THE LAST LIFE√

Chapter 10

JENEFER'S POV*

Nasa Kalagitnaan ako ng Pagpapakain ni Mommy ng Kumirot ang ulo ko. Bigla nalang itong Kumirot at subrang sakit.

"Arayyyy! " Napahiyaw ako sa sakit.

Napahawak ako sa ulo kasabay ng Pagpikit ko Dahil sa sakit. Para akong Iniuntog sa pader ng Paulit-ulit at Tinutusok ng karayom ng Sunod-sunod.

"Nurse! Doc! " Sigaw ni Mommy.

Wala kasi si Daddy Dahil nasa work s'ya.

"Oh my god Baby! " Tili ni Mommy.

"Mom! Ang sakit! Ang Sakit-Sakit" Napaiyak ako sa sakit.

"Baby Kaya mo yan and'yan na si Doc. " Pagpapakalma n'ya.

Dumating ang Doctor na kaagad akong Chineck. May Tinusok sila sa Dextrose ko. Nawala ang Pananakit ng ulo ko. At muli akong nahiga.

"Kailangan n'yang Obserbahan Bago s'ya Operahan. Kunti nalang ang araw At Ooperahan na kayong Dalawa. " Saad ng Doctor.

"Mamatay po ba ako? "

"Jenefer! " Sigaw sa'kin ni Carver.

"Hindi ko alam kung Kakayanin mo ang Operasyon. " Saad ng Doctor bago Umalis.

"Mabubuhay ka. Anak Hindi ka Mawawala. Hinding-hindi na. " Saad ni Mommy bago ako Niyakap. Umiiyak s'yang Nakayakap sa'kin.

Hindi ko Mapigilan ang umiyak Tuwing Nakikita kung mas Nahihirapan sila Kaysa sa'kin. Ayaw ko pang umalis, Ayaw kong Mamatay, Marami akong pangarap kabilang doon ang Maikasal sa taong mahal ko. Magkaanak ng Babae at Lalaki.

Pero Tuwing Naiisip ko ang buhay ko at sakit nagiging mahina ako. Nagiging Mahina ako na Lumaban.

Pa'no nako lalaban? Kung Unti-unti na'kong Sumusuko.

"Malakas ka di'ba Strong ka, Kaya mong Lampasan yan di'ba? Strong ka eh. "

Napatingin ako kay Carver Umiiyak na s'ya pati na rin si Amanda.

"Mom, I love you so much. Hangga't Kaya ko Lalaban ako" Saad ko.

Lumayo sa'kin si Mommy Bago pumunta kay Carver at inalalayan na sumakay sa wheelchair. Lumapit sila sa'kin bago ako Niyakap ng Mahigpit ni Carver.

"Sabi ko naman sayo di'ba? Ayaw kung Nagsasalita ka ng tapos. Gusto ko magsalita ka ng Hindi pa tapos. "

"Natatakot baka Hindi natin Makayanan ang Operas'yon."

"Shhhh.Stop"

"Pa'no kung Mabuhay ka at Mawala ako pa'no kana? "

Namuo ulit ang luha sa mga mata ko bago tumingin kay Amanda na Walang tigil sa Pag-iyak na nakatingin sa'kin.

"Mabubuhay man ako Pero Kasama ka. Mamatay man ako Ng Kasama ka. "

Lalong humigpit ang Pagkayakap ko sakan'ya. Walang tigil ang pag-agos ng luha ko na Nakayakap sakan'ya. Parang ayaw ko ng Umalis sa Pagkakayakap ko sakan'ya kasi parang Anong oras bibigay na'ko.

Matagal kaming Magkayakap hanggang sa bumitaw nadin s'ya Para Humiga na sa kama n'ya.

Nagpaalam na din sila Amanda at Mommy na aalis muna kaya naiwan kaming dalawa dito ng magbukas ang pinto. Nakita namin doon si Tom at Tamara.