Ikaw pa rin ang Pipiliin

Prologue

DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, settings, and incidents are either the products of the author's wild imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely accidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

This story is in no way affiliated to the OPM Band Ben&Ben and to their song "Sa Susunod na Habangbuhay". I am merely using their song as the basis for this story's plotline. I advise you to listen to the song to get  a better grasp of what this story is going to be about.

WARNING: This story occasionally contains strong language, which may be unsuitable for young readers. Read at your own risk.

Ikaw pa rin ang Pipiliin © eyeecee 2020. All right reserved.

━━━━━━━━━━━

   Nakaupo lang ako sa sofa sa sala namin ng tumunog 'yung cellphone ko sa bag. Agad ko naman ito kinuha at sinagot ang tawag ni Dom.

     "Hello, mahal? Nasa labas ka na ba ng bahay?" tanong ko agad sa kanya.

     "Kakapasok ko lang ng subdivision niyo, mahal," sagot niya sa kabilang linya. "Hintayin mo na lang ako sa labas ng gate."

     "Just call again kapag nasa labas ka na. Malamig kasi dito sa sala namin," I coldly told him.

     "Sige mahal," tawa niyang sabi. "I'm three houses away from yours kaya lumabas ka na."

     "Ambilis mo naman magmaneho. Excited lang makita ako," sarkastikong kong pahayag. "Sige mahal. Palabas na ako."

     "I love you, mahal," he said but I already ended the call.

  Tumayo na ako at nilagay ulit sa bag ko yung phone. Nagpaalam na ako kanila mamabago lumabas ng bahay at ng gate. Today marks our 8 years together and I know I'm suppposed to be happy pero ewan. May something na hindi ko maexplain at 'yun 'yung bumabagabag sa isip ko.

  Saktong pagkasarado ko ng gate ay narinig ko ang busina ng sasakyan ni Dom, pero hindi si Dominic ang nagmamaneho. I smiled as he rolled down the window on the passenger's side.

     "Hi, Kelsey! Gulat ka ba?" tanong ni Dylan pagkabukas niya ng bintana. "May ginagawa pa kasi si Dom sa bahay kaya ako na pinasundo niya sa'yo. Sakay ka na."

     "Bakit siya 'yung tumawag at hindi na lang ikaw?" tanong ko sa kanya pagkasakay ko sa passenger seat. "Tsaka it's been months since I last saw you. Masaya ba reunion ng pamilya niyo? Just kiddin', Dy."

     "Alam niya kasi na magbabago isip mo bigla na umalis kapag malalaman mong hindi siya ang susundo sa'yo," masiglang sagot ni Dylan. "Pero huwag kang mag-alala. Siya naman talaga 'yung ka-date mo. I'm just a mere driver, delivering the queen to her king. Tsaka reunion ba tawag dun? If reunion nga, it's the grand reunion-slash-rambulan of the century."

     "Totoo. Napauwi ka nga ng wala sa oras eh," sabi ko sa kanya. "How does it feel to finally meet your real father again? 'Di ba 5 years old ka pa lang when he left?"

     "I didn't feel anything, to be honest. Ano ba kasi dapat kong maramdaman?" he replied. "Should I be happy kasi after leavng us more than a decade ago, nagparamdam na siya? Ewan ko ba. Pero si Dom? Ano sabi niya?"