CHEERS FOR BREAKS

KABANATA 17

PAIN

"Pano natin sasabihin sakanya? " boses ng lalaki ang naririnig ko. "You know she will get hurt" dagdag  pa nito. Gusto ko imulat ang aking mata pero gusto kong matapos kung ano ang pinag uusapan nila. " She need to know the truth, masasaktan at masasaktan siya" pabalik balik na lakad ng boses ng babae.

Minulat ko na ang aking mga mata at mabagal na tumayo. They were stood straight si Jastine pala at si Diana ang nag uusap. The other boys stand too when I woke up. "Are you okay?" they all asked" may masakit ba sayo? "

" Where is Axycl? " mabilis na tanong ko siya agad ang unang pumasok sa isip ko. Natatakot ako dahil alam kung hindi iyon panaginip. The accident was true I will just fool myself if I believe that it was a dream. In there conversation kanina alam kung may iba na pero gusto ko parin malaman galing sa kanila kung ano ang nangyare.

" Where is Axcyl! Answer the damn question!" I asked, shouting. "Calm down Xi," Diana said holding my hand. "How do I fucking calm down if all of you doesn't answer my fucking question!" I'm shouting, I know. Ang aking mga nararamdamang emosyon ngayon ay halo halo, kaba na siyang nagdadala saakin papunta sa galit. May ideya na ako dahil sa hindi nila pagsasalita pero gusto kong malaman.

They all looked at each other and their gaze turned to Sebastian. They want him to tell me what's going on. They all stand around the bed waiting for him to talk. " We can't find Axcyl, his family dont stop finding him they all search everywhere, 6 people are dead in the accident, 3 missing and others are damaged."

I'm still shock for the first 4 words he said. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Natagpuan ko na lang ang sarili kong umiiyak. Diana hug me and all of them wants too." Leave. " I said. Nagulat sila sa sinabi ko. They refused at first pero wala na silang magawa dahil gusto kong mapag isa. "Aalis kayo sa harapan ko ngayon o ako ang aalis dito!" they left me alone because thats what I want.

After I heard the door shut. Nagbreakdown na ako, my tears dont stop, my heart is broken para itong nahuhulog na bagay na kahit anong gawin sa oras na ito at susunod pang panahon ay hindi na maayos ng buo.

Why? Why do I deserve this? May ginawa ba akong masama para mangyare ito. Kailangan bang iparamdam mo yung saya at bigla mong babawiin agad. Itinapon ko lahat ng pwede kong maitapon, I feel like I want to break anything like my heart turning into pieces. Nag iingay na rin sila sa labas, pilit na binubuksan ang pinto.

Isa lang yung hiniling ko diba! ISA LANG! bakit ganun? Bakit hindi siya mahanap! If you're just playing games with me stop it. I'm so done I want my love, pleaseee secretly saying those words to God hoping it will come true. I just sat down in the floor and cried I have no strength to even just got with my bed. I'm drained, I want to rest, but my heart dont.

I'm just crying my tears out when they open the door. They saw me, sitting in rhe floor like a lost child the room is all messed up. The concern is evident in their eyes mabilis nila akong hinawakan at inilagay sa kama. They are all around me looking at me with painful eyes. " Do I deserve this?" I asked them and close my eyes. I want to sleep, to forget everything kahit saglit. As I close my eyes nakita ko na gusto na rin nila umiyak pero pinipigilan lang.

2 weeks have pass wala paring balita kung nasaan ang fiance ko. Halos pinuntahan na namin lahat ng pwedeng puntahan ay wala parin kaming makita. Its been 2 weeks and I'm so restless, Im all messed up hindi ako nakakatulog ng maayos, maligo at halos hindi na ako kumakain. Im just barely alive gabi gabi akong nagkukulong at umiiyak pinapagalitan na ako ng mga kaibigan ko. Si Diana nagalit na nung nakaraan, halos ilabas niya na lahat ng frustration niya ng makita akong umuwi sa condo.

" Anong itsura yan!, look at yourself  Xistine, ayusin mo yang buhay mo, nasasaktan ka oo pero hindi mo dapat gawin sa sarili mo yan! Were hurt too, makita ka naming nasasaktan ng ganyan halos gustuhin na lang namin na kunin yung sakit na nararamdaman mo! Gumising ka, ayusin mo yang buhay mo! " and then she left me here alone in my room.

My family arrive when they heard the news kaya sa bahay namin ako naka stay halos hindi man lang ako lumalabas doon at kung lalabas man ako ay diretso akong pupunta sa lugar kung saan nanyare an aksidente at tutulong maghanap. Naging routine ko na iyon sa mga nakalipas na  araw at naging busy lang si Diana kaya di kami nagkikita. Actually kaya din naman nila isantabi yung trabaho para saakin pero gusto ko lang talaga mapag isa.

Wala akong ibang ginagawa sa buhay ko, yung tipong nag eexist ka na lang at wala ka ng will mabuhay kasi pakiramdam mo ipinagkait sayo ng mundo yung saya na gusto mo. Since that day where Diana fire at me lagi na akong binibisita ng mga kaibigan ko, binabantayan rather hindi na nila ako pinapalabas para tumulong sa paghahanap. Naiintindihan ko naman kung bakit nila ginagawa pero hindi ko maiiwasang mairita, mag init ang ulo at mapagsabihan sila ng kung ano ano they were understanding me for all their might.

Ako na kang yung gising sa kwarto lahat kami ay natutulog ngayon sa isang kwarto na inayos nila for sleepover. Pagkatapos ng kwentuhan ay mabilis na silang nakatulog dahil pagod silang lahat. Lumabas ako papuntang balcony at dinamdam ang simoy ng hangin. Looking at the city lights, clear beautiful sky, and the peaceful moon. Simple things that can make you calm and sad at the same time. Naalala ko yung gabi kung saan masaya kaming nakaupo sa rooftop ng bahay namin looking at the same sky too. I remember all those things, it makes me cry and weak iniisip ko lahat ng ito, mabagal na pinag iisipan ang mga gagawin. We are in the reality so we must live on it. I talk to him asking for strength to live on and giving myself words to encourage.

" I should be fine, for myself, for my friends, family and for this future.