჰარის შეყვარებული თუ ყავდა.
YOU ARE READING
ტკბილი მოგონებები
Romanceამბავი მოგვითხრობს გოგონაზე რომელიც თავშესაფარში ჩააბარეს.იქ კი თავის ნამდვილ სიყვარულს შეხვდა.რა მოხედება როდესაც გოგონას იშვილებენ? ამას თავად ნახავთ...❤️
