When Everything Falls (De Chaves #1)

CHAPTER TWENTY-SEVEN

CHAPTER TWENTY-SEVEN

A startling chime coming from my phone that was in my pocket awakened me. Malakas na ang ulan at mukhang wala itong balak tumila. As the series of flashing strobe from outside, the blinding light flickered through the spaces of the curtains draped over the windows. I frantically stood up as the swift cradle of the wind that sneaked through the open window ruptured the bubble of warmth that swaddled around me.

Kinuha ko ang aking cellphone at nakitang si Mama iyon. I was asleep for almost an hour. Medyo masakit na rin ang balakang ko dahil sa pagkakaupo ko sa likod ng pintuan. The growling thunder above awakened my senses as I answered the call from my mother. Ang lakas na ng ulan at kitang kita ko ang paggalaw ng mga kurtina na nakasabit.

"Hello, Lia?" Bungad ni Mama.

"Po? Kailan po kayo uuwi? Anong oras na po, a?"

"May aasikasuhin kami ni Maripusa at pagkatapos nito ay diretso na kami sa bar. Hindi na ako makakauwi ngayon. Ang lakas pa ng ulan."

"Mag-ingat po kayo kung gano'n."

"Oh, siya. Tumawag lang ako para sabihin iyon. Kumain ka na ba? May pinamili ako. Pasensya na at hindi ko naluto kasi akala ko makakauwi kami bago mag alas sais."

Huminga ako ng malalim, "Okay lang po. Ako na po ang mag-luluto."

"Oh, sige. Mag-ingat ka diyan. Siguraduhin mong nakalock ang lahat ng pinto, a?"

"Opo. Mag-ingat din po kayo,"

Pagkatapos no'n ay pinatay ko na ang tawag. Huminga ako ng malalim at sumulyap sa bintana. It was blocked by the thin material of the waving curtain so I cannot see if there was anyone outside. Hindi ko alam pero kinakabahan pa rin ako. Siguro naman ay umuwi na siya hindi ba? Ang lakas na ng ulan. But the gnawing monsters of curiosity did not soothe me. Para mapatunayang umuwi na talaga si Bellamy, naglakad ako palapit sa bintana para tignan kung may tao pa ba sa labas.

My eyes widened when I saw him outside! Halos murahin ko ang sarili ko dahil sa nakita. Nasisiraan na ba siya ng bait? Anong ginagawa niya sa labas at hindi pa siya umuuwi? He was sitting beside the wooden fences. Hindi pa siya pumasok sa kotse niya! Anong iniisip mong ginagawa mo, Bellamy?

Agad agad akong naghanap ng payong. Wala na akong pake kung nakapantalon ako. Hindi pa kasi ako nagpapalit mula kanina. When I opened the door, the wind laced with moist scattered through my skin. Rivulets of water were everywhere as the puddled percolated the whole vicinity. Fog carpeted the surface atop the puddles. Sheet of raindrops whipped against the window. Pero kahit na gano'n ay ipinagsawalang bahala ko na lang ito. I sauntered my way out of the house and started toward Bellamy. Halos tangayin na rin ng hangin ang aking payon!

Nanggigigil ako sa inis sa lalaking ito! What do you want to prove, de Chavez?! As I wheeled toward him, white heat slowly suffusing throughout my heart. Pakiramdam ko ay kasalanan ko pa na nandito siya! Bakit kasi hindi nalang siya umuwi. Pumikit ako nang mariin at nagmadaling maglakad patungo sa kaniya. I opened the wooden fence and walked toward him. Nakapikit na siya at ang pag hampas ng hangin na may kasamang ulan ay kitang kita ko.

"Bellamy! Anong ginagawa mo?! Bakit ka nandito!?" I hissed as I poked him to awake him.

"Hmm,"

"Hoy!" I was pissed.

Umungol lang siya ulit pero hindi pa rin binubuksan ang kaniyang mga mata. He coughed and when I realized that he was chilling, the sudden surge of panic ruptured the bubble of anger that formed in my heart. Agad kong linagay ang likod ng palad ko sa kaniyang leeg ang naramdaman ko ang init sa kaniyang katawan. My heart hammered my chest. Hindi ko alam ang gagawin ko.