Seduced by Redemption

ESCAPE 11

Chapter 11

GIANNE's POV

Pagkatapos niyang gamutin ang paa ko na na-sprain ay ipinagluluto niya ako ngayon. Nandito kami sa kusina at pinanood lang siya sa ginagawa niya.

Sa mga ginagawa niya ay akala ko ayos lang ngunit habang lumilipas ang oras ay hindi ako natutuwa. Namumuo ang galit sa akin, dahil ganoon na lang niya kabilis makalimutan ang mga ginawa niya.

Lumunok ako at binuka ang bibig,

"The food is ready, what sauce do you want me to put here?" Humarap siya sa akin.

Biglang nabawi ang sasabihin ko. Tinignan ko siya sa apron look niya. Cute.

"Tomato sauce? Or spicy tomato sauce?"

"Uhm, kahit ano." maikling sagot ko, pero tumikhim ako "Y-yung plain na lang" nahihiyang pahabol ko, tinignan niya naman ako at ngumiti. Hindi ko sinuklian iyon at binaba ang tingin sa lamesa na may dalawang platong naghihintay.

Gusto ko ng tanungin kung nasaan ang anak ko at kung pwede ko ba siyang makita at kailan niya ako pakakawalan.

Yung balak kong makatakas ay akala ko lang pala, pero naisip ko uli kung nasaan ako. That time i was running and I found out that I am in nowhere. Maraming puno lang ang nakikita ko, wala akong ideya kung nasaang lupalop kami.

"Here's the food!~" May tonong wika niya at nilapag ang bowl na naglalaman ng Chicken Parmesan Wings. My favorite. Bigla akong natakam.

I don't have to deny it but hell yes sobrang gutom na gutom ako. Maybe after this, I have the courage to speak with him, no matter what.

"Are you okay?" Biglang tanong niya.

"Ofcourse"

"You're not okay." I know.

"I'm very okay" and gave him a little smile at umiwas din agad. I just don't wanna see him.

Tinaas ko na ang kamay at nagsimulang kumuha ng kanin, nang mapansin ko ang hindi niya paggalaw ay tinignan ko siya.

Mariin siyang tinitignan ako na para bang sinusuri ang bawat galaw na gagawin ko. Agad na naman akong umiwas at kumuha ng niluto niya.

Medyo mainit pa ito kaya hinalo-halo ko muna ang kanin.

"What's bothering you?"

Tinignan ko siya ng may pagtataka.

"Huh?" iba ang mga tingin niya.

"I will not eat when you don't wanna tell me...what's bothering you?" ulit niya. Seryoso siya.

Ano bang sinasabi niya? Ayaw mong kumain edi huwag mo, gustong gusto kong sabihin sa kaniya. Tumikhim ako.

Sinalubong ko ang mga tingin na 'yon.

"There's nothing bothe---

"Liar." at tinanggal niya ang tingin niya tsaka nagsandok ng kanin.

Biglang sumikip ang dibdib ko, hindi ko alam kung bakit nasaktan ako sa sinabi niya. Lumunok ako at tinitigan ko lang ang pagkain.

"Eat." walang emosyong utos niya.

Hindi ko pa 'din ginagalaw ang pagkain, lumunok ako at unti unting inangat ang kamay ko tsaka kinuha ang kubyerto.

Tahimik na kumain ako at pakiramdam ko ay iba na naman ang ekspresyon niya, hindi ko talaga siya maintindihan.

Narinig ko ang pagkalampag ng kutsara at matamang tinignan siya na diretso ang tingin sa akin. Bigla akong nawalan ng gana, actually kanina pa.

He crossed his arms and make a cough.