ტკბილი მოგონებები

თავი 21(დასასრული)

*ჰარის თვალთახედვით*
ჩემი პატარა დავინახე რომელსაც თვალები დასიებოდა ჩემს დანახვისას გამოიქცა.რა დროსაც ის მოხდა რაც არ უნდა მომხდარიყო.
-ანნნაა არაააა.-დავიღიალე და მასთან მივედი.შუბლიდან სისხლი სხიოდა.მაგრამ ფხიზლად იყო.
-ჩემო პატარავ,ჩემო ერთადერთო,მაპატიე მაპატიე რომ არაფერი გითხარი ძალიან მიყვარხარ.-ბავშვები აფორიაქებულები დადიოდენნენ აქეთ-იქით.ლუიმ სასწაფოს გამოუძახა.ქენდალი კი ტიროდა.
-ჰარი მინდა..მინდა რაღაცც გითხრაა დაა არ გამაწყვეტინო.-ძლივს ლაპარაკობდა.მასთან მივიწიე და მთელი სახე დავუკოცნე.
-მითხარი ჩემო პატარავ მითხარი.
-თითოული წამი,წუთი, საათი,შენთან გატარებული ჩემს ცხოვრებაში ყველზე მნიშვნელოვანი იყო.ძალიან მიყვარდი და სამუდამოდ მეყვარები.ყველაფერს გპატიობ ჩემო ერთადერთო.მე რომ წავალ ამ სამყაროდან არ მინდა რომ იტირო და თავს რამე დაუშავოოო ჩე..მოო ერრთადდერთთო.დაიმახსოვრე არავინ მყვარებია ისე როგორც შენ.შენ იყავი პირველი დაა უუ..კანაკსკელი.მაპატიეე ჰარი..-ცრემლები გადმომცვივდა მას კი თვალები დაეხუჭა.
-არაა არააა არაააა ჩემოო პატარაავ გთხოოვ თვალები გაახილე ჩეემო ერთადერთო ჩეემო ლამაზოო.-ვღრიალებდი ბოლო ხმაზე თან მის პატარა სხეულს ვიხუტებდი და ვეფერებოდი.
-არააა ანნა არ დამტოვო გთხხოვ არ დამტოვო და არ წახვიდე. მაპატიე მე რომ არ დამემალა შენ ცოცხალი მეყოლებოდი, არ დამტოვო გთხოვ...-ყველა ტიროდა ქენდალი ისტერიკაში იყო.სასწრაფო დახმარებამ ძლივს გამომგლიჯა ხელიდან ჩემი ერთადერთი და ნათელი წერტილი.ბოლოს კი ყველაფერი გაშავდა...უბრალოდ გაშავდა.

თვალებს გავახილე თუ არა ანნა გამახსენდა.გიჟივით წამოვხტი და გარეთ გავვარდი.იქვე ნაილი დავინახე და მასთან მივარდი.თვალები სულ ჩაწითლებოდა.
-ნაილ როგორ არის ანნა მითხარი რომ გადაარჩინეს გთხოვ მითხარი გემუდარები ნაილ.-ვევედრებოდი თან სიმწრისგან ჩამოვარდნილ ცრემლებს ვიშორებდი.
-მაპატიე ჰარი, ძალიან ვწუხვარ მაპტიე, ექიმები ყველაფერს აკეთებდნენ,მაგრამ ჩვენ ის დავკარგეთ...-თქვა და ატირდა.
ჩემი გული ათას ნაწილად დაიფშხვან. განადგურებული ვეგდე საავადმყოფოს ცივ მარმარილოს იატაკზე და ვღრიალებდი.სული მტკიოდა,გული მტკიოდა,ყველფერი მტკიოდა.ის ჩემგან წავიდა,გაფრიდან,ჩემთან აღარ არის. ღმერთოო რატომ წამართვი?რატომ წაიყვანე შენთან?რატომ მომკალი?
ჩემი ცხოვრების ერთადერთი ნათელი წერტილი,ჩემი ცხროვრების ერთადერთი მიზეზი დავკარგე.ეს ხომ...ეს ხომ შეუძლებელია.
სიკვდილი მინდა, არ შემიძლია სიცოცხლე მის გარეშე.ის იყო ჩემი საუკეთესო მეგობარი,ჩემი სიყვარული,ჩემი ღიმილის მიზეზი.ის გარდაიცვალ და დამტოვა მარტო.მან მიმატოვა მე კი არ ვიცი რა ვქნა მის გარეშე.მე უბრალოდ სიკვდილი მინდა.მას ვეღარ შევეხები,ვერ ჩავეხუტები.ვერ გამიღიმებს თავისი ლამაზი ტუჩებით.ვერ შემომანათებს მის ლამაზ თვალებს.ვერ გამაღვიძებს ყოველ დილას,ვერ მეტყვის თუ როგორ ვუყვარვარ.
ღმერთო რატომ ის, რატომ მე არ წამიყვანე მის მაგივრად?რატომ მომგვარე ესეთი ტკივილი რატომ?

რამოდენიე დღე გავიდა მისი სული კი ზეცაში გაფრინდა.მთელი დღეები სახლში ვიყავი.ვერაფერს ვაკეთებ არც ვჭამდი.გაშტერებული საწოლზე ვიჯექი და ჩემს პატარაზე ვფიქრობდი...
*****
მის საფლავზე ვდგავარ ხელში კი მისი საყვარელი წითელი ვარდები მიჭირავს.
-ჩემო ლამაზო მოვედი შენთან, მოვედი და ესენი მოგიტანე.ძალიან ცუდად ვარ ჩემო ერთადერთო.ვერ ვძლებ შენს გარეშე სიკვდილი მინდა.რატომ დამტოვე?ხო იცი როგორ მიყვარხარ?მაპატიე ყველაფერი ჩემი ბრალია თავისდროზე რომ მეთქვა ყველაფერი ესე არ მოხდებოდა.მაპტიე ჩემო ერთადერთო მე არასდროს დაგივიწყებ.მალე მოვალ შენთან მალე გნახავ ჩემო ერთადერთო სულ მუდამ შენთან ვიქნები ზეცაშიც კი....მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ...

ცხოვრება მოულოდნელობებით არის აღსავსე, არავინ ვიცით თუ როგორ გაგვითენდება ხვალინდელი დღე.არავინ ვიცით თუ რა მოხდება მომავალში.ბიჭი რომელსაც გოგონა სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა,რომლის გამოც ყველაფერს იზავდა დაემშვიდობა და შეპირდა რომ მას აუცილებლად ნახავდა.არ ნანობდა გოგონასთან გატარებულ არცერთ წამს.ძალიან ენატრებოდა,მაგრამ ვერაფერს შეცვლიდა.სიკვდილი უნდოდა, მაგრამ გოგონას სიტყვებს ვერ სცდებოდა.ანნასგან კი მას მხოლოდ ტკბილი მოგონებები დარჩა,რომელიც სამუდამოდ ემახსოვრება...

დასასრული