5

5.9K 445 0
                                    

တစ္လ...

မမအိမ္မွာ တစ္လၾကာသြားၿပီျဖစ္သည္။

အားနာ၍ မမ မသိေအာင္ အေဆာင္ရွာေသာ္လည္း အဆင္မေျပလွ။

ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္သည္ေလာက္ရွားေလသလား။

မမကေတာ့ ထိုညကစ၍ ပံုမွန္ထက္ပိုသတိထားေနသေယာင္။
ထို႔ျပင္ လံုးဝမေသာက္မစား။

ထိုညကအေၾကာင္းကုိလည္း ျပန္မေျပာျဖစ္ၾက။

"ဟယ္လို..."

မမ၏အသံျဖစ္သည္။

"ဟုတ္တယ္..ကိုသူ...ဟုတ္...၁၀ ေယာက္စာေလာက္...ဟီး"

'ဖုန္းေျပာရင္း ရယ္ေနရေလာက္ေအာင္ သူကဘာလဲ'

အေတြးက အေတြးက႑ထဲမွာပဲေနသည္။

ျပန္ေျပာခြင့္လည္း မရွိဘူးမဟုတ္ပါလား။
သူမနွင့္ ငယ္က ဟင္းခ်က္ေကြၽးသည့္အဆင့္ထက္မပို။
ထို႔ေၾကာင့္ ေမးၾကည့္လ်ွင္လည္း သူမၿငိဳျငင္သြားမွာစိုးရသည္။

သူမက ငယ့္ထက္ ဆယ္နွစ္ေတာင္ႀကီးသည္မဟုတ္လား။
မည္မ်ွပင္ခ်စ္ေစကာမူ...
ေလးစားရမည္ေလ။

............

ငယ္.....

ကေလးမကိုျမင္လ်ွင္ မ်က္ႏွာပူလာသည္။
မူးေနရက္နွင့္တစ္မ်ိဳး သူမ မသိေအာင္တစ္မ်ိဳး ခိုးနမ္းခဲ့ဖူးသည့္ နႈတ္ခမ္းအစံုကိုၾကည့္မိလ်ွင္ ရင္ေတြပူၿပီး အာေတြေျခာက္လာသည္။

သူမေလးလည္း စကားနည္းလာသည္ထင္သည္။
သို႔မဟုတ္ ကြၽန္မအထင္သက္သက္လား။

ကြၽန္မေ႐ွ႔ကျဖတ္သြားလ်ွင္ေတာင္ ျပံဳးျပတတ္ေသာသူမေလးက ေနာက္ပိုင္းက်ေခါင္းငံု႔သြားသည္။

"ငယ္...."

"ဟုတ္"

"လာမယ့္စေနေန႔...ဟိုတစ္ေန႔က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာပြဲရွိတယ္...လာခဲ့ပါလား"

"ပြဲ...ဘာပြဲလဲဟင္"

"မမေမြးေန႔"

"ရွင္...ဟုတ္...ငယ္ လာခဲ့ပါမယ္"

"ဒါဆို စေနေန႔ ညေန ၄နာရီေနာ္...ေမ်ွာ္ေနမယ္"

နင့္ေနေအာင္ၿပံဳးျပၿပီး လွည့္ထြက္လာသည္။
ကြၽန္မေနာက္မွာ သူမၿပံဳးေနမလား။

ခ်စ္ေသာ...ငယ္Where stories live. Discover now