Zawgyi>>>
ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕တြင္ဆရာ၀န္မ်ား ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္အလုပ္မ်ားေနတာမို႔ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ကပို,ပို၍တိုးလာသည္။
အေရးေပၚခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕ လူနာေစာင့္ခံုတန္းရွည္တြင္ မိသားစုအားလံုးလည္းရိွေန၏။
Mingလည္းစိတ္ပူပန္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ေတြေတြငိုင္လ်က္ရိွ၏။ ရင္ထဲမွမြန္းသိပ္ ျပည့္က်ပ္မႈတို႔ကလည္ပင္း၀တြင္ ဆို႔နစ္လ်က္။ မ်က္လံုးတြင္းမွအရည္ပူမ်ားက အစဥ္မျပတ္စီးက်ေနသည္။ အျပန္အလွန္တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္မွာတုန္ရီကာေန၏။ ေခါင္းထဲမွာလည္းမူးေ၀လ်က္ရိွသည္။
သားKitအတြက္လည္းစိုးရိမ္ေနရသလို သူ႕ကိုယ္သူအျပစ္တင္ေနရွာေသာMingအားၾကည့္လ်က္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။
"Kitေလးက ကံေကာင္းမွာပါMing"
သူမ...Ming၏ေက်ာကိုအသာအယာပုတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုေပး၏။
Ming:ကြၽ..ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္...
၀မ္းနည္းစိတ္ကလိႈဏ္တက္လာတာမို႔ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ႏွင့္Mingအား သူမေႏြးေထြးစြာ ေပြ႕ေပးထား၏။
"Mingေၾကာင့္ရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္"
ပါးကေတာ့ နံရံကိုအားေလ်ာ့စြာမီွထားလ်က္
ခြဲစိတ္ခန္းဆီသို႔သာေငးေနေလသည္။
နာရီအေတာ္ၾကာ,ၾကာၿပီးေနာက္ ခြဲစိတ္မႈႀကီးလည္းၿပီးၿပီျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ႀကီးလည္းခြဲစိတ္ခန္းမွ ထြက္လာေလၿပီ။
"ခြဲစိတ္မႈကေအာင္ျမင္ပါတယ္ လူနာရဲ႕အေျခအေနကိုေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့လိုအပ္ေသးတာမို႔ ၾကပ္မတ္ေဆာင္မွာထားရပါဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ"
"ေနာက္၂နာရီေလာက္ဆို လူနာခန္းကိုေရႊ႕ေပးလို႔ရပါၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့"
အေျခအေနကစိုးရိမ္ဖြယ္မရိွေတာ့ေသာ္ျငား ပူပန္စိတ္တို႔ကမၿငိမ္းေအးႏိုင္ေသး။ ၾကပ္မတ္ေဆာင္ထဲလည္း ၀င္ၾကည့္ခြင့္မရေသးတာမို႔...
"လာMing ဟိုကေနေတာျ့ကည့္လို႔ရတယ္"
ၾကပ္မတ္ေဆာင္အတြင္းခန္းသို႔ ၀င္ခြင့္မရိွေသာ္လည္း တံခါးမွန္ကေလးဆီမွေနေငးၾကည့္ခြင့္ရ၏။ အသက္႐ႈရန္ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ႏွင့္ ေဆးကိရိယာတခ်ဳိ႕က ထိုေကာင္ေလး၏ကိုယ္ခႏၶာသို႔ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။
