"Bir bakmışsın kollarındayım, bir bakacaksın ki hemen arkanda sırtından vurmak için bıçakla bekliyorum Çakıl."
Kapak- @ilmelistan
Hikayemde olanların kopyalanması, benzerliğinin yapılması söz konusu olursa mahkemeye başvurulacaktır. ™️
❗️Sınır 130+ vote/oy 600+ yorum❗️ [Sınır geçilmeden yeni bölüm gelmeyecektir]
36.| Oyun
Dora
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sahiden ne çok gülmüşümdür keskin pençeleri olmadığı için kendilerini iyi zanneden zavallılara." -Friedrich Nietzsche
❗️Sınır 130+ vote/oy 600+ yorum❗️ [Sınır geçilmeden yeni bölüm gelmeyecektir]
İnsan sanırım en çok kendi değişimine şahit olduğunda boşlukta hissediyordu. Olduğunu zannettiğin kişilikten vazgeçmek her zaman daha zordur bana göre.
Oysa bizi biz yapan bugüne kadar yaşadıklarımız mıydı?
Bugüne kadar olduğumuz kişi sadece koca anılardan ibaretti. Tüm tepkiler, tüm travmalar, tüm olduğumuzu zannettiğim kavramlar o anılardan kaynaklanıyordu. Oysa biz bunun ötesindeydik ve bence daha fazlasıydık ama bunun farkında bile değildik.
Ben kimdim tanrım? Hangi Dora'ydım? Dört duvar arasında şizofreni teşhisi konulmuş, herkesin deli diye çağırdığı kız mı?
Kendisinden başka hiçkimseyi düşünmeyen kız mı?
Vicdandan yoksun olan mı?
Gerçekten sevmeyi isteyen mi yoksa duygusuz olmasından memnun olan mı?
Bencilliğinden vazgeçemeyip, hala deli gibi sevilmek isteyen mi?
Ben bunlardan daha fazlasıyım değil mi tanrım? Ben adımdan ve bedenimden ibaret değildim. Bugüne kadar yaşadıklarım beni tanımlamıyordu.
Sanırım gerçek ben ; tüm kavramları soyunduğum bendi. Aksine inanırsam eğer tanrım, kendime dayanmak daha zor hale gelecek... Bunu ikimizde biliyoruz.
*.*
"Ne zamandır yoklar ki ortalıkta?" diye sordum arabanın camından dışarıya bakarak. Elbette, mahremiyet denilen bir şey kalmadığı için artık pek çokta çekingen hissetmiyordum.
Arabayı Ceyhun kullanıyordu ve yan koltukta da Efsun vardı. Biz üçümüz ise arka koltuktaydık ; ara sıra Kenan'ın bakışlarını üzerimde hissetsemde ona bakmamayı tercih ediyordum. Yaşadıklarımızdan pişmanlık duyduğum ve yahutta ondan utandığım için değil, sadece her zamanki Dora olduğumu ona hatırlatmak istiyordum bir nevi. Bilmiyorum bazen geceler her ne kadar anlamlı olursa olsun, güneşin doğmasıyla bazen o anlamlar bir kalemde silinip gidebiliyordu.
