Acıya tutkun bedenler

7.| Çocuklar sevebilir mi?

Playlist; Disclosure - help me lose my mind

7.| Çocuklar sevebilir mi?

Çerezlik ve geçiş bölümü gibi farzedin, gelen bölüm olaylara start diyeceğiz 🍒

Sıcaklığını yitirmiş çayımı tek sefere içtikten sonra restoranın mutfağından çıkıp etrafa baktım. Daha erken olduğu için etrafta o kadar da çok insan yoktu, o yüzdende pek işim yoktu.

Bir masada erkekle kadın dikkatimi çekmişti. Birlikte kahvaltı ediyorlardı ve sürekli gülümsüyorlardı. Nedense bugüne kadar yaşadığım tüm ilişkiler gözlerimin önünde canlanmıştı; gerçekten aşkı yaşadığımı söyleyemezdim, sadece iyi ve kötü zamanlar geçirdiğim olmuştu. On beş yaşımdan beri bir şeyler hissedemiyordum tam anlamıyla; bu sadece laf olsun diye söylenilen bir şey değildi. Hissedemiyordum; başkalarına karşı bir his besleyemiyordum..

Mutlu olabiliyordum ama başkası için mutlu olamıyordum. Kendimi seviyordum ama başkasını sevmemiyordum. Kendime ara ara öfke duyuyordum ama başkasına kızamıyordum. Kendimi tekrar kaybederim diye korkuyordum ama kimseyi kaybetmekten korkmuyordum..

Bir gün acaba o masadaki erkek ve kadın gibi olabilecek miydim? Mutluluğumu gerçekten biriyle paylaşabilecek miydim?

Orta yaşlı gözüken adamın hafif beyazlamış saçları ve kirli sakalı vardı. Orta boylu, hafif göbekliydi ve temiz giyinmişti. Kadının dudaklarına öpücük konduruyordu sık sık ve yemeğini yiyordu. Sarışın kadın çok mutlu gözüküyordu; iki elmanın yarısı gibi mutluydular bir arada oldukları için.

Bir insanın gözleri gülüyorsa gerçekten mutlu olduğu anlamına gelirdi. Çünkü dudaklar sahte gülümsemelere ve sahte kelimelere oldukça yatkındı. Ama gözlerimiz ruhumuzu gösterirdi; gözlerimiz,içerisinde yalan barındırmazdı.

Kollarımı göğsümde birleştirerek onları izliyordum; restoranın kapısının açılmasıyla adamın gözleri kapıya gitti. İçeriye uzun boylu, güzel fiziği olan esmer bir kadın girmişti, adam ona baktığında hafif endişeye kapılmıştı bu gözden kaçınılmazdı.

İçeriye giren kadın adama dikkatle baktı ve lavabo tarafına gitti; her zaman her şeyin gözükmeyen tarafı vardı. Aslında adamın dudaklarında sahte gülüşler vardı belkide.. Kim bilir?

Adam yanındaki kadına bir şeyler söyleyip  masadan kalktığında gözlerimi onlardan kaçırdım ve arka cebimden telefonu aldım.

Masada yalnız kalan kadın kendi kendime gülümsüyordu, öylesine mutluydu ki.. O adamın bir şeyler çevirdiğini sezmiştim birden..

Masaları silen Elife baktım, beni farketmemişti.

Usulca lavabo tarafına gittim, sesleri duymamla duraksadım ve gizlice onları dinlemeye başladım. Bilmiyorum, eğer bir şeylerin peşinden gitmeseydim rahat hissetmeyecektim.

Bana susmayı öğretiyorlardı hep ama ben susmamayı öğretiyordum kendime..

"Onunla ayrılacağını söylemiştin Orkun,"dediğini duydum kadının. Onlara bir gözle bakıyordum. Adam kadının elinden tutmuştu. Nasıl oluyordu da bir kadına yaptığı şeyleri başkasınada yapabiliyordu? "Eğer sen söylemezsen, ben söyleyeceğim."

"Güzelim, şimdi değil. Söz veriyorum söyleyeceğim."dedi adam kadına yanaşarak. "Sadece şimdi zamanı değil, sende biliyorsun ben seni seviyorum."

"Gerçekten öyle mi?"

"Evet."dedi adam düz bir sesle. Ardından kadını öpmeye başladı.