Çalıştığım hastaneye yaralı halde getirilen mafya lideri çocukluk aşkımdı. Önce beni tanımayacağını düşündüm.Ama birden yarasını diken elimi tuttu ve kapanmak üzere olan gözleriyle gözlerime baktı.
"Sen misin maviş? Ben seni ararken sen mi beni buld...
Bu en az 30-35 sayfalık bölümlere günlerimi gecelerimi veriyorum. Lütfen satırarası yorumlarınızı bırakmadan geçmeyin.
Billy Withers ~ Ain't No Sunshine
Bob Dylan ~ Knockin'pn Heaven's Door
Adamlar ~ Dal
Keyifle okuyun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕯🕯🕯
Çocuk esirgeme kurumunun denize nazır bankında yaralı ama başı dik duran bir çocuk oturuyordu. Yanı başında ihtiyar ve heybetli bir ağaç, kulağında ise oyun oynayan diğer çocukların sesi vardı. O oyuna katılmamıştı. Arkadaşları çok kez davet etmişti ama canı istememişti. Çünkü gece rüyasında yine annesini görmüştü. Annesi ona gülümsüyordu, sarılıyordu, oyun oynuyordu. Hatta bu kez sesini bile duymuştu. Uyandığında bu yüzden çok ağlamıştı; annesinin yumuşacık sesi kulaklarından silindiği için…
Tüm ailesini kaybettiği o korkunç yangının üzerinden neredeyse bir yıl geçmişti. Neredeyse bir yıldır çocuk esirgeme kurumunda kalıyordu ama onun çocuk kalbinde zaman o kadar da hızlı geçmemişti. Geçememişti.
Gözlerinin daldığı denizde kaybettiklerini görüyordu. Bu yüzden çoğu zaman denizi izlemeyi arkadaşlarıyla oynamaya tercih ediyordu. Deniz ona bir şeyi daha hatırlatıyordu; birinin gözlerini…
O gözleri her hatırladığında içini çekiyordu. Çünkü ölüm, bilinmezlikten daha vahim değildi.
Yaşıyor muydu? Bir yerlerde nefes alıyor muydu?
İçini çekti. “Beni özlüyor musun?” sordu denize doğru. Dolan gözlerinden bir damla yaş aktığında elinin tersiyle silip burnunu çekti. “Ben seni çok özlüyorum, biliyor musun?” Yine çekti içini, ela gözleri yine doldu. “Sana bir keresinde erkek adam ağlamaz, demiştim.” Başı, yanı başındaki ağacın artık taşıyamadığı dalları gibi aşağı düştü. Gözünden bir damla daha düştü. Bu kez silmedi.“Yalan söyledim maiş. Erkekler de ağlarmış. Ben sen gittiğinden beri ağlıyorum.”
Kışın ortasıydı. Kar henüz gelmemişti ama hava oldukça soğuktu. Çocuğun üzerinde, uzun ve zayıf bedenine bol gelen gri, yün bir hırka vardı. Hayır, annesi örmemişti. Annesinin ördüğü tüm kazaklar o yangında sahip oldukları her şey gibi yok olup gitmişti. Annesinden geriye rüyalarından başka hiçbir şey kalmamıştı.
