Devil ᴷᵀᴴ

• єρ 1

Vantevii: Bu kitapın sahibi @___oneshot isimli kullanıcıdır. Kendisi uzun süre önce kitabı sildiği ve hesabı devre dışı bıraktığı için bu kitabı yayınlıyorum. Çok güzel bir kitaptı benim favorimdi. 'Army ' olduğumda ilk okuduğum kitaplar sırasındaydı. Kimsenin beni yanlış anlamasını istemiyorum. Ben bu kitabı yayınlıyorum, çünkü bu kitabı çok seviyorum ve emekle yazılmış bir kitabın kayıplara karışmasını istemiyorum. Eminim ki daha önce okumayanların da hoşuna gidecektir.

-Alice-

İlk görüşte aşka inanırdım.

Ama aşk karmaşıktır, bilirsiniz.

Çözülmeyen bir kördüğüm gibi
düşünün.

Karmaşık...

Yine çıkmıştım okuldan ve
ayakkabılarımın tabanını, zemine sürte
sürte ilerliyordum.

Soğuk havaya seslice bir nefes bıraktım
ve soğuktan nefesimin bir duman
misali havaya karışmasını izledim.

Ellerimi montumun cebine soktum
ve yumruk yaptım. Yanımdan geçen
insanların, sinirden ellerimi sıkmamı
görmelerini istemiyordum.

Gerçi sinirden gözlerim kan çanağı
olmuştu, o başka.

Doktorun tekrardan aramasıyla
telefonu sessize aldım.

Bir cümlesiyle günümü, hattâ hayatımı
bok eden bir doktor..

Şimdi diyeceksiniz ki, aşk ne alaka?

Aşık olmadım.

Sorunda burada zaten.

Aşık olan gençlere bakıp iğreniyor,
kendi kendime söyleniyordum.

Lise sona gidiyordum ve önümde
hayatımın sınavı vardı. Ama kimin
umrunda?

Ben dünyaya gelerek sınavdan
kalmıştım bile.

Annem kan kanseriydi. Durumu daha
da kötüleşmişti.

Hayatiru karartan, doktorun cümlesi
ise şuydu;

Anneniz en fazla üç ay yaşayabilir...

Siktiğimin doktoru.

Elimden hiçbir şey gelmiyordu ve en
çokta canımı sıkan şey buydu.

O kadar dalgındım ki elinde sigarasını
içen, uzun boylu çocuğu görmeyip
omzuna çarpmam bir olmuştu.

Omzuna çarpmamla elindeki sigara
yere düşmüştü.

"Afedersiniz." demiş önüme dönüp
yoluma devam etmiştim.

"Sigaramı yerden alıp tekrardan elime
ver."

Kalın, bir o kadarda soğuk sesiyle
irkilmiştim.
Siyah saçları, ölümcül kahverengi
gözlerini saklıyordu.

Arkamı dönüp hızla yanına gittim.

"Pardon ama zamanım yok. Size bilerek çarp-"

Kolumu sertçe tutup, dişlerini sıkarak
konuşmaya başlamıştı.

"Umrumda değil. Hemen sigaramı yere düşürdüğün gibi al ve elime geri ver!"

Sesini yükselttiğinde istem dışı gözlerim dolmuştu. Ben kendi babamdan bile bu kadar ağır tepki almamıştım.

Kolumu kendime sertçe çekerek yüzüne baktım.

"Siktir. Anlıyor musun? Siktir git!"
demiş adımları hızlandırmıştım.

Aklım annemdeyken, kimseyle vaktimi
boşa harcayamazdım.

"Yine karşılaşacağız fahişe!"

Arkamı sinirle döndüğümde gülerek
sigarasını dudaklarının arasına bırakıp,
bana orta parmak çekmesi bir olmuştu.

Ağzım açık ona bakarken dudağının
kenarı hafif kalkmış fakat sonra hemen
ciddiliğe bürünmüştü.

Pardon ciddi mi dedim?

Şeytanlığa demek istemiştim..

Doktorun bilmem kaçıncı aramasıyla
sonunda yeşil tuşa basıp kulağıma
götürmüştüm.

"Ne var doktor?"

"Sizin bir suçunuz yok mu?! Benimle
burda taşak mı geçiyorsunuz siz?!
Annemin hayatı sizin elinizde! Kendinize gelin doktor. Eğer anneme...

zorda olsa yutkunup devam etmiştim.

-anneme bir şey olursa sizin o
hastanenizi başınıza yıkarım anladınız
mı?!"

Sinirle telefonu kapatıp tutamadığım
yaşları, soğuk yanağıma akmasına izin
verdim.

Ne akıl kalmıştı ne bir şey..

İstemeyerekte olsa, beynim
şuan gözümün önünde o çocuğu
canlandırıyordu.

Lanet olsun unut şunu!

Annem bu durumdayken....hayır!

Bir daha karşılaşacağız demişti.

Çok saçma. Baya baya saçma.

Kafamı silkeleyip koşmaya başladım.

Hastaneye...