Chapter 1: Memory Lane

1.4K 53 7
                                    

"There's no pain so great as the memory of joy in present grief." -Aeschylus

Sarah's POV

"Down! Balance! Down! Balance!" I stated repeatedly. It's past 4AM and I am already preparing for my morning run. Hindi ako professional runner, but I know a thing or two about it. I just love the sport, nung una isip ko ano ba yan takbo takbo lang, but when I went with a friend who runs mostly sa trail, dun ako na inlove ng bongga sa sport. Sobrang nakakagaan lang ng pakiramdam, it really clears my messy mind, ika nga de stressing activity.

Stretching stretching muna ako dito sa bahay namin sa Nasugbu habang hinihintay kong lumiwanag ng kaunti, ayaw ko na kasing mag dala pa ng headlamps for the trails, eh kung sa road lang sana, okay lang kasi flat surface naman siya. Unlike trail running na uneven ang surface kaya mahirap pag madilim at wala kang headlamps.

Honestly speaking, kaya gusto kong tumakbo ngayon eh dahil kinakabahan ako sa ginagawang pag mamatch making nila mommy, samin ni Matt and running on the trails is a breath of fresh air. Kasi sa totoong lang, nasasakal na ako sa kakapilit nila, wala talaga akong maalala sa tao kaya awkward na makikipagdate ako dito. Pero pinagbigyan ko nalang sila mommy sa gusto nila, para naman makausap ko narin si Matthew and I know napipilitan lang din siya sa mommy niya.

For the first six months after the accident, walang ibang ginawa ang mga family and friends namin kundi ang tulungan kami to remember each other. They showed pictures of us together, our engagement and even narrated how much we loved each other. Sobrang natatawa nga ako sa mga pinakita nila samin ni Matthew, I find it very corny. Kung sila kilig na kilig na, kami naman wala lang poker face lang kasi we don't bother, we don't feel each other, we don't love each other because simply we forget about each other. They even insist na baka bumalik ang memory anytime sooner, so why don't we try to date again. And if ever hindi man, why don't we start from scratch daw?

You know, sobrang hirap ma inlove sa taong hindi mo maalala at hindi maalala ng puso mo. How can we diba? When he is into someone at ako rin ay may nagugustuhang iba.

.

.

.

Just finished my 10K here in Evercrest trail loop, tamang uphill and descend lang para machallenge ang ating magulong isipan.

Excited akong bumalik ng Manila dahil magkikita kami ng aking bestfriend na kakauwi lang from States at sobrang shookt siya sa sudden turn of events ng buhay ko.

"Are you sure na hindi siya maalala ng puso mo? Kapag ba nakalimot ang isip eh pati narin ang puso?" mahaba niyang tanong sa akin. "Nice, hindi ko rin alam. I don't know because I can't remember." malungkot kong sa sagot sa kanya. "If hindi niyo maalala ang isa't isa bakit hindi kayo magsimula ulit? You know, getting to know each other just like before until mahulog ka ulit sa kanya." panunukso niyang suggestion. "Yun na nga ang problema, we are not into each other this time, she's into you at ako naman may ibang natipuhan. Matthew is so boring, ang sungit niya, ni ngumiti hindi ko nakita yun. Basta basta, wala na talaga, Nice." I told her the truth. "Sus! Sarah Garcia! Kung totoo lahat ng sinasabi mong yan, why are you so bothered about your impending date with him tonight?" dagdag niya pang panunukso.

The afternoon went so fast while we're having fun talking. It's been a long time since our last meeting. Sobrang saya lang na nagkita kami ulit, really some friendships are worth keeping, old but gold.

I'm on my way to the inevitable date night. I'm not really so much in the mood, dagdagan pa ng paglilihim nila mommy kung saan ang venue. Sobra na talaga tong pagmamatch making nila, as if we are dancing in their tune naman. Tonight I will settle the score, this would be the first and the last.

Her Eyes Bedevil...(ON HOLD)Where stories live. Discover now