The Moment of Truth (Completed)

Chapter 10

Calista

"Pwede na 'kong pormal na manligaw, wait! May dala akong bulaklak at tsokolate, kukuhanin ko lang!" Namamayani ang katuwaan sa kanyang mukha.

Umalis ito sa harap ko at nakitang lumabas siya sa aming bahay.

"I don't care who you are, whose your mother, father, where you came from." Saad ko habang nakatingin sa baba at umiiling, nagsisimula na mamuo ang luha ko. Napahinto sa paglalakad si Riggs patungon sa labas. "I just want you to be gone out of this house." Mahina kong saad.

"Calista, look at me." Tawag ni Riggs, umiiling ako habang nagpipigil ng luha.

"Just get lost!" Sigaw ko at lingin sa kanya, kasabay non ang pagbagsak ng luha sa aking mata, nakita ko ang pagkagulat niya.

"Calista," tawag niya at sinubukan lumapit, umatras ako at umiling ng marahan. "All you can do for me right now is to leave." Mahina kong tugon.

"Please, Calista, chance, just give me a chance to prove myself." Pagpilit niya, napapikit na lang ako.

Tumayo na rin si Mom at hindi na yata kinaya, nagmamadalig umakyat patungo sa kwarto niya.

"Mom," basag boses kong tawag, nakapasok na siya sa kanyang kwarto.

"Why?" Baling ko kay Riggs. "We were happy," hindi ko naiwasan pumiyok at tinuro ang buong kabahayan namin.

"Calista, I didn't mean to—"

"You do!" Sigaw at putol ko sa sasabihin niya. 

As far as I remember, my dad told me he will do what he could. I guess this is the outcome. 

Now's the time na how I wish na hindi ako pinanganak na kabilang sa mga mayayaman na pamilya, na sana nasa average lang kami na type ng pamilya para sana walang ganito or dapat nag pa transfer na agad ako sa ibang unibersidad para hindi ko nakilala ang lalaking nasa harap ko ngayon, hindi na sana humantong sa ganito o marapat na hinayaan ko na lang siyang mabasa ng ulan! 

Now it's on me! This is all my fault.

Bad decisions really is the root of fucked up situations! Wala, puro na lang ako what if, what if. Fuck it!

Here I am, facing all of these. I wonder why do I have to go through this? For what?

"We're so fine days ago, what happened?" I asked as if my parents were here.

I already asked them, but they failed to give me an answer.

"Well, that's it. That's the answer, silence is sometimes more than an answer than lies, thank you." Ngiti kong mapait at kausap sa sarili ko. "Hope you're happy!" Pandidilat mata kong sabi kay Riggs.

"Sa mundo talaga natin, pera ang umiikot...basta may pera, magagawa mo lahat ng gusto mo na walang humahadlang, 'no?" Mapait akong ngumiti at tumingin sa ibang direksyon habang patuloy na nababasa ang aking pisngi ng mga luha ko.

Sirang sira na ang umaga ko, weekends pa man din.

"Calista, I'll give you some space. I'm really sorr—"