Let it burn / cz.1 ✔

Rozdział 24

Powiedz światu, że wracam do domu. Niech deszcz zmyje, cały wczorajszy ból. Wciąż tak daleko do miejsca gdzie należę, ale zawsze najciemniej jest przed świtem ...

Tatum

Moja głowa z każdą mijającą sekundą, coraz mocniej pulsuję. Staram się poruszyć, ale nie na wiele to się zdaje. Moje ręce nie są wstanie utrzymać mojego ciała, a nogi nie chcą ani drgnąć. Mrużę swoje powieki, powoli przyzwyczajając się do panującej jasności.

Spoglądam na zmartwioną twarz mojej mamy i zaczynam się zastanawiać, co się stało i jak do tego doszło, że leżę przykuta do tego cholernie niewygodnego łóżka. Następnie mój wzrok odnajduję Emily, która stoi przede mną z otwartą buzią. Wygląda komicznie, zresztą jak zwykle.

Mrugam kilkukrotnie i spoglądam na mężczyznę mojego życia. On również wydaję się być zmartwiony. Posyłam mu delikatny uśmiech, a jedyne o czym myślę, to aby zostać z nim sam na sam. Biorę głęboki oddech i próbuję objąć spojrzeniem wszystkie osoby, jakie znajdują się w sali.

- Czego dokładnie Pni nie pamięta ? - pyta doktor. Niektórzy na niego spoglądają, inni zaś, jeszcze mocniej wlepiają we mnie swoje spojrzenie.

- N-nie pamiętam co się stało, j-ja ...

- Miała Pani wypadem samochodowy - informuję spokojnie.

Wypadek ? To by tłumaczyło te wszystkie rurki, jakie były podłączone do mojego ciała. Jednak niczego takiego sobie nie przypominałam. Nie pamiętam nawet żebym wsiadała do jakiegokolwiek samochodu.

- Co to oznacza doktorze ? - pyta moja mama, zmartwionym głosem i ściska mocno swoje dłonie.

- Proszę się uspokoić .. - prosi lekarz - .. jakie jest Pani ostatnie wspomnienie ?

Marszczę swoje czoło, próbując sobie cokolwiek przypomnieć.

Praca, Sergio, który jak zwykle po mnie przyjechał ...

- Proszę się spokojnie zastanowić - do moich uszu dociera odległy głos doktora

Krzyk mężczyzny ..

Lorenzo i Alessandro, którzy ...

I w końcu ciemność ...

- C-chyba .. zemdlałam - spoglądam na Alessandra, który mruży swoje oczy - .. N-nie pamiętam co było później - przyznaję cicho.

- Dlaczego Pani zemdlała ?

Przełykam głośno ślinę i próbuję odgonić tamten obraz ze swojej głowy. Tamtego mężczyznę, który był katowany, przez mojego chłopaka.

- J-ja .. - zaczynam i spoglądam na Alessandro, który stoi z kamienną twarzą - .. czegoś się przestraszyłam - odpowiadam i spuszczam swój wzrok na splecione palce.

- Jak odległe jest to wspomnienie od wypadku ? - pyta doktor.

- N-nie wiem - wzruszam ramionami

- Kilka godzin - odpowiada Alessandro - .. wypadek wydarzył się kilka godzin później - dodaje, wpatrując się w moje oczy.

- To normalne, że Pani podświadomość wymazała złe wspomnienia - uśmiecha się - .. zrobimy tomografię, żeby upewnić się, czy wszystko jest w porządku. Doznała Pani lekkiego wstrząsu mózgu, stąd mogą być te luki w pamięci - to akurat prawda - .. czy jest coś jeszcze, czego Pani nie pamięta ?

- Nie - odpowiadam zgodnie z prawdą.

- W takim razie, pójdę przygotować tomograf - odwraca się w stronę moich bliskich - proszę dać jej odpocząć - zapewne widząc ich miny, dodaję - ... przynajmniej proszę, wchodzić tutaj pojedynczo - uśmiecha się.