Communicating with oneself is as hard as melting ice in a refrigerator. Relaxed mind joined with focused attention is needed.
I need that one. I need to relax my mind. Because that night.. .was terrifying. It's as if I stepped on a mine bomb... once I make a move... it'd be the death of me. I remain stagnant after the confession. I couldn't dare to move. After the confession... I feel nothing... I feel senseless.
Hindi niya narinig. Kung saan-saan ako kumuha ng lakas para aminin iyon. Pero hindi niya narinig. Ang tanga ko para gawin ang bagay na iyon kasabay ng pagkakataon na iyon. Akala ko magiging ayos na. Pero nabulilyaso pa!
The moment I said those words... the exact moment fireworks started to display. That darn fireworks!! How fucking stupid am I?! I feel like I lost my soul. For the first time, I hated those goddamn fireworks. So fucking wrong timing! And how many curses do I have to say to express how frustrated I was?!
"What? What did you say?" He gave me a questioned look. I can almost hear him saying: 'Like what the fuck?! Are you nuts? Saying something to me when I can't fucking hear anything? What the hell, Naya?'
"Naya... you forgot. There's fireworks above us. Can you repeat what you're trying to say?"
Fucking hell. What the fuck did just happened? Did the fireworks delay my confession? Now, what to do?
I constantly messed up my hair while shaking my head. I'm fucked-up. I now have trembling hands. My feet keep tapping on the floor as if I'm conceptualizing a dance step. I am very very confused. I can't think properly. What to do! What to do!
"Naya? Are you alright?"
Ano sasabihin ko? Na—'Haha. Secret. Wala nang ulitan sa taong bingi.' Eh may fireworks ngang gaga ka! Shet na malupet!! Wala akong maisip! Bakit ba kasi naging ganito ang nangyari? Eh bakit ba big deal 'to sa 'kin? Edi umamin uli ako! Sabihin ko uli na mahal ko siya. Tapos ang problema!
"Ano na, Naya?"
Bakit parang gusto ko nang umatras? Natakot na ba ako? Hindi pa siguro ako handa? Eh kailan ako magiging handa? Kung kailan huli na ang lahat? Naman kasi, Naya! Ano ba nangyayari sa'yo? Think straight! Ano ba? Ano ba?
"Ah wala iyon. Alis na tayo, Cedrick," nagmamadali ko nang sagot. Ano namang klaseng sagot iyon? Akala ko ba sasabihin ko na?
"Tss. Ano nga?" makulit na sabi niya. Huwag mo nang alamin pa! Mokong ka!
"Ang ganda ko kasi," walang kwenta kong sabi. Haha. Totoo naman iyon. Hindi ako nagsisinungaling. Promise!
"Kaya pala ang gwapo ko. Tara na. Gutom ka na eh," mas walang kwenta ring sabi niya. Nakuha pang purihin ang sarili. Hinayupak ka!
Sa huli... hindi ko rin sinabi. Pinilit ko na lang ang sarili kong kalimutan ang gabing iyon. Ilang araw pagkatapos ng pangyayaring iyon. Nandito lang ako sa kwarto. Nagmumukmok. Nagninilay-nilay (Wow! Lalim!). Iniisip ko kung tama ba ang ginawa ko. Kung dapat lang bang kalimutan iyon.
"Sorry na. Hindi ko alam na dadamdamin mo pala iyon. Sorry talaga. 'Di na mauulit. Promise. Sorry na po. Huwag ka na umiyak. Nasasaktan ako eh. Tahan na, okay? Please? Sorry. Sorry. Sorry."
Naalala ko 'yong sinabi niya kagabi. Nakonsensiya siguro talaga siya sa ginawa niya. Panay ang paumanhin niya. Matapos sabihin ang tatlong sorry, alam ko may sinabi pa siya pagkatapos noon eh. Hindi ko na nga lang narinig. Pabulong na kasi eh. Hindi ko na lang pinansin pa iyon.
Pagkatapos ko mag-isip... nahiga uli ako. Aastang matutulog muli. Nang may kumatok sa pinto. Hapon na kaya nagtaka ako dahil akala ko hindi na nila ako iistorbohin. At sino ang nangahas? Si...
