Sevmek günahkar gönüllerin harcı değil.
Siz hiç kendi feryadlarınızın sesinden sağır oldunuz mu. Vicdanınıza ebediyen bir körlüğe mahkum kesildiniz mi? Bir küçük çocuğun uçurtmasına kendi mahkum hayallerinizi astınız mı?
Geçmişin kırgınlığıyla büyü...
ooo güzel bölümle yine geldiğimi düşünüyorum 😂😂 şaka şaka kendimi çok övmim ben sizler övün😂😂😂
ama gerçekten bu hikaye hakkında düşünceleriniz benim için önemli belirtin. belirtinki kalemim daha çok güçlensin. unutmayın herkesin hataları vardı önemli olan onu farkına varıp düzeltmesidir.
okuduğumuz tarihi şuraya yazıyoruz.
hızlı hızlı okuyup bölüp sonuna gelin konuşalım.
iyi okumlar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ARAF
Olmayacaktı bir daha eskisi gibi gülmeyecekti o yüzler eskisi gibi elifin vurgulu gözleri bakmayacaktı emreye bal rengi gözler hapssetmiyecekti artık mehlika yüzü buna yavaş yavaş alışıcaklardı aslında hiç de mümkün olmayan ikisinin lügatinda olmayan kuralı sergilemek zorunda kalıcaktı perperişan olan sevgi tomurcukları namına zere bir şey kalmayan yürek talan olmuştu ikisinin yüreği arafın kör kuyularında can çekişecekti.
Gün yavaş yavaş doğuyordu güneşin kırmızılığı kapadaokyanın eşsiz güzelliğini boyuyordu elifin benceresine uzanan ışınlar odaya hoş bir hava katıyordu yorgandan dışarıda olan ayakları bu ışınlardan nasibini alıyordu.
bitkin bedeni ölüden farkını andırmıyordu sabaha kadar uyku girmemiş gözler açılmakta inatla savaşıyordu elife saçının dağınıklığı yüzüne iki üç tel serpilmişti daha saat çok erkendi bu halde annesine gözükmek istemedi. pişkinlikle bedenini kaldırdı yatakdan hemen bir duş alıp kendine gelmesi gerektiğini çok iyi biliyordu.
Taa çocuklundan bu yana bir şey olmamış gibi davranması gerektiğinin dersini almıştı. üstünüde değiştirmemişti o elbiseyle sabaha kadar gözünü boş boş duvara dikmiş bakmıştı aklındaki düşüncelere ara vermek ve toparlamak istiyordu sağlıklı kararlar alması herkes için iyi olucaktı elbisenin eteklerini topladı avuçlarına kapsetti ayağına takılıp tekrardan düşmek istemiyordu güçsüz elini kaldırıp kapı kolunu yavaşca indirdi kendine çekti kapıyı hızlı sessiz adımları banyoya doğru yöneltti dünün kirini,pisini,pasını,kırıklarını atmak istiyordu.
🌞
Sırtını ağaca yaslamış günün doğmasını seyrediyordu sabahın ilk ışıkları yüzüne değince gözleri kamaşıp kısıldı. Bakamıyordu. bal rengi gözler güneş ışınlarıyla birleşince ortadan kayboluyordu bedeni gecenin soğukluğunu yavaş yavaş atmaya başlamıştı. güneş içini ısıtıyordu gece boyunca bir an olsun gözünü kırpmamıştı o günden sonra ilk kez gözleri ağlamaktan kızarmış dünü hatırlatıyorduzorlukla kaldırdı bedenini beli tutulmuştu kendini yavaş yavaş doğrultu elini kömür karası saçlarının arasında gezindirdi gözlerini ovaladı sersem sersem adımlarla küçük yaşta kaybettiği annesinin mezarına gitti.
adım atacak takati kalmamıştı güçsüz bedenini zar zor mezarlığa vardırdı buz gibi olan mermer taşın üstüne oturdu gözleri hiçsizlikle bakıyordu kolunu kanadını kırmıştı kimsesizlik hayat kırmıştı onu elif son darbeyi vurmuştu daha nasıl ayakta duracaktıki nasıl insanlara karşı dimdik görünecekti bütün hayalleri soldurmamışmıydı hayat daha asıl bomba patlamamıştı babasının ağzında dakikaları sayıyordu.
