Kabanata 10

13 1 1
                                    


Dominique's

It's already 1 am in the morning but my eyes are still wide open. I can't bring myself to sleep because every time that I tried to close my eyes, the memory of what happened yesterday keeps on haunting my mind.

Flashback

"Salamat naman po kung gano'n. Yaman din lamang po na narito na ako, sasabihin ko na rin po ang matagal ko nang gustong sabihin," putol na aniya at bumuntong hininga. Napaikot naman ako ng mata saka ibinaling sa iba ang aking atensiyon. Paligoy-ligoy pa, hindi na lang kami diretsahin.

"Maaari po ba akong mag-paalam sa inyo upang pormal na ligawan ang anak ninyo, kung okay lang po," pagpapatuloy niya na nagpalaki ng mata ko at napatitig sakanya.

Is he damn serious?

What the fvckin fvck!

Or maybe, he's just joking? He better made up his mind, kasi kung nagbibiro siya at balak niya lang akong gaguhin, sana ay huwag na niyang idamay pa ang mga magulang ko. They look so convince, and I don't want them to be disappointed.

I glanced at him and darted my laser-like eyes. "Pwede ba! If your plan, is to just play with me and my feeling, huwag mo nang idamay ang mga magulang ko! Hindi pa ba sapat ang panloloko mo sa akin sa school? Hanggang dito sa bahay ay idadala mo iyan? Can you just please stop?! I've had enough of your bullshits!" Sigaw ko sa kanya.

"Dominique Gabrielle, your language," my mother said with a warn in her voice. I shifted my pace towards the imbecile man.

Nakakainis siya!

Akala niya ata ay magandang biro ang binibitawan niya. He has no idea what his act will bring us, if by any chance, he's just playing around.

"Do I look like I'm just playing with you? Okay! I admit, madalas kitang lokohin, I mean-pagtripan, but, am I not allowed to be, serious?" Seryoso niyang sagot. Hindi mababakasan ng panloloko ang mga mata niya.

He looks so sincere, It's just that, I can't help myself, but doubt him. I know, it's really bad, to judge a single person without deeply knowing them but, there's a part of me that keeps on telling me, not to trust him and it's making me feel so weird.

Does he perhaps, like me?

Oh! Right, how did I forget that he just told me his feelings yesterday? I mean, akala ko, nagbibiro lamang siya no'n. I didn't know, that he's beyond serious that time.

I cleared up my mind and looked at him again. "Oo! Mukha kang nanggagago!" I answered without hesitation. Kahit mukhang sinsero ang mga mata niya ay hindi pa rin maalis sa akin ang mahirapang magtiwala sakanya, dahil sa dami ng kalokohang ginawa niya sa akin.

He let out a deep sigh, and later on gave me a smirk which had caught me really of guard. What's with the sudden change of mood? "Kung ganoon nga ang tingin mo sa akin, ay humanda ka na dahil hindi ako nagbibiro, lahat ng sinasabi ko, ay tinototoo ko. Mapagbiro akong tao pero oras na magseryoso ako, seryoso ako." Mataman niya akong tinitigan matapos sabihin ang linya niya na naging dahilan upang tumibok nang mabilis ang puso ko.

Fvck!

Why am I feeling this way? Hindi ko naman siya gusto.

Well, hindi nga ba?

Of course not! I guess?

Now, it's me, who's being weird as fvck!

NostalgiaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon