ტკბილი მოგონებები

თავი 20

ერთი წელი გავიდა მისი წასვლის შემდეგ.არ მოგესმათ ერთი დაწყევლილი წელი.მისგან არაფერი ისმოდა,არავის ეკონტაკტებოდა.არავინ იცოდა სად იყო.მეგონა დაბრუნდებოდა.იმედს არ ვკარგავდი ველოდებოდი მთელი 12 თვე,მაგრამ ის არსად ჩანდა.ჩემ გულში დარჩენილი იმედი,რომლისაც ასე მჯეროდა საბოლოოდ მოკვდა და გაქრა ზუსტად ისე,როგორც ის.ორი თვე სახლიდან არ გავდიოდი ქენდალის და დედ-მამის გარდა არავის ველაპარაკებოდი.მაგრამ მათ შეძლეს და მდგომარეობიდან გამომიყვანეს.მართალია ყოველ დღე ფანჯარასთან ვიჯექი და ვნატრობდი რომ მოსულიყო და ვაპატიებდი ოღონდ მოსულიყო...მენატრებოდა საშინლად მენატრებოდა,მაგრამ ვერაფერს ვიზავდი...ყოველი დღე,ყოველი ღამე, ყოველი კვირა თუ თვე უფრო და უფრო მიძნელდებოდა.მონატრება ყველაზე საშინელი გრძნობაა.რატომ?იმიტომ რომ მას უკან ვეღარ დააბრუნე,მითუმეტეს თუ მან დაგტოვა და წავიდა.იმედგაცრუება ეს გრძნობა შინაგანად გჭამს,როდესაც სული გიფორიაქდება და წარსულის გახსენებაზე თვალზე ცრემლი გადგება.შესაძლოა ცხელ გულზე ისეთი რამ ვთქვა რის გამოც იმ ადამიანს ვაწყენინებ ვისაც ჩემი დახმარება სურს.სწორედ ამიტომ ვარ ჩუმად და არ ვსაუბრობ.
-უშენოდ რა აზრი აქვს სიცოცხლეს?ვერ ვძლებ,ვერ ვსუნთქვავ,ვერ ვიღიმი უბრალოდ დაბრუნდი გთხოვ...
მე შენ არასდროს დაგივიწყებ,რომ დაგივიწყო გულქვა ვიქნები,მხოლოდ მაშინ არ მემახსოვრები და მაშინ გაფრინდები ჩემი გონებიდან და გულიდან, როდესაც ამ ქვეყნად აღარ ვიქნები.-ამოვიჩურჩულე და საწოლში შევწექი.
თვალები მივნაბე და სიზმრის სამყაროში გადავეშვი....

დილით ჩიტების ჭიკჭიკი მაღვიძებს. თვალებს ძლივს ვახელ და ვცდილობ შევეგუო იმ სინათლეს,რომელიც ოთახში აღწევს.საწოლიდან წამოვდექი და მოწესრიგება დავიწყე.ტანსაცმელი ტანზე მოვირგე,სკოლის ჩანთას ხელი მოვკიდე და გზას გავუყევი.ყველაფერი ისეთი წყნარი იყო გარშემო...ჩიტები ჭიკჭიკებდნენ.მზის სხივები კი გარშემო ყველაფერს ათბობდნენ.სიო ხის პატარა ფოთლებს არხევდა რაც სასიამოვნო ხმას იწვევდა.იმ ადგილს ჩავუარე სადაც პირველად ჰარის შევხვდი.გამეღიმა ამ მოგონებაზე.გზაზე გადავედი და სკოლაში შევედი.როგორც ყოველთვის ყველას მზერა ჩემზე იყო.ერთმანეთს ეჩურჩულებოდნენ,ზოგი ეშმაკურად მიყურებდა ზოგი კი საწყალი თვალებით მომჩერებოდა.მართალია ყურადღებას არ ვაქცევ და სულ არ მაინტერესებს რას ფიქრობს სხვები ჩემზე მაგრამ ამ ხალხმა დამღალა.კლასში უნდა შევსულიყავი როდესაც ოთახიდან ნაცნობების ხმა მომესმა.
-ლუი გთხოვ ნება მომეცი ვუთხრა თუ რატომ წავიდა ის.-ქენდალის ხმა მომესმა.
-მეც მინდა რომ ვუთხრათ,მაგრამ ჰარი ამას არ ისურვებდა.-უპასუხა.
-ვერ ხედავთ რო იტანჯება?რატომ არ შეიძლება რომ უბრალოდ ვუთხრათ?-ახლა ნაილმა განაგრძო.
-ხოდა ვუთხრათ ამის დედაც.უკვე მე ვხდები ცუდად.ყურებს არ ვუჯერებდი.
კარები შევაღე და აცრემლიანებული თვალებით შევხედე მათ.ჩემს დანახვაზე ოთხივე გაფითრდა.არავინ იღებდა ხმას, ამიტომ ამ აუტანელი სიჩუმის დარღვევა მე გადავწყვიტე.
-თქვენ იცოდით..-ხმის კანკალით მივუგე თითოეულს.
-ანნა გთხოვ მაპატიე.-ქენდალი ჩემსკენ წამოვიდა ჩასახუტებლად,მაგრამ გავაჩერე.
-არ მომეკარო.არა შეგეცოდეთ?ნუთუ არ ვიმსახურებდი სიმართლის ცოდნას?როგორ შეგეძლოთ?როდესაც ვიტანჯებოდი,როდესაც ვტიროდი სიმართელს როგორ მიმალავდით?როგორ?-ავტირდი და მუხლევზე დავეცი.
-გთხოვ გვაპატიე გთხოვ ჩვენ უბრალოდ ჰარის თხოვნას ვასრულებდით.-მოვიდა და ჩამეხუტა.მე კი ვტიროდი,ვერ ვჩერდებოდი.ბოლოს ვიგრძენი თუ როგორ ამიყვანეს ხელში.საბოლოოდ კი ყველაფერი გაშავდა...

*ქენდალის თვალთახედვით*
-აღარაფერი გვაინტერესებს ჰარი მას სიმართლეს ვეტყვით იცი საერთოდ რა მდგომარეობაშია?-ბოლო ხმაზე ღრიალებდა ზეინი.კიდევ კარგი უკანა ეზოში ვიყავით.ანნა ჯერაც ვერ გამოფხიზლდა.არ ვიცი მაგრამ დღეს ის სიმართლეს გაიგებს.გაიგებს თუ რატომ წავიდა ჰარი.
-აქ მოდიხარ?-გაოცებული იკითხა.
-რატომ რომ ისევ გაანადგურო?
-კარგი!-ყურმილი დაკიდა და ჩვენთან ახლოს მოვიდა.
-რა ხდება ზეინ?-ვკითხე დაბნეულმა.
-მოდის დღეს გაირკვევა ყველფერი.ცოტახანში ანნა გამოფხიზლდა.
-გთხოვთ მითხარით რატომ წავიდა ის?-ისევ ატირდა.
-ანნა გთხოვ აღარ იტირო და ყველფერს მოგიყვებით.-ზეინი მივიდ და ჩაეხუტა.
-როდესაც მე და ჰარი საავადმყოფში მოვხვდით სწორედ მანდ გაირკავ რომ ჰარის თავში ტვინთან ძალიან ახლოს სიმსიმნური წანაზარდი ქონდა.ექიმები ამბობდნენ რომ ის ვერ გადარჩებოდა.ამიტომ გადაწყიტა მან წასვლა,არ უნდოდა მისი სიკვდილისთვის გეყურებინა,ამიტომ გითხრა ეს ყველფერი.მაგრამ ის გადაარჩინეს ანნა. ცოცხალია.მას ისევ ისე უყვარხარ...ძალიან ენატრებოდი,ყოველდღე გვირეკავდა და შენს ამბებს გვეკითხებოდა,ძალიან იტანჯებოდა.გთხოვ არ გაუბრაზდე მას. გაუგე ძალიან ცუდად იყო.თქვა ლუიმ და თავი ჩახარა.ანნა კი გაშტერებული იყურებდოა თან თვალიდან ცრემლები სცვიოდა.

*ანამარიას თვალთახედვით*
გაოგნებული შოკირებული ვუსმენდი ლუის რომელიც ჰარიზე სიმართლეს მიყვებოდა.იმდენად შოკირებული ვიყავი მეგონა საუბარი დამავიწყდა...ნუთუ ჩემს ჰარის,ჩემს მაკაკას სიმსივნე ქონდა და ამის შესახებ არაფერს მიყვებოდა.
-ღმერთო.-მხოლოდ ეს ვთქვი.
-ანნა ის მოდის.თქვა თავჩახრილმა ნაილმა..გამეხარდა დიახ გამეხარდა,რადგან მას ვნახავდი რათქმაუნდა ვბრაზობდი,მაგრამ ამ სიბრაზეს სიყვარული ფარავდა.ვნატრობდი რომ დაბრუნებულიყო და ყველაფერს ვაპატიებდი.დიახ მე მას ვაპატიებ,რადგან მიყვარს და მისი დაკარგვა არ მინდაა.
ამ ყველაფრის მერე სკოლიდან გამოვედით.დღეს გაკვეთილებზე დასწრებაც კი არ მინდოდა.ქუჩის მეორე მხარეს დავინახე ის სხეული,ის მწვანე თვალები,რომლებიც ჩამქრალი იყო.დავინახე ადამიანი რომელიც ამქვეყნად ყველაზე მეტად მენატრებოდა.
-ჰარიიი.-დავიკივლე და გადასასვლელლზე გადავირბიბე რა დროსაც მანქანის დასიგნალების ხმა მომესმა და ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი...