CHEERS FOR BREAKS

KABANATA 23

REASONS

After saying those words she left me alone. Patuloy parin ang mga luha ko sa pagdaloy hindi ko ito mapigilan tulad ng sakit na  aking nararamdaman sa oras na ito. Hindi parin nag sisink in sa utak ko ang mga nangyare. Why do everyone keep giving pain to me? Do i deserve it?

Nagpapatuloy palang ako sa buhay ko eh, kinakaya ko na nga ulit, lumalaban na naman pero bakit lagi na lang akon dinudurog? Bakit sa mga oras kung saan patungo palang ako sa daan nang saya?

Makita siyang masaya sa iba, makita siyang may kasamang iba hindi ko man alam ang totoo ay nasasaktan na ako pano pa kaya kung alam ko na iisang tao na lang. Maraming tanong ang bumabagabag sa isip ko na gusto kong maitanong at malaman ang sagot. Isipin mo na yung taong gusto mong makasama habang buhay ay meron ng hawak na iba at magpapakasal kung saan nagsimula ang lahat.

Makalipas ang tatlong araw ay bumalik na kami sa trabaho, alam kong iniisip mo kung ano ang mga ginawa ko. Hmm ano nga ba ang ginagawa ng mga taong nasasaktan? Malungkot? Pinagtaksilan ng mundo? Alam mo ba? Hindi ko sasabihin dahil alam kung alam mo kung ano ang mga ito. As I go back to my work someone calls me and want to meet me. She want to explain everything, I want to know too kaya pumayag ako, hindi man sa kung ano, hindi ko kailangan na isarado ang isip ko sa tuwing nasasaktan ako dahil isa iyong pagkakamali, para ka lang din naghuhukay ng sarili mong libingan.

Mabilis akong nakarating sa restaurant kung saan saakin. Nakita ko siyang nakaupo sa gilid ng bintana malayo ang tingin. Diretso akong pumunta sa kanya at umupo nagulat pa siya pero mabilis ring nakabawi agad. Just seeing her makes my heart hurt the mother of my love is in front of me. Naaalala ko lahat ng sakit na pinagdaanan ko, yung trauma at lahat ng paghihirap. "Talk already!" I said with no hesitation alam kong masamang pakinggan pero ayoko makarinig ng kung anong salita tungkol sa awa dahil yun yung bagay na hindi ibnigay saakin nung kras na kailangan kung malaman yung totoo.

" 5 years ago, we saw him sa isang isla he was in critical condition, himala na lang na buhay parin siya hanggang sa oras na iyon ng walang proper treatment. Dinala namin siya sa isang hospital at sinabi ng doctor na wala daw silang magagawa sa case na meron si Axcyl non pero kaya nilang patagalin pa, hanggang sa pwede na kaming pumunta ng America kun saan doon meron ng operation na kailangan. " she was holding her tears while talking. Nakikinig lang ako at pilit pinipigilan ang nararamdaman.

" Dinala namin siya sa ibang bansa, hindi ka na namin nasabihan dahil hindi din namin alam ang gagawin namin. At mas mabuting wag na lang ipaalam saiyo ang nangyare. Naging critical nga ang condition niya, ilang beses siyang nag 50/50 Xistine akala namin mawawala na siya. He was fighting natapos ang operation at naging successful but he was in comatose for 3 years, akala namin hindi na siya magigising kaya hindi na lang namin ipinaalam sayo. I know we are in fault dahil parte ka rin ng buhay niya at kailangan mo rin malaman pero hindi namin nagawa. I'm so soorryy, I really like you for him but things not go well ng umalis kami noon. Sorry"

I was crying but I manage to ask one thing that makes my heart broken into pieces. Sa lahat ng sinasabi niya ayaw pumasok sa utak ko, hindi ko alam kung masasaktan ako dahil ipinagkait nila saakin ang mga oras na dapat kasama ko ang anak nila. " Then what is this?" I ask pointing my phone with a copy of prenup photos of Zach and Sophia. She was crying, kaya umiiwas na lang ako ng tingin.

" 2 years after niyang nagising, wala siyang maalala sinabi ng doctor na nagkaroon nga siya ng amnesia pero hindi lahat ay hindi niya maalala. Ever since he woke up lagi siyang nanaginip about sa pagsabog, sa isang babae na hindi niya alam kung sino. Ikaw, alam namin na ikaw ang tinutukoy niya pero hindi namin nagawang ipaalam sayo, sobrang sakit Xistine na makita mo yung anak mo na umiiyak gabi gabi, hindi makatulog at pagod na pagod he was just barely living, yun lamang ang nasa isip niya, he wants to know kung sino yung babae sa panaginip niya and we said that you are dead. "

Nagulat ako sa kaniyang huling sinabi," why did you do that? "i ask with full of pain." Bakit niyo ako pinatay sa taong mahal ko? " I was already bursting in tears. Parang ayaw ko ng pakinggan lahat ng eksplanasyon, ang alam ko lang ngayon ay buhay ang lalaking mahal ko, nasaktan rin siya, naging mahirap rin sakaniya kahit hindi niya na ako maalala. He was in pain too in his dreams." Xistine, I don't want to see pain in my son's eyes again, please let him go" tita George said.

" Hindi niyo ba naisip yung nararamdaman ko, yung sakit, yung lungkot, yung pagsisisi lahat kahit ba minsan inisip niyo rin? Halos ilang beses akong sumuko sa buhay ko kasi hindi ko na makaya, at bibigyan niyo ako ng ganitong rason, pilit ko pong iniintindi kahit nadudurog ako. Pero bakit, bakit kailangan niyong itago! wala kayong alam sa pinagdaanan ko, wala kayong alam at heto kayo sinasabing palagpasin ko na lang, I was so lost for words Tita, ang sakit sakit. Bakit! I state all those words nang hindi ko na kinakaya.

" I'm so sorry, pleasee" tita said from the word please napakaraming pakiusap ang nakatago roon. Pakiusap na sana wag ko ng guluhin si Axcyl o Zach o kahit ano pang pangalan niya ngayon! Na hayaan ko na lang ito, tanggapin ang lahat na parang walang nangyare, walang nakalipas. Parang ginagago nga talaga ako ng mundo, wala akong maisip kung ano nga ba ang gagawin ko ngayon. I just want to leave and cool my mind. Ayaw ko na, tumayo ako sa aking pagkakaupo at paalis na sana ng hinawakan niya ang aking braso, pinipigilang umalis.

" Xisti -" she was cut talking when someone shouted. Na nakaagaw ng antensyon ng lahat dahil sa lakas nito. " Mommyy! Mommyyy! and hug me tight. Napabitaw sa pagkakahawak si Tita George saakin at nagulat sa nakita." Mommy why are you crying? " at mabilis siyang tumingin sa likod ko. She said hi without knowing kung sino ito." Princesses, can you wait in mommy's office, pupunta ako agad." I said smiling to them mabilis silang tumango at magkahawak kamay na naglakad.
" Tama ba ang iniisip ko? " Tita George ask me I know what she is talking about. Ngayon ay makikita mo sa kaniyang mga mata ang sakit, gulat at halo halong emosyon. I know she was surprised. I keep my kids in private but I never deny them.

" They were my daughters, the reason why I keep fighting when everything is dragging me down."