"Kırmızı ışığı görebiliyor musun?" diye fısıldadı boynuma. Bu beni kendimden geçirmeye yetmişken elleri bellerimde dolandı ve daha kalın daha tok bir sesle fısıldadı.
"Söyle Kurnaz, kırmızı ışığı görüyor musun?"
Dilim ona itaat etmek istemezken beyn...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Ayça Özefe/Yıkılmam asla
*** Leş gibi alkol kokan dar ve bunaltıcı sokaklardan birinde ağlayan hatta çığlıkları sokağı inleten bebektim ben.
Daha hayata gözümü yeni açmışken buluşmuştum acı dolu anlarla. Annemin bir fahişe olduğunu ve o sokakta delicesine dövüldüğü benimse kaçırıldığımı anlatmışlardı bana.
Kaçıran kişiyse babamdan başka biri değildi.
Alem Karabağ.
On sekiz yaşıma basmadan önce her şeyden bir haberdim. Sonrasında acı gerçekler buz gibi suratıma yapıştırıldığında evden kaçmış ve annemi bulmak adına dolanmıştım o sokaklarda. Annemi bulamamıştım çünkü o çoktan bu dünyayı terk etmişti. Benim kaçırıldığım gece annemi de öldürmüşlerdi.
İlk kirlenişim o gece olmuştu. Bir adam ruhumu kirletmişti, beni mekanına almıştı. Çok severek sahne aldığım mekanda güzelliğim ses çıkarttığında daha kirli işlere bulaşmış ve o bataklıkta boğulmuştum. En kötü olanıysa bunu zorla değil kendi isteğimle yapmıştım. Bütün pis işleri bile isteye yapmıştım.
Ve uzun bir zaman sonra kendi şansımı yaratıp ünlü bir kurpiyer olmuştum. Daha zengin ve elit bir kısıma hizmet etmek içinse bu şehire gelmiştim.
Her ne kadar fahişe gibi onun bunun altında dolanan bir kadın olsam da bir kişide takılıp kalmıştım.
Ve şimdi o adam bana geçmişimin katili olduğunu itiraf ediyordu. Yalansızca, cesurca anlatıyordu her şeyi. Bildiğim doğrularımı yeniden yanlışa çeviriyorlardı.
O dokuz yaşında eline verilen bir tabancayla işlemiş ilk günahını, annemi öldürmüş. Gözlerim istemsizce dolmuşken o beni daha çok yaralayan darbeyi vurdu.
"Annen bir fahişeden ibaretti Asena, dünyadan silinen çok değerli bir varlık değildi yani."
Ne kadar kolaydı fahişe diye kestirip atabilmek. Neden o işi yapıyordu mesela biliyor muydu? Bilemezdi ki hiç bir kadın olmanın zorluklarını tatmamıştı, tadamazdı. Onu o işe iten sebepleri haklı bulamazdı çünkü o bir erkekti. Cinsiyetçi bir kafa yapım yoktu fakat şuana kadar karşılaştığım bütün erkekler düşündüğümü kanıtlarcasına davranmıştı.
"Senin beynini sikeyim!"
Sesim çok öfkeli çıkmıştı biliyorum. Şuana kadar ne kadar tuttuysam o kadar öfkeliydi işte sesim.
"O ses ayarını bil yoksa ben ayarını düzeltirim."
Kalın ve korkunç çıkan sesiyle daha da çok sinirlenmiştim.
