The Only Hope for Me is You

Chapter 25 : The Calm after the Storm

T R A V I S

I know I couldn't face her again.

Mahirap din pala ang sitwasyon namin ngayon at nagsasama na kami.

Napilitan akong magcheck-in sa motel para makabawi ng tulog. Pilit ko na madaling-araw umuuwi dahil alam kong tulog na si Maxene ng ganong oras.

May isang beses pa na sa kwarto ko siya natulog. I know I miss her but I can't allow myself to be with her, lalo na ngayon at nalaman niya na ako ang naging dahilan kung bakit nasira ang buhay ng first love niya noong high school.

She probably despises me now and I can't imagine that one day she'll just end up leaving me like Monique does.

Nahihiya ako harapin siya. Hindi ko alam kung bakit ganito na lang ang takot ko na mas pipiliin kong taguan siya kaysa sa harapin ko siya.

Checking the time it's pass midnight at malakas ang ulan sa labas, buti na lang talaga may kotse ako dahil ayoko ng nauulanan. I parked at the basement. Siguro naman tulog na siya ngayon to think na hindi naman siya lalabas kasi naulan.

Sana lang hindi na niya ako hintayin tulad ng ginawa niya noong unang gabi na hindi ko siya tinabihang matulog.

When the elevator reaches the penthouse, everything is dark. Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan, to think na alam ko naman na nandito lang siya.

Kaagad ko siyang pinuntahan sa guest room pero wala siya. I checked her stuff pero nasa cabinet pa rin naman iyon, kaya hindi niya ako tinakasan.

Nasaan si Maxene?

I opened my phone and called her, she answered after three rings.

"Maxene, where are you?" I couldn't hide the anxiety in my voice.

"I'm out looking for you." she replied. I looked out the window, it is still raining, heavily.

My heart drops, is she aware that it is late in the middle of the fucking night?

"Nasaan ka ngayon? Alam mo bang malakas ang ulan?" she didn't answered. "Maxene!"

"Ikaw Travis, nasaan ka?" her voice sounds weak. I couldn't help to worry.

"Nakauwi na ako, pupuntahan kita, nasaan ka ba?"

"Buti naman at nakauwi ka na, kanina pa kasi kita hinahanap." Her voice cracks, she just coughed.

"Maxene, tell me where are you?"

"Naglalakad na ako pauwi, malapit na ako."

Dali dali akong dumerecho ulit sa elevator at bumaba. Nagdala na rin ako ng payong. I'm hoping she brought an umbrella with her. Ang lakas ng ulan!

I'm still on the phone with her. "Maxene, where are you?" I checked my phone but she ended the call already.

Nilibot ko yung mga mata ko sa paligid pero hindi ko siya makita.

"Hey Hayes!" she calls me and weakly waves her hand at me. Nang makita ko siya halos hindi ako makahinga, basang basa siya sa ulan.

Nginitian niya ako na para bang wala akong kasalanan sa kanya pero sa sobrang bilis ng pangyayari bigla na lang siyang bumagsak sa harapan ko.

"Maxene!" kaagad ko siyang nilapitan at kinarga. Inaapoy siya ng lagnat.

Ilang oras ba niya ako hinanap? Sino ba kasi may sabi na lumabas siya?

Fuck! Bakit kasi iniwan ko siya?