Mission For My Confession✔

Chapter Fourteen

Railey's POV

"Ano to?" Tanong ko sa kanya habang naghihintay kami here sa gilid ng drive thru para sa order namin. "A paper bag." Kulang nalang dagdagan niya ng duh para lang ma-emphasize yung tanong kong.

"You need to accompany me sa Saturday. I'm going to eat with Lola." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Before I bombard him a questions he continued prescribing me the role that I should depict as his so called lucky girlfriend. "Should I tell you na every Saturday. Sometimes it change due to fam business pero madalang lang naman iyon."

I compose myself and recover from shock of his sudden announcement. I check the laman of the bag and I'm happy na decent na damit naman ang binili niya. "Are you going to buy me dress for every dinner?" I asked curiously. Kasi mukhang mamahalin ito. Baka mamulubi siya kung every week niya itong gagawin. Nagkibit balikat siya saka binuksan ang bintana.

I take lahat ng order saka inilagay ang drinks namin sa holder na nasa aming gitna. Nagsmile ako sa crew at nagwave bago isinara ni Sean ang bintana. "You don't need to flirt infront of your boyfriend." Napairap nalang ako sa kanya. It's almost two weeks palang nang mapilit niya akong magpretend na girlfriend niya pero kung makaact siya, para siyang si dad. Though they can't be together in the same room. Baka magkaworld war  III eh.

Pinaandar na niya ang sasakyan at paminsan minsan ay nagpapasubo sa akin ng fries o kaya kumakagat sa burger. Well, may advantage din naman ako sa relationship na ito. Free rides and free foods. And can't forget na medyo often na ang pagkikita namin sa library or cafeteria ni baby Sheen ko. At I see that medyo bumabait na sa akin si Sean.
"Will you remember the dinner at Saturday right?" May halong diskumpyansa sa tono kaniyang tanong sa akin. Napairap nalang ako sa kanya. Wala talaga siyang trust sa akin.

"Sure naman ako na araw araw mo sa aking ipapaalala yun duh?" Inalis ko ang seatbelt ko saka lumabas ng sasakyan niya. Lumabas din siya at sinabayan aking malakad hanggang sa harap ng gate namin. "I might text you or call you, answer it right away. Ayokong naghihintay." Wow lang ah! Nung isang araw sinabi niya iyon pero di naman siya nagcall or nagtext. I can't help but to give him apprehensive looked. I sensed that whenever na wala na siya sa harap ko nakakalimutan na siyang may fake girlfriend siya or hindi man lang sumasagi sa isip niya na nag-eexist ang isang tulad ko. Arg. Para naman ang nagseselos nito.

"Yeah yeah yeah. Bye." Nagtatakbo ako sa loob ng bahay at dumiretso agad sa room ko. Agad akong nagpalit at naglinis ng katawan. Tinext ko si Candy dahil ang bruha wala yatang balak magpakita sa akin. Hindi man lang ako pinapansin sa room at nawawala pagkatapos ng klase. Hmm? Galit ba siya sa akin? Oh my gosh? Nakahalata kaya siya at nagtatampo kung bakit di ko to sinabi sa kanya? Napanguso ako at medyo sumakit ang ulo ko dahil sa kakaisip paano ako magpapaliwanang kay Candy.

Binuksan ko ang TV at nagrerun lang ng mga episode ng Riverdale. I asked yung mga tao sa baba na paluto ng popcorn na walang butter. Sa gitna ng panunuod ko ay nagulat ako ng biglang tumunog ang phone ko. Unknown number to ah.

"Hello."

"Look at your window." Si Sean lang pala. Wait anong sabi niya. Tumayo agad ako at chineck muna kung presentable ba ang suot ko bago ako sumilip sa bintana.

"Hmmm nandito na ako. Nasaan ka?" Tanong ko habang nililibot sa baba at hinahanap siya.

"Pft... Hahaha." Wala talagang gagawing maganda itong mokong na ito. Sobrang ganda na ng nangyayari sa pinapanuod ko tapos mang-iistorbo. Bwisit.

"Stop frowning. Masyado kang tumatanda niyan." Ngayon napaayos ako ng postura.

"Nasaan ka ba ah? Ibaba ko na to kung hindi ka magpapakita." Banta ko sa kanya pero tumawa lang siya ulit.

"Miss me?" Wow, ang landi. Him and his mixed signals. I need to constantly remind myself what we have. And eyes on the prize. For my Sheen!

"Bye..."

"Wait lang. Sorry to disappoint you but I wasn't there. But I guess na medyo hopeless romantic ka kaya kailangan mo ito. Look at the moon." Napatingin naman ako sa moon. Wow. Tama nga siya. Hindi ko ito papalagpasin. Ang liwanag nito sa kabila ng maraming stars na nakapalibot nito. Naalala ko kasi yung childhood ko yung laging nag-aaway or inaaway ni mom si daddy sabi ni daddy tumingin lang daw ako sa moon kapag malungkot and I should try to remember him and I should always think na ganun din ang ginagawa niya.

"Just remember one of Nicholas Spark book." Sabi niya. Napabuntong hininga naman ako sa kanya. Sino naman ba si Nicholas Spark?

"Dear John, I think it is. It's a story between a military man and a simple woman. It's kind if a tragic one but through the dim of moonlight, they felt they were together. Kahit gaano pa sila kalayo." Medyo nagulat ako sa tono ng boses niya. Gone the playful Sean. Kinuwentuhan niya ako ng nangyari sa story. Nalungkot ako dahil sa father ni John. Hindi ko maimagine na mawalan ng magulang. Hindi ko yata kakayanin.

"May pagkanerd ka din ka pala?" Tumawa siya sa tanong ko. Parang hindi makapanilawala sa sinabi ko.

"Nah. I just read book sometimes." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nagkaroon ng awkward sa pagitan namin. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin or dapat na ba akong magpaalam para matulog. I just felt na kakaiba pala kapag nakikita mo ang other version ng isang tao. It felt bizarre saka nakakaguilty. You done defining one persona then suddenly you stumble into another.

"Railey." I don't know if I'm nag-iisa na nakakaramdam ng ganito kapag tinatawag ng isang taong hindi mo masyadong close ang pangalan mo. Its sent shivers down your spine. That's why ayokong tinatawag niya ako sa pangalan ko. Lagi kong iniisip na may sasabihin siya na magpapabago sa iniisip ko.

"Hmmm."

"I haven't said thank you right." Isinarado ko na ang blind at inayos ang kurtina at naglakad papalapit sa kama ko. I waited na dugtungan niya ang sasabihin niya sa akin.

"Thank you for joining me and riding this erratic  plan." Napangiti naman ako sa kanya. He's still obnoxious sometimes but I see na medyo nagbabago na siya. Pero agad ko ding nabawi ito ng magsalita na naman siya. Okay na eh.

"And you're welcome. I know how thankful you felt because from all the pretty and smart girl who offer me their service I picked you." Hayst. Ito na naman po siya.

"Alam mo okay na sana eh ang epal mo lang talaga." Sabi ko sa kanya. Nakakaasar diba. Tumawa siya sa sinabi ko.

"Why? It's a true naman ah. Aren't you overwhelmed ? I'm too handsome and such a hunk to date a malnourished."  Pang-aasar niya sa akin. Hindi ko maiwasang mapangiti sa pagtawa niya.

"Hindi ba masyado kang mayabang para sa isang tulad ko? Saka duh, ang ganda ko nga para sa mayabang na malaki ang ego na tulad mo." Mas lumakas ang tawa niya sa kabilang linya. "Ah-huh." Dinagdagan ko pa ang mga katangian ko para makabawibsa pang-iinsulto nya. "Saka anong payatot, fyi lang ah. Ang sexy ko kaya."

"Pft. What? In what part." Arg. Talagang lalaking ito. "Stop pretending that you didn't find me appealing at all! I saw you peeking at my legs!" I said accusingly. He didn't deny it but immediately retort, "don't get your hope too high Miss, I'm too hungry and I thought about drumsticks when I looked at it. And what size of bras you wore? Hmm."  He teasingly said and laugh even louder.

I'm so tapos na to hear his panlalait. "Byee!!!" I said na medyo galit ang tone ko.

"Good night, Rai." Sabi niya before I fully disconnected the call.