Ciao, Mister Stranger (18+) (Wattys Shortlist Finalist)

Seven

Alinsunod sa sinabi ni Direk Annie, nakipagkita ako kay Sir Luke sa likod ng restaurant, sa mismong parking lot. He hands me a bottle of water before we start our conversation.

"So. . . I'm thinking of casting you in a movie I'll be directing after this project."

At first, I feel a rush of shock and excitement. Me? A movie star? But then my face crumples as reality sets in—acting isn't just about looks. 

"Sir, hindi naman ako marunong umarte—"

"Don't worry, hindi pa naman ikaw ang bida, e. Maganda kasi ang rehistro mo sa kamera, pati na rito sa flyer, o. Napaka-artistahin ng dating mo. I think malaki ang magiging future mo sa showbiz," sabi niya bago ako mapasapo sa aking mga pisngi. Really?

"Pero, Sir, hindi naman pag-aartista ang gusto ko," saad ko bagaman nakahawak pa rin ako sa mukha ko na nag-iinit na ngayon dahil sa papuri niya.

"Alam mo, 'pag naging artista ka't mas marami nang ipon, malaya mo nang magagawa ang gusto mo. Plus, you can still continue your studies if that's really your priority. In fact, even more opportunities will open up for you."

I smile as possibilities start to swirl in my head, excitement mixing with fear. Pero siyempre, kung ang pag-aartista ba ang makakapagbigay sa'kin nang mas maraming ipon, why not? 

I'm about to ask him how to kickstart this plan when he suddenly changes the subject, abandoning me with my thoughts.

"Siya nga pala. May naikwento sa'kin si Berna. May nangyari raw sa kapatid mo? Magkano?"

Lumalim ang gitla sa noo ko lalo nang ituloy pa niya 'yon.

"Pauutangan kita. Basta sabihin mo lang kung magkano."

Nanlaki ang mga mata ko—para kasi akong nabunutan ng tinik sa lalamunan! This might just be the solution to my problem: I could ask Sir Luke to lend me the money I need to pay Tito Amiel. I'll persuade him to give me a longer repayment period so it won't be too hard on me. Oo, makapal na kung makapal, but desperate times call for desperate measures.

Sasagot na sana ako kung hindi lang may isang upos ng sigarilyo na biglang nahulog sa may paanan ko. Ibinato 'yon. Umiilaw pa nga ang baga nito.

Pagtingin namin ni Sir Luke pakanan, napagtanto naming naroon lang pala sa malapit si Matteo Salvatore. Nakasandal ito sa pader at nakahalukipkip habang pinapanood kami.

At that moment, a wave of homicidal thoughts crashes into my head, especially when I catch that devilish smirk on his face.

And that's when it hits me.

If I borrow money from Sir Luke, Matteo Salvatore and the rest of the crew will probably find out. It's not like Matteo understands what we're talking about right now—language barrier and all—but the second he does? I'll just be proving his point.

And his opinion of me will sink even lower.

But, hey. Why do I even care about his opinion? So what if he thinks less of me—argh! 

I hate this feeling. Why does he always make me feel so conflicted?

Kung sa bagay, hindi ko pa naman gaanong kilala si Sir Luke. Masyado naman akong garapal kung bigla akong uutang sa kanya nang ganoon kalaking halaga.

Binalingan ko tuloy siya ng tingin. I end up shaking my head. "Sir, salamat po sa alok ninyo, pero parang hindi tama na mangutang ako sa inyo. Isa pa, may isang buwan pa naman ako para maipon ang perang kailangan ko," sabi ko bago tumayo at bigyan ng masamang tingin si Matteo.